Mijn eerste keer therapie

17-18-07-17

Ik was gister (16-07-17) terug gekomen van een weekendje thuis, wat erg fijn was. Eenmaal aangekomen had ik, zoals ik ook schreef nog even kennis gemaakt met mijn kamer genoten. 2 kamergenoten gingen vrij vroeg slapen, en dat leek mij ook een goed plan. Er stond een week vol allemaal nieuwe indrukken op mij te wachten waar ik erg zin in had! Ik kon aan mezelf merken dat ik enorm positief was, want als ik me hierdoor heen zou slepen dan zal ik wel aan het eind van mijn herstel zijn en kan ik gewoon school en werk gaan oppakken. Ja, zo dacht ik dus nog steeds..

---

Ik had goed geslapen wel ben ik een paar keer wakker geworden s'nachts omdat ik heel licht slaap vaak en er s'nachts controle was waar ik wakker van werd, mij was opgevallen dat 2 kamer genoten de gordijnen sloten als zij gingen slapen. Het gaf een ongezellig gevoel maar ik kon me ook goed voorstellen dat je dan toch een soort van privé plekje hebt om fijn te kunnen slapen. Maar het was ook wel gek want mijn andere kamer genootje had niks dicht. Dus ik dacht wel na, of ik dit misschien vanavond ook ging doen omdat je dan misschien iets minder 'last' zou hebben van de dingen die laat op de avond of s'nachts nog in de kamer gebeuren. Maar dat was een zaak voor later deze dag.

Nu ging ik voor het eerst met mijn kamer genoten mee naar de ruimte waar we met de hele afdeling zouden gaan eten met zijn alle. Redelijk nerveus was ik, ben wel heel sociaal van mezelf alleen vond het toch spannend wat je aan zou treffen. Want iedereen op mijn verdieping had hersenletsel. Dit door een ongeluk, beroerte of noem maar op. Ik had de avond ervoor ook al mensen in een rolstoel gezien en dat zet je dan wel aan het denken.. 'Zo had ik namelijk ook kunnen eindigen' Heel confronterend!!

We hadden leuk met elkaar ontbeten, iedereen moest zelf zijn bord etc klaarzetten. En het viel mij op dat we onderling echt leuk met elkaar aan het kletsen waren. Gewoon alsof er niks met deze mensen aan de hand is. Zo raar vond ik dat, ik dacht waarschijnlijk in het ergste met de dingen die ik ook al eerder had gezien natuurlijk in het ziekenhuis bijvoorbeeld.

Maar het viel me al gauw op dat iedereen met elkaar praatte, er waren natuurlijk ook mensen wat stiller maar over het algemeen leek iedereen 'gewoon'. Dat je bijna bij jezelf gaat denken 'Zit ik hier goed?'. Misschien had ik me ook veel ste druk gemaakt van te voren over wat ik zou kunnen aantreffen, want het valt gewoon mee. Bepaalde mensen hadden moeite met uitspraken, zij wilde dan iets van de andere kant van de tafel hebben maar konden niet op het woord komen. Dat herkende ik heel goed! Gelukkig was dit bij mij al voor een groot deel hersteld toen.

Op dat moment kon ik me goed inleven in die mensen, en kon ik ook alleen maar denken 'Het heeft allemaal tijd nodig'.

Er zaten ook 2 mensen aan tafel die al bijna met ontslag gingen, vandaar ook dat ze heel gewoon waren voor mij. Je kon namelijk niks meer merken.

Ze waren geïnteresseerd waarom ik daar was, en als ik dan vertelde dat ik een Beroerte (Veneuze trombose) had gehad waren ze heel geschokt. Dit kwam natuurlijk ook doordat je dan hoort dat ik 23 jaar ben en mij dit is overkomen. Op dat moment deed ik er heel lacherig over, dat is mijn manier van een masker opzetten en laten zien naar andere dat het me niet veel doet.

Maar het was natuurlijk ook een beetje iets van, er is niks met me aan de hand dus laten we het over jou hebben. Ik was nieuwsgierig naar iedereen, waarom was hij/zij hier gekomen.

Dat waren vooral verhalen zoals ik, maar ook was er een vrouw (mijn kamergenoot) zij had een ongeluk gehad met haar paard en is daar vanaf gevallen. En mijn andere kamergenoot een jong meisje van 27 (ongeveer) Zij is suikerpatiënt en heeft insuline, zij heeft per ongeluk veel te veel insuline gespoten en is daardoor helemaal van de wereld gegaan. Gelukkig heeft haar broer haar toen gevonden. Ik merkte ook dat ze het wel vervelend vond om hier te zijn, er moest met zo veel dingen rekening gehouden worden en steeds bij spuiten of niet. Iedere dag echt iets waar ze constant rekening mee moest houden.

Na het ontbijt gingen we terug naar de kamer, en ging rustig al mijn kaarten uit mijn tas van het ziekenhuis halen. Ik had er al wat opgehangen maar het maakt toch wel een beetje gezellig om dat boven je bed te hebben hangen. Er was boven het bed een groot grijs prikbord waar ik al mijn kaarten net aan op kwijt kon. Toen het eenmaal klaar was stond het ook direct wat knusser en krijg je toch een fijn gevoel, al die mensen die aan mij dachten.. Het doet je heel veel, er waren zoveel kaartjes met bloemen erop en vrolijke en opbeurende teksten. Iedereen die mijn een kaartje heeft gestuurd ben ik hier ook erg dankbaar voor. 

Op mijn rooster stond dat ik om 11.00 uur die dag mijn eerste therapie had. Het was Logopedie. Ik wist wel wat een logopedist was en wat zij precies doet. Eenmaal in haar kamer aangekomen was het een kennismaking gesprek. Aan mezelf merkte ik dat ik mij erg ongemakkelijk voelde, niet precies weten wat er gaat komen en daar was dan ook constant mijn glimlach. Maar het gesprek verliep gelukkig prettig. Halverwege mijn therapie kwam er een zuster van de afdeling langs, ze waren mij kwijt. Wist ik veel, er is blijkbaar een Helpende op de afdeling die mensen die dat nodig hebben naar de therapie brengt. En aangezien dit mijn eerste dag was stond ik ook op het lijstje. Haha dat wist ik dan voor de volgende keer. Ook een map had ik gekregen en een tas om hem in te doen, zo kon ik dit meenemen naar elke therapie en kon ik of mijn therapeut na een therapie sessie iets schrijven in mijn map wat we hadden gedaan. Best handig, omdat ik dan s'avonds voor mezelf nog kon teruglezen wat we hadden gedaan, dit vergat ik toen nog best vaak namelijk. Me geheugen was een behoorlijke zeef.

Tijdens de therapie Logopedie kreeg ik eerst allemaal testen. Foto's en ik moest opnoemen wat er op de foto te zien was en ik had hier nog heel veel moeite mee. 

Op die eerste dag had ik met al mijn therapeuten een eerste kennismaking, vaak voelde het alsof ik er voor niks was. En dat kwam ook meer omdat ik natuurlijk nog steeds zo in de ontkenning zat van dat er überhaupt iets met mij aan de hand was.

Ik kreeg Cognitieve revalidatie therapie, zij ging mij helpen met alles waar ik tegen aan liep en wilde opzoek gaan naar een nieuwe soort manier van leven. Hoe ik dus met bepaalde ongemakken om kon gaan. Ik weet nog zo goed dat ik daar echt de hele tijd maar zat te geinen in mezelf, maar deze vrouw was best direct en prikte naar mijn idee door mijn gedrag heen. Zij legde mij ook uit dat je serieus moest zijn met je therapie omdat het ook al wel een enkele keer is voorgekomen dat iemand zijn best niet deed en zich niet inzette en dat zij toen hebben besloten om ermee te stoppen. Heftig! 

Na deze drukke dag vol met allemaal indrukken kreeg ik s´avonds bezoek van Ruud en kon ik vertellen hoe deze dag was gegaan. Dat was altijd een heel fijn gevoel, omdat hij zich naar mijn idee goed in mij probeerde te verplaatsen. Wat ook heel moeilijk is, omdat hij niet voelt wat jij voelt maar je maakt het samen mee en dan is een grote steun ontzettend belangrijk heb ik gemerkt. Hij en mijn moeder en oma waren ook de enige die bij mij zijn geweest in Haren. Dit komt omdat ik verder bij vrienden ook aangaf dat ik s´avonds zó ontzettend moe was dat ik er geen energie voor had. En ik wist dat ik bij hen niet hoefde te doen alsof het goed ging, en na mijn eerste dag therapie weet ik ook dat Ruud na een klein uurtje weer ik gegaan omdat ik helemaal kapot was van deze dag vol indrukken.

s´avonds ik bed koos ik ervoor om de gordijnen lekker dicht te doen in de kamer, ik was zo moe dat ik echt even rust wilde hebben. Aangezien ik nog steeds veel last had van drukte en prikkels om mij heen was dit een goede beslissing. Ik merkte dat ook toen ik s´avonds om 17.00 uur weer met iedereen ging eten in die gezamenlijke ruimte, ik was ontzettend moe en kletste dan een stuk minder als die ochtend. Maar ik merkte dat meerdere daar last van hadden. Er was zelfs iemand die op zijn kamer ging eten, misschien ook door de drukte na zo´n dag.

Die avond heb ik ook heel goed geslapen!