1 Jaar geleden..
13-06-18
Hallo Allemaal,
Vandaag een extra Blog omdat het vandaag precies 1 jaar geleden is dat ik een trombose kreeg. Een jaar alweer, wat is het een ontzettende achtbaan geweest afgelopen jaar voor mij en de mensen die het dichts bij mij staan. 1 Jaar verder, en dan wordt er gezegd dat ik nog een jaar heb om te herstellen.. als ik dan bedenk waar ik nu sta, en waar ik vorig jaar stond dan ben ik echt gelukkig al heel ver gekomen en al heel veel weer mezelf geworden ook.
Ik mocht al gauw na een autorijtest weer gaan autorijden, dat was een bevrijding je kunt het je haast niet voorstellen maar het was enorm genieten dat ik gauw daarna een autootje kocht waarin ik lekker kon rondrijden. En in Januari ook begonnen met het oppakken van werk, wel erg snel vond iedereen om mij heen maar ik was er klaar voor en had ook behoefte aan structuur weer in mijn leven. Het werken doet me goed en gelukkig ben ik nog steeds in de opbouwende fase, soms zou je willen dat het sneller ging allemaal maar hier moet je echt de tijd voor nemen. De vraag is nu wel of ik nog volledig terug zal keren in werk, dat is heel erg heftig en doet veel met me. Want 1 jaar geleden was ik bezig met de opleiding tot verpleegkundige en nu moet je nog maar zien of je überhaupt terug kan keren in je eigen werk als Verzorgende ig.. Dat zijn wel heel veel stappen terug ineens!
Op mijn werk hoor ik ook vaker 'Wat zie je er goed uit' en dat is een compliment dus dat doet zeker goed. Maar soms zou je diep van binnen wel willen vertellen hoe je je echt voelt!(Maar ik ben nu eenmaal iemand die dat niet zo snel zou doen)
Eigenlijk tijdens mijn therapie heb ik altijd wel gedaan alsof er niet zoveel aan de hand was en dat het snel weer zou worden zoals het was. Maar de laatste 2 maanden zie ik pas echt in wat ik allemaal heb meegemaakt en dat het toch wel heel veel met me doet, en dat ik me niet altijd groot hoef te houden voor iedereen. Als ik moest huilen, dan was ik aan het vechten tegen die tranen ( want niemand hoefde te zien dat ik verdrietig was ). Maar en of ik verdriet heb, want ik ga kapot als ik denk aan dat ik niet eens meer kan terugkeren in mijn eigen werkzaamheden en dat ik nu met de bedrijf arts moet gaan kijken naar eventuele andere mogelijkheden. Dat is niet iets wat je wilt en ook niet wat je voor ogen hebt natuurlijk. Die opleiding tot verpleegkundige heb ik inmiddels grotendeels los kunnen laten gelukkig, en dat terwijl ik in het begin steeds riep nou ' In februari kan ik wel weer beginnen ' februari geweest.. 'Na de zomer kan ik wel starten'. Ik moest op een gegeven moment me boeken inleveren, ik heb direct via internet 2 boeken besteld want ja dan kon ik vast gaan leren. Ik wilde zó graag.. En nu? Nu wil ik heel graag terugkeren in mijn werk. Wat zal ik daar gelukkig van worden.
In de ziektewet ben je veel bezig met bepaalde dingen, in het begin vroegen mensen aan mij wat ik zo al op een dag deed. Ik liet een hondje uit voor een oudere vrouw, ik had 2 tot 3x per week therapie, ik had controles in het ziekenhuis, 1x per 6 weken een gesprek op werk, fysiotherapie, bedrijf arts, controle voor mij INR. En nu nog steeds, want doordat ik met de bedrijf arts moet gaan kijken naar nadere eventuele opties qua werk heb ik weer meer gesprekken staat en afspraken waardoor het soms nog veel en druk wordt.
Gelukkig kan ik steeds wat meer ondernemen in mijn vrije tijd, dat ging in het begin wel anders. Nu kan ik een dagje wat leuks gaan doen, maar moet ik er rekening mee houden dat ik rust pauzes neem. In het begin kon ik een uurtje wat ondernemen en dan was ik helemaal extreem vermoeid.
De vermoeidheid is een groot probleem nog steeds maar ik merk dat ik wel steeds beter tegen drukte kan weer, behalve als ik al erg moe ben natuurlijk. Maar het voelde zo dubbel in het begin, dat ik weer dingen kon ondernemen vond ik heel erg fijn. Maar constant was ik bezig met wat andere hiervan zouden denken. Waarop de bedrijf arts zei: Blijven doen, dingen ondernemen is ook herstellen. En in Maart van dit jaar won Ruud een reis naar Seattle. Dat was ongelooflijk en niet te bevatten hoe gaaf! Het leek wel alsof het zo moest zijn allemaal. We hebben daar enorm genoten en enorm leuke mensen leren kennen! Ook toen vond ik het lastig wat iedereen hiervan zou denken, tuurlijk dit gebeurd je maar 1x dus moet je het gaan doen samen. Dat was ook wat de bedrijfs arts en teamleider tegen me zeiden: 'Hier krijg je toestemming voor, dit komt waarschijnlijk maar 1 keer voor in je leven' en 'Door dingen te ondernemen krijg je positieve energie en dat heb je nodig'. Ook op therapie zei de psycholoog tegen mij: 'Maayke, kijk eens naar wat je hebt meegemaakt. mensen die zo iets mee maken zouden eigenlijk sowieso even op vakantie moeten gaan'.
Dat voelde ontzettend fijn, en Ruud en ik hebben enorm genoten van die vakantie. Was die vermoeiend? Enorm! maar het was het wel meer dan waard!
Ik heb nog een jaar, in de ziektewet en ga dat jaar met beide handen aanpakken! Ik zal blijven vechten voor alles wat ik graag zou willen! Maar soms zal ik ook moeten leren loslaten voor iets wat je niet kunt krijgen zoals het eerder wel was..
Ik wil iedereen die vanaf het begin af aan tot nu er nog steeds voor mij zijn enorm bedanken!! Want geloof me, zonder jullie allemaal had ik het niet gered. Bedankt voor alle geduld en tijd. Jullie kaartjes en appjes dat jullie aan me denken!!
Dit was een extra Blog, ik ga vanmiddag met mijn oma Zwolle in en vanavond samen uiteten om het leven te vieren! 13-06 de dag die ik zal herdenken, maar ook vieren omdat ik er gelukkig voor een groot deel goed vanaf ben gekomen!
Hier probeer ik iedere dag aan te denken!
Hallo Allemaal,
Vandaag een extra Blog omdat het vandaag precies 1 jaar geleden is dat ik een trombose kreeg. Een jaar alweer, wat is het een ontzettende achtbaan geweest afgelopen jaar voor mij en de mensen die het dichts bij mij staan. 1 Jaar verder, en dan wordt er gezegd dat ik nog een jaar heb om te herstellen.. als ik dan bedenk waar ik nu sta, en waar ik vorig jaar stond dan ben ik echt gelukkig al heel ver gekomen en al heel veel weer mezelf geworden ook.
Ik mocht al gauw na een autorijtest weer gaan autorijden, dat was een bevrijding je kunt het je haast niet voorstellen maar het was enorm genieten dat ik gauw daarna een autootje kocht waarin ik lekker kon rondrijden. En in Januari ook begonnen met het oppakken van werk, wel erg snel vond iedereen om mij heen maar ik was er klaar voor en had ook behoefte aan structuur weer in mijn leven. Het werken doet me goed en gelukkig ben ik nog steeds in de opbouwende fase, soms zou je willen dat het sneller ging allemaal maar hier moet je echt de tijd voor nemen. De vraag is nu wel of ik nog volledig terug zal keren in werk, dat is heel erg heftig en doet veel met me. Want 1 jaar geleden was ik bezig met de opleiding tot verpleegkundige en nu moet je nog maar zien of je überhaupt terug kan keren in je eigen werk als Verzorgende ig.. Dat zijn wel heel veel stappen terug ineens!
Op mijn werk hoor ik ook vaker 'Wat zie je er goed uit' en dat is een compliment dus dat doet zeker goed. Maar soms zou je diep van binnen wel willen vertellen hoe je je echt voelt!(Maar ik ben nu eenmaal iemand die dat niet zo snel zou doen)
Eigenlijk tijdens mijn therapie heb ik altijd wel gedaan alsof er niet zoveel aan de hand was en dat het snel weer zou worden zoals het was. Maar de laatste 2 maanden zie ik pas echt in wat ik allemaal heb meegemaakt en dat het toch wel heel veel met me doet, en dat ik me niet altijd groot hoef te houden voor iedereen. Als ik moest huilen, dan was ik aan het vechten tegen die tranen ( want niemand hoefde te zien dat ik verdrietig was ). Maar en of ik verdriet heb, want ik ga kapot als ik denk aan dat ik niet eens meer kan terugkeren in mijn eigen werkzaamheden en dat ik nu met de bedrijf arts moet gaan kijken naar eventuele andere mogelijkheden. Dat is niet iets wat je wilt en ook niet wat je voor ogen hebt natuurlijk. Die opleiding tot verpleegkundige heb ik inmiddels grotendeels los kunnen laten gelukkig, en dat terwijl ik in het begin steeds riep nou ' In februari kan ik wel weer beginnen ' februari geweest.. 'Na de zomer kan ik wel starten'. Ik moest op een gegeven moment me boeken inleveren, ik heb direct via internet 2 boeken besteld want ja dan kon ik vast gaan leren. Ik wilde zó graag.. En nu? Nu wil ik heel graag terugkeren in mijn werk. Wat zal ik daar gelukkig van worden.
In de ziektewet ben je veel bezig met bepaalde dingen, in het begin vroegen mensen aan mij wat ik zo al op een dag deed. Ik liet een hondje uit voor een oudere vrouw, ik had 2 tot 3x per week therapie, ik had controles in het ziekenhuis, 1x per 6 weken een gesprek op werk, fysiotherapie, bedrijf arts, controle voor mij INR. En nu nog steeds, want doordat ik met de bedrijf arts moet gaan kijken naar nadere eventuele opties qua werk heb ik weer meer gesprekken staat en afspraken waardoor het soms nog veel en druk wordt.
Gelukkig kan ik steeds wat meer ondernemen in mijn vrije tijd, dat ging in het begin wel anders. Nu kan ik een dagje wat leuks gaan doen, maar moet ik er rekening mee houden dat ik rust pauzes neem. In het begin kon ik een uurtje wat ondernemen en dan was ik helemaal extreem vermoeid.
De vermoeidheid is een groot probleem nog steeds maar ik merk dat ik wel steeds beter tegen drukte kan weer, behalve als ik al erg moe ben natuurlijk. Maar het voelde zo dubbel in het begin, dat ik weer dingen kon ondernemen vond ik heel erg fijn. Maar constant was ik bezig met wat andere hiervan zouden denken. Waarop de bedrijf arts zei: Blijven doen, dingen ondernemen is ook herstellen. En in Maart van dit jaar won Ruud een reis naar Seattle. Dat was ongelooflijk en niet te bevatten hoe gaaf! Het leek wel alsof het zo moest zijn allemaal. We hebben daar enorm genoten en enorm leuke mensen leren kennen! Ook toen vond ik het lastig wat iedereen hiervan zou denken, tuurlijk dit gebeurd je maar 1x dus moet je het gaan doen samen. Dat was ook wat de bedrijfs arts en teamleider tegen me zeiden: 'Hier krijg je toestemming voor, dit komt waarschijnlijk maar 1 keer voor in je leven' en 'Door dingen te ondernemen krijg je positieve energie en dat heb je nodig'. Ook op therapie zei de psycholoog tegen mij: 'Maayke, kijk eens naar wat je hebt meegemaakt. mensen die zo iets mee maken zouden eigenlijk sowieso even op vakantie moeten gaan'.
Dat voelde ontzettend fijn, en Ruud en ik hebben enorm genoten van die vakantie. Was die vermoeiend? Enorm! maar het was het wel meer dan waard!
Ik heb nog een jaar, in de ziektewet en ga dat jaar met beide handen aanpakken! Ik zal blijven vechten voor alles wat ik graag zou willen! Maar soms zal ik ook moeten leren loslaten voor iets wat je niet kunt krijgen zoals het eerder wel was..
Ik wil iedereen die vanaf het begin af aan tot nu er nog steeds voor mij zijn enorm bedanken!! Want geloof me, zonder jullie allemaal had ik het niet gered. Bedankt voor alle geduld en tijd. Jullie kaartjes en appjes dat jullie aan me denken!!
Dit was een extra Blog, ik ga vanmiddag met mijn oma Zwolle in en vanavond samen uiteten om het leven te vieren! 13-06 de dag die ik zal herdenken, maar ook vieren omdat ik er gelukkig voor een groot deel goed vanaf ben gekomen!
