Werkopbouw
Het is een tijd geleden dat ik een blog schreef, wat ik heel jammer vind natuurlijk. Ik merk dat ik het soms lastig kan combineren. Therapie/ziekenhuis/werk/andere afspraken hebben allemaal inpakt op mijn vermoeidheid. Maar genoeg daarover, ik hoop dat jullie mijn nieuwe blog weer leuk vinden en dat hij net zo goed gelezen wordt als alle vorige!
Zoals ik de afgelopen keer schreef was de aller eerste keer werken heel fijn om weer aanwezig te zijn en ook meteen apart omdat ik me niet meer heel erg 'thuis' voelde op mijn werkplek waar je je normaal wel thuis voelde omdat je er zo vaak in de week was. De eerste keer werken was dus 1 uurtje, en dan 2x in de week. Het leek mij heel gemakkelijk maar viel mij toch zwaar tegen. En zo volgde de volgende weken waarin ik 1 uur bleef werken. Ik heb dit in totaal 4 weken gedaan 2x 1 uurtje. Wat ik deed op werk was niet heel veel trouwens, ik vond het lastig om dit ook te bedenken want je moest wel rustig aan beginnen. Gelukkig had ik mijn ergotherapeut en arbeidsconsulent die mij altijd hielpen (en nog steeds) en dat is heel prettig want zij weten wat verstandig is. Ik dacht namelijk dat ik gelijk wel kon wassen en aankleden. Maar zij zeiden me dat ik het beste 'rustig' aan kon beginnen en eerst mee kijken en mee lopen en ontbijtjes kon maken voor de mensen. Dat was uiteindelijk ook echt het beste! Dus de eerste 4 weken heb ik vooral ontbijtjes gemaakt, meegelopen met collega's en überhaupt weer wennen aan de hele nieuwe situatie op werk. Eigenlijk 'ineens' merkte dat ik geen 3,5 uur slaap meer nodig had en het redde met 2uur. Dat was een teken dat ik meer aan kon, en zo ging ik het verhogen naar 2x 2uur.
Mijn ergotherapeut had mij al gezegd dat ik hierin geduld moest hebben en ik vanzelf zou merken als het beter zou gaan. En dat was dus ook echt zo. Eerst voel je je van, nou is dit het nou? en moet ik het hier mee doen? Maar gelukkig veranderd dat dus. Ik was blij en kreeg naar maten ik meer ging werken ook steeds een beetje meer het gevoel dat ik weer nuttig was. Je doet zo ongelooflijk nuttig werk (de zorg) en merkte ook toen ik thuis zat dat ik het heel erg vond dat ik geen deel uitmaakte voor mijn gevoel van de maatschappij. En nu kreeg ik ondanks dat het heel vreemd was op werk en ik vond dat er best een hoop was veranderd in een half jaar en ik daar aan moest wennen weer had ik wel het voldane gevoel dat ik iets had gedaan. En dat ik voor mezelf ook een 'reden' had om moe te zijn. Gek hoor om dat zo te zeggen want tuurlijk is er genoeg reden dat ik moe ben, en ook wel mag zijn. Maar hoe heerlijk is het als je weer iets hebt gedaan en hier dan ook een voldaan gevoel van krijgt. Iedereen heeft dat wel en merkt dat tijdens werken.
op 6-2-18 ging ik voor het eerst 2 uurtjes werken. Dit ook in overleg met werk en mijn therapeuten in Haren natuurlijk. Ik gaf ook aan dat ik heel graag weer verder wilde gaan en nu iets nieuws wilde ondernemen op werk. Toen heb ik zelf besloten de eerste dag dat ik 2 uur ging werken om op etage 6 mee te lopen zo dat ik daar ook kon wennen. Wat natuurlijk niet zo heel erg slim is als je net begint met het verhogen van je uren. Dat zijn mijn impulsieve acties, het gaat goed dan gaan we er ook vol voor zeg maar.. Haha! Ik was hartstikke ka-pot na deze ochtend. Normaal stond ik die eerdere 4 weken op etage 5 en nu dacht ik, ik kan ook wel op etage 6 gaan kijken. Terwijl de bewoners op etage 6 gewoon een stuk 'drukker' zijn voor mij. Meer praten en dat kostte gewoon te veel energie. Dus toen ik thuis kwam na mijn werk ochtendje ging ik ook weer zeker 3,5 uur slapen. En je dan maar afvragen hoe het kan komen dat ik zó moe ben.. Ik sprak daarna mijn ergotherapeut weer en zij zei mij ook dat ik nu dubbel aan het verhogen was. Niet alleen in uren, maar ook in zwaarte (qua mensen) ze zei mij dat het belangrijk was dat ik nu eerst op etage 5 bleef staan waar het tot nu toe goed ging. En dat ik niet 2 dingen in 1 keer moet uitbreiden maar het stap voor stap moet doen. Geduld!
Op 8-2-18 werkte ik voor
de 2e keer 2 uurtjes. Zoals jullie wel begrijpen heb ik deze 2 uur doorgebracht op etage 5. Ik ging die dag voor het eerst iemand zelfstandig wassen en aankleden. Ik had ook aangegeven bij mijn collega dat ik dit wel graag zelfstandig wilde doen en als er iets zou zijn ik zou bellen. Dit omdat ik toen merkte dat alleen werken rust gaf en ik de volgorde van de handelingen waarschijnlijk nog wel zou weten. Ik kende Mw ook al gelukkig en dat gaf ook wat extra rust. Het ging heel goed en er waren natuurlijk even wat dingetjes waar ik aan moest wennen weer, maar qua handelingen merkte ik geen verschil met voorheen. Ik was nu alleen was langzamer voor mijn gevoel. Ik heb toen heel even 1 tel rust gehad en ben toen door gegaan naar een andere Mw op de afdeling die ik ook al kende. Zij praat op zich veel maar wilde wel rekening houden met mij. Dit ging ook goed! Het voelde zo goed ik begon te lachen nadat ik klaar was, ik was zo blij en gelukkig dat ik weer goed bezig was geweest.
Trots en blij ben ik toen ook lekker naar huis gegaan en was ik wel vermoeid, maar het ging een stuk beter als afgelopen Dinsdag.
Stukjes uit mijn dagboek:
Op 19-1 Had ik mijn eerste rijles gepland, dit omdat je na het krijgen van een beroerte weer opnieuw gekeurd moet worden met autorijden en er werd mij geadviseerd dit wel te doen zo dat je ook weer even in kunt komen. Dit was heel spannend ik had heel veel zenuwen en maakte hierdoor kleine foutjes. Ook tijdens de rijles heb ik halverwege wel aangegeven dat mijn energie op was.. Deze man was trouwens ook geadviseerd vanuit het Beatrixoord omdat hij verstand had van wat ik had gehad.
Op 24-1 Kreeg ik bericht van het blad Libelle wie ik een bericht had gestuurd met mijn Blog en dat ik graag hier mensen mee zou willen bereiken zodat ze weten wat dit allemaal met mij heeft gedaan, maar ook voor mensen die zo iets mee maken en kunnen lezen en dingen kunnen herkennen. Dus ik kreeg bericht dat ze graag mijn stukje online willen doen en ook een interview willen doen met mijn Blog erbij! Wat ontzettend leuk en wat voelt het goed als er dan ook leuke berichten komen daar wordt je heel blij en gemotiveerd van!
Op 26-1 Had ik het interview met Libelle! Wat een aardige vrouw en wat een interesse, het was niet even vlug een interview maar ze nam echt de tijd. Ik had toen namelijk nog best veel moeite met goede verhalen en antwoorden geven maar zij gaf ook aan dat ik mijn tijd kon nemen en rustig kon nadenken over alles en zij had mij daarna het interview gestuurd en toen kon ik dat even nalezen. Maar het was zo leuk geschreven door haar dat ik geen dingen hoefde aan te passen.
Op 27 en 28-1 Was ik weer gaan sporten. Het voelde tof en goed! Goed vol te houden en ben daarom ook door mijn wederom enthousiasme maar direct 2x achter elkaar gegaan Haha. Wel grappig om terug te zien nu, dat iedere keer als iets goed ging dat ik dan ook direct door ging voor goud maar uiteindelijk ging daar doorgaan juist niet beter.
29-1 Mijn boeken moeten inleveren op werk, de verpleegkundige boeken. Dat was toen de tijd wel heel heftig en ik was hier heel verdrietig om. Het is een soort realiteitscheck check omdat je dan weer even met je neus op de feiten wordt geduwd.
Op 1-2 Had ik mijn rijtest. Hier was ik natuurlijk erg gespannen voor, maar ik probeerde er wel positief in te staan en er het beste van te maken. De man met wie ik ging rijden praatte veel en was heel aardig. Dat vele praten was soms wel dat ik me daarom extra moest focussen op de weg en niet met beide tegelijk bezig kon zijn. Maar ik was heel blij en was ook echt zo blij dat ik nu officieel weer zelfstandig weg kon en mag gaan en niet meer afhankelijk ben van iedereen! Dat is zo'n heeerlijk gevoel!
Ik hoop dat jullie mijn Blog leuk vinden! Hij wordt nog steeds zo veel gelezen echt heel erg leuk en bedankt daarvoor!
Zoals ik de afgelopen keer schreef was de aller eerste keer werken heel fijn om weer aanwezig te zijn en ook meteen apart omdat ik me niet meer heel erg 'thuis' voelde op mijn werkplek waar je je normaal wel thuis voelde omdat je er zo vaak in de week was. De eerste keer werken was dus 1 uurtje, en dan 2x in de week. Het leek mij heel gemakkelijk maar viel mij toch zwaar tegen. En zo volgde de volgende weken waarin ik 1 uur bleef werken. Ik heb dit in totaal 4 weken gedaan 2x 1 uurtje. Wat ik deed op werk was niet heel veel trouwens, ik vond het lastig om dit ook te bedenken want je moest wel rustig aan beginnen. Gelukkig had ik mijn ergotherapeut en arbeidsconsulent die mij altijd hielpen (en nog steeds) en dat is heel prettig want zij weten wat verstandig is. Ik dacht namelijk dat ik gelijk wel kon wassen en aankleden. Maar zij zeiden me dat ik het beste 'rustig' aan kon beginnen en eerst mee kijken en mee lopen en ontbijtjes kon maken voor de mensen. Dat was uiteindelijk ook echt het beste! Dus de eerste 4 weken heb ik vooral ontbijtjes gemaakt, meegelopen met collega's en überhaupt weer wennen aan de hele nieuwe situatie op werk. Eigenlijk 'ineens' merkte dat ik geen 3,5 uur slaap meer nodig had en het redde met 2uur. Dat was een teken dat ik meer aan kon, en zo ging ik het verhogen naar 2x 2uur.
Mijn ergotherapeut had mij al gezegd dat ik hierin geduld moest hebben en ik vanzelf zou merken als het beter zou gaan. En dat was dus ook echt zo. Eerst voel je je van, nou is dit het nou? en moet ik het hier mee doen? Maar gelukkig veranderd dat dus. Ik was blij en kreeg naar maten ik meer ging werken ook steeds een beetje meer het gevoel dat ik weer nuttig was. Je doet zo ongelooflijk nuttig werk (de zorg) en merkte ook toen ik thuis zat dat ik het heel erg vond dat ik geen deel uitmaakte voor mijn gevoel van de maatschappij. En nu kreeg ik ondanks dat het heel vreemd was op werk en ik vond dat er best een hoop was veranderd in een half jaar en ik daar aan moest wennen weer had ik wel het voldane gevoel dat ik iets had gedaan. En dat ik voor mezelf ook een 'reden' had om moe te zijn. Gek hoor om dat zo te zeggen want tuurlijk is er genoeg reden dat ik moe ben, en ook wel mag zijn. Maar hoe heerlijk is het als je weer iets hebt gedaan en hier dan ook een voldaan gevoel van krijgt. Iedereen heeft dat wel en merkt dat tijdens werken.
op 6-2-18 ging ik voor het eerst 2 uurtjes werken. Dit ook in overleg met werk en mijn therapeuten in Haren natuurlijk. Ik gaf ook aan dat ik heel graag weer verder wilde gaan en nu iets nieuws wilde ondernemen op werk. Toen heb ik zelf besloten de eerste dag dat ik 2 uur ging werken om op etage 6 mee te lopen zo dat ik daar ook kon wennen. Wat natuurlijk niet zo heel erg slim is als je net begint met het verhogen van je uren. Dat zijn mijn impulsieve acties, het gaat goed dan gaan we er ook vol voor zeg maar.. Haha! Ik was hartstikke ka-pot na deze ochtend. Normaal stond ik die eerdere 4 weken op etage 5 en nu dacht ik, ik kan ook wel op etage 6 gaan kijken. Terwijl de bewoners op etage 6 gewoon een stuk 'drukker' zijn voor mij. Meer praten en dat kostte gewoon te veel energie. Dus toen ik thuis kwam na mijn werk ochtendje ging ik ook weer zeker 3,5 uur slapen. En je dan maar afvragen hoe het kan komen dat ik zó moe ben.. Ik sprak daarna mijn ergotherapeut weer en zij zei mij ook dat ik nu dubbel aan het verhogen was. Niet alleen in uren, maar ook in zwaarte (qua mensen) ze zei mij dat het belangrijk was dat ik nu eerst op etage 5 bleef staan waar het tot nu toe goed ging. En dat ik niet 2 dingen in 1 keer moet uitbreiden maar het stap voor stap moet doen. Geduld!
Op 8-2-18 werkte ik voor
de 2e keer 2 uurtjes. Zoals jullie wel begrijpen heb ik deze 2 uur doorgebracht op etage 5. Ik ging die dag voor het eerst iemand zelfstandig wassen en aankleden. Ik had ook aangegeven bij mijn collega dat ik dit wel graag zelfstandig wilde doen en als er iets zou zijn ik zou bellen. Dit omdat ik toen merkte dat alleen werken rust gaf en ik de volgorde van de handelingen waarschijnlijk nog wel zou weten. Ik kende Mw ook al gelukkig en dat gaf ook wat extra rust. Het ging heel goed en er waren natuurlijk even wat dingetjes waar ik aan moest wennen weer, maar qua handelingen merkte ik geen verschil met voorheen. Ik was nu alleen was langzamer voor mijn gevoel. Ik heb toen heel even 1 tel rust gehad en ben toen door gegaan naar een andere Mw op de afdeling die ik ook al kende. Zij praat op zich veel maar wilde wel rekening houden met mij. Dit ging ook goed! Het voelde zo goed ik begon te lachen nadat ik klaar was, ik was zo blij en gelukkig dat ik weer goed bezig was geweest.
Trots en blij ben ik toen ook lekker naar huis gegaan en was ik wel vermoeid, maar het ging een stuk beter als afgelopen Dinsdag.
Stukjes uit mijn dagboek:
Op 19-1 Had ik mijn eerste rijles gepland, dit omdat je na het krijgen van een beroerte weer opnieuw gekeurd moet worden met autorijden en er werd mij geadviseerd dit wel te doen zo dat je ook weer even in kunt komen. Dit was heel spannend ik had heel veel zenuwen en maakte hierdoor kleine foutjes. Ook tijdens de rijles heb ik halverwege wel aangegeven dat mijn energie op was.. Deze man was trouwens ook geadviseerd vanuit het Beatrixoord omdat hij verstand had van wat ik had gehad.
Op 24-1 Kreeg ik bericht van het blad Libelle wie ik een bericht had gestuurd met mijn Blog en dat ik graag hier mensen mee zou willen bereiken zodat ze weten wat dit allemaal met mij heeft gedaan, maar ook voor mensen die zo iets mee maken en kunnen lezen en dingen kunnen herkennen. Dus ik kreeg bericht dat ze graag mijn stukje online willen doen en ook een interview willen doen met mijn Blog erbij! Wat ontzettend leuk en wat voelt het goed als er dan ook leuke berichten komen daar wordt je heel blij en gemotiveerd van!
Op 26-1 Had ik het interview met Libelle! Wat een aardige vrouw en wat een interesse, het was niet even vlug een interview maar ze nam echt de tijd. Ik had toen namelijk nog best veel moeite met goede verhalen en antwoorden geven maar zij gaf ook aan dat ik mijn tijd kon nemen en rustig kon nadenken over alles en zij had mij daarna het interview gestuurd en toen kon ik dat even nalezen. Maar het was zo leuk geschreven door haar dat ik geen dingen hoefde aan te passen.
Op 27 en 28-1 Was ik weer gaan sporten. Het voelde tof en goed! Goed vol te houden en ben daarom ook door mijn wederom enthousiasme maar direct 2x achter elkaar gegaan Haha. Wel grappig om terug te zien nu, dat iedere keer als iets goed ging dat ik dan ook direct door ging voor goud maar uiteindelijk ging daar doorgaan juist niet beter.
29-1 Mijn boeken moeten inleveren op werk, de verpleegkundige boeken. Dat was toen de tijd wel heel heftig en ik was hier heel verdrietig om. Het is een soort realiteitscheck check omdat je dan weer even met je neus op de feiten wordt geduwd.
Op 1-2 Had ik mijn rijtest. Hier was ik natuurlijk erg gespannen voor, maar ik probeerde er wel positief in te staan en er het beste van te maken. De man met wie ik ging rijden praatte veel en was heel aardig. Dat vele praten was soms wel dat ik me daarom extra moest focussen op de weg en niet met beide tegelijk bezig kon zijn. Maar ik was heel blij en was ook echt zo blij dat ik nu officieel weer zelfstandig weg kon en mag gaan en niet meer afhankelijk ben van iedereen! Dat is zo'n heeerlijk gevoel!
Ik hoop dat jullie mijn Blog leuk vinden! Hij wordt nog steeds zo veel gelezen echt heel erg leuk en bedankt daarvoor!
