De eerste dagen in het ziekenhuis..
Mijn eerste nachten in het ziekenhuis, en mijn ogen weer openen..
Allereerst ontzettend bedankt voor de lieve berichtjes die ik heb mogen ontvang na mijn eerste Blog. Ik vind het erg leuk dat jullie het interessant vinden om te lezen, en wie weet mag ik iets betekenen voor mensen in een zelfde soort situatie of herkennen zich hierin.
Hieronder gaat het vervolg verder. 💖
Dit is allemaal gebeurd: 15/16/17/18/19/20 -06-17
Ik ben overgeplaatst naar een eenpersoonskamer, hier heb ik op dat moment geen besef van. Ik had niet eens idee dat ik echt in het ziekenhuis ben blijven slapen. Laat staan dat ik wist wat ik gehad had.
Ruud was aan het werk, toen hij na werk in het ziekenhuis kwam hoorde hij van een verpleger dat ik al iets had gesproken. Ruud zei tegen hem: 'Ja tuurlijk?!' Hij heeft mij de dag ervoor helemaal niks horen zeggen. Er iets toen die avond nog een moment geweest dat Ruud aan mij vroeg: Weet je nog wel wie ik ben? En op die vraag zei ik: 'Nee..' Heel erg confronterend voor Ruud was dat. Vandaar dat hij het niet kon geloven, dat was best snel namelijk!
Voor mijn gevoel was familie er heel snel Kim (moeder) en Ruud (vriendje) en Hendrik (vader) er snel bij, en heb ik ze wel gezien.. maar ik weet weinig van de 'gesprekken'. Ik heb begrepen dat ik verward aan het praten was, en er niet helemaal bij was. Ik dacht nergens aan en heb ook veel geslapen.. Pas na 2 dagen ongeveer kreeg ik mee wie er op bezoek kwamen, maar kon ik me niks herinneringen van gesprekken. Elke keer tijdens bezoek schijn ik ook vreemde dingen gezegd te hebben.. Bijvoorbeeld: Mijn kracht werd getest door de arts (Dit om te kijken of er geen uitval verschijnselen waren) En het bleek dat ik met rechts niet veel kracht had, en mijn moeder werd daar op dat moment verdrietig van en maakte zich waarschijnlijk ook zorgen. Toen heb ik blijkbaar gezegd: 'Doe je aan gezichtstherapie?' Dit zijn vreemde dingen die ik ook allemaal niet meer weet en mij niet kan herinneren, het zijn dus veel dingen die me achteraf verteld zijn.
Wel heb ik 1 voor 1 iedereen gezien die op bezoek kwam, ik heb dat bewust meegekregen.
Ik lag in die kamer prima, ik had alle rust om mij heen en hou wel van privacy. Ik kreeg veel kaarten en bezoek. De eerste dagen heb ik veel voor mij uit zitten kijken en niet eens gevraagd waarom ik hier nu was, of op welke afdeling ik lag.
Om de 4uur werden er controles gehouden. Ze hielden me goed in de gaten. Dit zoals mijn bloeddruk, temperatuur en saturatie werden gemeten. Ze schreven na elke controle alles op in een computer waar al mijn gegevens werden bewaard.
Ook sinds ze in het ziekenhuis weten dat ik een beroerte heb gehad, krijg ik Fraxiparine, dit is een spuit die in mijn buik werd gezet.(bloedverdunners) Deze werd gegeven S´morgens en S´avonds op vaste tijdstippen. En omdat ik die bloedverdunners via een injectie kreeg, moesten ze ook elke dag in het begin controleren wat mijn INR was. Het belangrijkste was dat mijn waarde laag was, zo is de kans op een stolling het minst groot. De eerste dagen was mijn INR nog niet stabiel en werd ik dus iedere dag opnieuw gecontroleerd hierop.
Ook had ik de eerste dagen nog een infuus in, deze was voor vocht. Ik dronk te weinig, later toen deze eruit mocht hielden ze ook bij wat ik dronk op een dag een vochtlijst, en werd er goed op gecontroleerd dat ik alles goed in nam.
Wel bizar hoor allemaal, je werkt zelf in de zorg en doet dit met zoveel liefde. Hoe kan het dan in een paar dagen zo veranderen dat JIJ nu diegene bent die zorg nodig heeft. De eerste paar dagen had ik hier ook veel moeite mee. Als de verpleegkundige vroeg of het mij lukte gaf ik standaard als antwoord: 'Ja natuurlijk'.
Mijn hoofd was vooral bezig met de drukte van bezoek en slapen..
De arts kwam elke ochtend langs, vroeg mij ook of ik wist waar ik was.. gelukkig dat wist ik! Hij heeft mij ook een aantal keren verteld wat er nu precies gebeurd was, maar niks is doorgedrongen en niks heb ik onthouden van wat hij vertelde. Best raar, want lag ik daar nu gewoon voor me uit te staren of wat doe ik hier? Maar er was geen haast met vragen naar het antwoord.
Ik had blijkbaar ook nog een katheter in deze dagen, deze mocht er nu dan uitgehaald worden. Prima dat is alleen maar fijn. Maar ik weet nog goed dat de eerste keer naar het toilet toch best eng was, want toen ik thuis naar het toilet ging voelde ik mij niet goed. Kon ik niet heel goed lopen. Maar nog steeds, ik kon wel bedenken dat er iets was want anders lig ik hier niet, ik stelde mij maar in 'Ik hoor het vanzelf'.
Wat ik me ook goed herinner, Ik ben naar het toilet gegaan, en toen ik terugkwam was er avondeten voor mij gebracht op de kamer ( Dit kon ik iedere middag doorgeven wat ik wilde eten, en de eerste dagen heeft Ruud dit voor mij doorgegeven ). Maar ik had dus mijn eten en na het eten dacht ik op een gegeven moment ' oh ja, telefoon, dat heb ik lang niet gebruikt '. Voor mijn gevoel natuurlijk, want totaal zijn het ongeveer 4 dagen geweest dat ik mijn telefoon niet heb gebruikt. Op het moment dat ik hem pak heb ik heeel veel berichtjes erop staan en ik ben alleen maar opzoek naar het nummer van Ruud. Dit duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid, want waar stond dat nummer nou? en waarom duurde het zo lang? Op zich ben ik van mezelf ongeduldig al, maar dit was toch anders..
Eindelijk was daar het nummer: Hallo lieverd hoe gaat het en wat ben je aan het doen? Dit was de bedoeling om te sturen, maar eigenlijk stuurde ik: hwalo liebvrd heoe gaat het en watg ben jr asn hrt dowen?
En het erge was dat ik dat niet eens door had, ik las mijn app niet terug, het was een eerste en kortste gesprekje dat ik ooit via app had gehad. Ruud vroeg mij ook met zinnen die ik probeerde te maken 'Wat bedoel je?' en op een gegeven moment ging ik maar even teruglezen wat ik had gestuurd. Wauw.. dat moment is heel raar. Ik snapte er zo niks van, ik bleef ook maar zeggen: 'Sorry ruud het lukt niet om normaal te typen'.
De dag erna heb ik Ruud op bezoek gehad en hem gevraagd waarom ik hier nu eigenlijk lig en hoelang ik hier bleef? Dit omdat ik nog veel leerwerk had voor mijn opleiding tot (Verpleegkundige).
Ik bedoel, een paar nachtjes ziekenhuis en dan wil je ook wel graag naar huis.
Na Ruud zijn uitleg over wat ik had gehad, zei ik wel oh oke. Ja, maar eigenlijk begreep ik niet wat hij zei. Het was een kort 'gesprekje'.
Die avond heb ik nog is geprobeerd mijn telefoon erbij te pakken. Het ging nog steeds als de dag ervoor. Maar wie weet ligt het aan mijn telefoon. Ik stuurde Mama een berichtje, ze was heel blij dat ik haar een berichtje stuurde. Maar toen ik ook daar in het gesprek terug las klopte er helemaal niks van.
Ik ging kijken tussen de apps die ik heb gekregen, één onbekend nummer er staat namelijk geen naam bij. Ik zie aan de foto dat het een stagiaire is, zij heeft stage gelopen bij ons op werk. Oke, ik sla het nummer wel even op.. zoals je dat normaal natuurlijk ook zou doen. Jehovaka is het geworden, dat is de naam die ik heb opgeslagen. Later liet ik het appje lezen aan mijn collega/vriendin en zij moest enorm lachen om de naam. Maayke je hebt Jehovaka opgeschreven, weet je niet meer hoe ze heet?
Mijn antwoord was: 'Ja tuurlijk weet ik dat wel..' Niet dus!
Ik bedoel ik was haar gezicht niet vergeten maar kwam ook helemaal niet op haar naam. Uiteindelijk hielp ze mij erbij.
Ook mijn klasgenoten met wie ik de opleiding tot Verpleegkundige volgde hadden mij Veel beterschap gewenst.
Hieronder een foto van hoe ik voor het eerst reageerde op ze,
Ik vertelde Ruud dat mijn klasgenoten mij berichtjes hadden gestuurd, en toen zei hij: 'Wat heb je teruggestuurd?' Nou, kijk maar zei ik. En uit de tekst is ook te zien dat ik nog niet helemaal begreep wat het nu precies was wat Ruud mij had uitgelegd.
Tijdens dat ik dit aan het typen ben.. ben ik ook zo aan het nadenken wat er allemaal is gebeurd, ik kan het me niet eens allemaal herinneren. Het is zo gek als je een stuk kwijt bent. Dit is gebaseerd op natuurlijk waarheid. Maar vanuit mijzelf geschreven. En af en toe vraag ik aan Ruud of het ook een beetje klopt wat ik aan het typen ben. Er moet wel een beetje verhaal in zitten namelijk.
Allereerst ontzettend bedankt voor de lieve berichtjes die ik heb mogen ontvang na mijn eerste Blog. Ik vind het erg leuk dat jullie het interessant vinden om te lezen, en wie weet mag ik iets betekenen voor mensen in een zelfde soort situatie of herkennen zich hierin.
Hieronder gaat het vervolg verder. 💖
Dit is allemaal gebeurd: 15/16/17/18/19/20 -06-17
Ik ben overgeplaatst naar een eenpersoonskamer, hier heb ik op dat moment geen besef van. Ik had niet eens idee dat ik echt in het ziekenhuis ben blijven slapen. Laat staan dat ik wist wat ik gehad had.
Ruud was aan het werk, toen hij na werk in het ziekenhuis kwam hoorde hij van een verpleger dat ik al iets had gesproken. Ruud zei tegen hem: 'Ja tuurlijk?!' Hij heeft mij de dag ervoor helemaal niks horen zeggen. Er iets toen die avond nog een moment geweest dat Ruud aan mij vroeg: Weet je nog wel wie ik ben? En op die vraag zei ik: 'Nee..' Heel erg confronterend voor Ruud was dat. Vandaar dat hij het niet kon geloven, dat was best snel namelijk!
Voor mijn gevoel was familie er heel snel Kim (moeder) en Ruud (vriendje) en Hendrik (vader) er snel bij, en heb ik ze wel gezien.. maar ik weet weinig van de 'gesprekken'. Ik heb begrepen dat ik verward aan het praten was, en er niet helemaal bij was. Ik dacht nergens aan en heb ook veel geslapen.. Pas na 2 dagen ongeveer kreeg ik mee wie er op bezoek kwamen, maar kon ik me niks herinneringen van gesprekken. Elke keer tijdens bezoek schijn ik ook vreemde dingen gezegd te hebben.. Bijvoorbeeld: Mijn kracht werd getest door de arts (Dit om te kijken of er geen uitval verschijnselen waren) En het bleek dat ik met rechts niet veel kracht had, en mijn moeder werd daar op dat moment verdrietig van en maakte zich waarschijnlijk ook zorgen. Toen heb ik blijkbaar gezegd: 'Doe je aan gezichtstherapie?' Dit zijn vreemde dingen die ik ook allemaal niet meer weet en mij niet kan herinneren, het zijn dus veel dingen die me achteraf verteld zijn.
Wel heb ik 1 voor 1 iedereen gezien die op bezoek kwam, ik heb dat bewust meegekregen.
Ik lag in die kamer prima, ik had alle rust om mij heen en hou wel van privacy. Ik kreeg veel kaarten en bezoek. De eerste dagen heb ik veel voor mij uit zitten kijken en niet eens gevraagd waarom ik hier nu was, of op welke afdeling ik lag.
Om de 4uur werden er controles gehouden. Ze hielden me goed in de gaten. Dit zoals mijn bloeddruk, temperatuur en saturatie werden gemeten. Ze schreven na elke controle alles op in een computer waar al mijn gegevens werden bewaard.
Ook sinds ze in het ziekenhuis weten dat ik een beroerte heb gehad, krijg ik Fraxiparine, dit is een spuit die in mijn buik werd gezet.(bloedverdunners) Deze werd gegeven S´morgens en S´avonds op vaste tijdstippen. En omdat ik die bloedverdunners via een injectie kreeg, moesten ze ook elke dag in het begin controleren wat mijn INR was. Het belangrijkste was dat mijn waarde laag was, zo is de kans op een stolling het minst groot. De eerste dagen was mijn INR nog niet stabiel en werd ik dus iedere dag opnieuw gecontroleerd hierop.
Ook had ik de eerste dagen nog een infuus in, deze was voor vocht. Ik dronk te weinig, later toen deze eruit mocht hielden ze ook bij wat ik dronk op een dag een vochtlijst, en werd er goed op gecontroleerd dat ik alles goed in nam.
Wel bizar hoor allemaal, je werkt zelf in de zorg en doet dit met zoveel liefde. Hoe kan het dan in een paar dagen zo veranderen dat JIJ nu diegene bent die zorg nodig heeft. De eerste paar dagen had ik hier ook veel moeite mee. Als de verpleegkundige vroeg of het mij lukte gaf ik standaard als antwoord: 'Ja natuurlijk'.
Mijn hoofd was vooral bezig met de drukte van bezoek en slapen..
De arts kwam elke ochtend langs, vroeg mij ook of ik wist waar ik was.. gelukkig dat wist ik! Hij heeft mij ook een aantal keren verteld wat er nu precies gebeurd was, maar niks is doorgedrongen en niks heb ik onthouden van wat hij vertelde. Best raar, want lag ik daar nu gewoon voor me uit te staren of wat doe ik hier? Maar er was geen haast met vragen naar het antwoord.
Ik had blijkbaar ook nog een katheter in deze dagen, deze mocht er nu dan uitgehaald worden. Prima dat is alleen maar fijn. Maar ik weet nog goed dat de eerste keer naar het toilet toch best eng was, want toen ik thuis naar het toilet ging voelde ik mij niet goed. Kon ik niet heel goed lopen. Maar nog steeds, ik kon wel bedenken dat er iets was want anders lig ik hier niet, ik stelde mij maar in 'Ik hoor het vanzelf'.
Wat ik me ook goed herinner, Ik ben naar het toilet gegaan, en toen ik terugkwam was er avondeten voor mij gebracht op de kamer ( Dit kon ik iedere middag doorgeven wat ik wilde eten, en de eerste dagen heeft Ruud dit voor mij doorgegeven ). Maar ik had dus mijn eten en na het eten dacht ik op een gegeven moment ' oh ja, telefoon, dat heb ik lang niet gebruikt '. Voor mijn gevoel natuurlijk, want totaal zijn het ongeveer 4 dagen geweest dat ik mijn telefoon niet heb gebruikt. Op het moment dat ik hem pak heb ik heeel veel berichtjes erop staan en ik ben alleen maar opzoek naar het nummer van Ruud. Dit duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid, want waar stond dat nummer nou? en waarom duurde het zo lang? Op zich ben ik van mezelf ongeduldig al, maar dit was toch anders..
Eindelijk was daar het nummer: Hallo lieverd hoe gaat het en wat ben je aan het doen? Dit was de bedoeling om te sturen, maar eigenlijk stuurde ik: hwalo liebvrd heoe gaat het en watg ben jr asn hrt dowen?
En het erge was dat ik dat niet eens door had, ik las mijn app niet terug, het was een eerste en kortste gesprekje dat ik ooit via app had gehad. Ruud vroeg mij ook met zinnen die ik probeerde te maken 'Wat bedoel je?' en op een gegeven moment ging ik maar even teruglezen wat ik had gestuurd. Wauw.. dat moment is heel raar. Ik snapte er zo niks van, ik bleef ook maar zeggen: 'Sorry ruud het lukt niet om normaal te typen'.
De dag erna heb ik Ruud op bezoek gehad en hem gevraagd waarom ik hier nu eigenlijk lig en hoelang ik hier bleef? Dit omdat ik nog veel leerwerk had voor mijn opleiding tot (Verpleegkundige).
Ik bedoel, een paar nachtjes ziekenhuis en dan wil je ook wel graag naar huis.
Na Ruud zijn uitleg over wat ik had gehad, zei ik wel oh oke. Ja, maar eigenlijk begreep ik niet wat hij zei. Het was een kort 'gesprekje'.
Die avond heb ik nog is geprobeerd mijn telefoon erbij te pakken. Het ging nog steeds als de dag ervoor. Maar wie weet ligt het aan mijn telefoon. Ik stuurde Mama een berichtje, ze was heel blij dat ik haar een berichtje stuurde. Maar toen ik ook daar in het gesprek terug las klopte er helemaal niks van.
Ik ging kijken tussen de apps die ik heb gekregen, één onbekend nummer er staat namelijk geen naam bij. Ik zie aan de foto dat het een stagiaire is, zij heeft stage gelopen bij ons op werk. Oke, ik sla het nummer wel even op.. zoals je dat normaal natuurlijk ook zou doen. Jehovaka is het geworden, dat is de naam die ik heb opgeslagen. Later liet ik het appje lezen aan mijn collega/vriendin en zij moest enorm lachen om de naam. Maayke je hebt Jehovaka opgeschreven, weet je niet meer hoe ze heet?
Mijn antwoord was: 'Ja tuurlijk weet ik dat wel..' Niet dus!
Ik bedoel ik was haar gezicht niet vergeten maar kwam ook helemaal niet op haar naam. Uiteindelijk hielp ze mij erbij.
Ook mijn klasgenoten met wie ik de opleiding tot Verpleegkundige volgde hadden mij Veel beterschap gewenst.
Hieronder een foto van hoe ik voor het eerst reageerde op ze,
Dit berichtje is gestuurd op 20-06-18
Ik vertelde Ruud dat mijn klasgenoten mij berichtjes hadden gestuurd, en toen zei hij: 'Wat heb je teruggestuurd?' Nou, kijk maar zei ik. En uit de tekst is ook te zien dat ik nog niet helemaal begreep wat het nu precies was wat Ruud mij had uitgelegd.
Tijdens dat ik dit aan het typen ben.. ben ik ook zo aan het nadenken wat er allemaal is gebeurd, ik kan het me niet eens allemaal herinneren. Het is zo gek als je een stuk kwijt bent. Dit is gebaseerd op natuurlijk waarheid. Maar vanuit mijzelf geschreven. En af en toe vraag ik aan Ruud of het ook een beetje klopt wat ik aan het typen ben. Er moet wel een beetje verhaal in zitten namelijk.
Deze foto is genomen op 16-06-18 met Anne, mijn schoonzus!
Bedankt allemaal voor het lezen en tot de volgende Blog!
