Het Circus is officieel begonnen.
Het circus is officieel begonnen.
Zo noem ik het maar.
Want in de komende dagen wordt ik voor mijn gevoel van hot naar her gesleept en word mij informatie verteld waarvan ik niet eens een besef heb.
Dit is een Blog van 20/21/22 -06-17
Op 20-06-17 was mama jarig, Ze is nog langs geweest op haar verjaardag in het ziekenhuis! We hadden dit zo graag gewoon willen vieren. Dit was geen leuke verjaardag voor mama, en ook niet voor mij. Ruud had gelukkig voor mama een cadeautje gekocht zodat we toch 'iets' konden geven als gevoel dat ze nog een beetje een verjaardagsgevoel had. Maar gelukkig kunnen we in 2018 weer 'overal' bij zijn.
Ik word s'morgens wakker, en heb direct een vrouw aan mijn bed. Zij komt mijn bloed prikken, prima. Inmiddels ben ik er ook achter dat de rechter arm niet goed te prikken is, want dat hebben ze nu al een aantal keren geprobeerd en dat is steeds niet gelukt. Maar ik snap natuurlijk dat ze het willen proberen, want iedere keer links wordt ook een grote blauwe plek. Maar ik denk, ik geef even aan: 'Mevrouw, de rechter kant wil niet goed. U mag het van mij prima links doen'. Waarop de vrouw heel erg snauwend reageerde, alsof ik me er niet mee moest bemoeien. Toch maar rechts proberen, oke als u dat wilt.. dacht ik. Maar na 2 pogingen in rechts begon het erg vervelend te worden en heb ik toch maar gezegd dat nu de linker kant mocht (moest eigenlijk). En ja, een keer links en het lukte. Je zou bijna willen zeggen 'Ziet u wel, ik zei het toch..' Maar dat doe je natuurlijk ook niet.
Ik ben hier nu al een kleine week, en ik heb mijn in deze dagen snel 'geleerd' om mezelf te wassen. Ik moest er niks van hebben dat de zuster mij vroeg, 'Zal ik je even helpen?'. Uh, nee want ik kan dat heel goed zelf, dacht ik.. Maar ook dat zei ik maar niet. Ik weet immers dat al deze woorden van de verpleegkundige goed bedoeld zijn. Maar ik heb zoveel in me dat zegt: 'Kom op zeg,Maayke en doe nu even normaal. Je kunt jezelf toch wel wassen'.
Uiteindelijk heb ik 2 keer hulp gehad. En hebben ze een krukje in de badkamer gezet zodat ik daar op kon zitten op mezelf te wassen, dat lukte prima. Dat krukje was neergezet zodat ik niet hoefde te staan natuurlijk maar ik had in deze week heel veel hoofdpijn, dus zitten gaf dan meer rust. De hoofdpijn had ik waarschijnlijk door de ruggenprik die ik had gehad.
Ik weet niet precies, of dit stukje over het douchen niet beter nog bij de vorige Blog had gepast. Maar als jullie dit lezen, is de vorige Blog en deze zeg maar anderhalve week waarin dit allemaal gebeurde. Maar ik denk na 4 dagen werden mijn haren wel erg touw en voelde ik mij niet fris. Ik zou zo graag willen douchen, dacht ik. Maar dan wel graag zelf, of door een bekend iemand. En aangezien Ruud mij natuurlijk ook wel wilde douchen, maar het misschien wat spannend vond. Kwam mama mij douchen. Mama was blijven slapen in Hoogezand bij Ruud, heel fijn zodat ze de volgende dag (vandaag dus) mij kon komen helpen.
Ik kon zitten op de kruk en mama heeft mijn haren gewassen. Niks is prettiger dan je eigen moeder. Zo vertrouwd. Ik merkte in deze dagen dat ik nog veel hoofdpijn had, en zoals ik net ook schreef kon dit komen door de ruggenprik die ik had gehad. Het was een nare hoofdpijn, die heel erg leek op de hoofdpijn van toen ik naar het ziekenhuis ben gegaan vanuit huis.
Hij was erg aanwezig en ging ook niet weg. In deze week kreeg ik hier ook veel paracetamol voor. Dit hielp vaak wel iets.
Ook Kwam mijn broertje op bezoek. Ontzettend fijn, hij nam een knuffel en een kaartje mee. We zijn met zijn 3e naar beneden in het restaurant gegaan. Ik ging toen nog in een rolstoel omdat ik amper 5 meter kon lopen. Ook beneden merkte ik snel dat de drukte me veel deed. Ik werd er in mijn hoofd onrustig van, en ik was dan ook snel weer op me kamer. Maar de kleine momentjes van even eruit zijn waardeerde ik heel erg. Jaimie (broertje) is bij Ruud blijven slapen en de volgende dag zijn ze samen nog even geweest. Mijn bezoekjes bestonden ook uit 'eventjes'. Dit omdat het na 10 minuten te druk werd of ik het gesprek niet meer goed kon volgen.
Ik had een blauw boekje gekregen, ik weet zo even niet meer van wie. Maar het idee was dat ik dan per dag kon opschrijven wat ik had gedaan. En dit was mijn eerste poging.
Ook kreeg ik eind mijn eerste week ziekenhuis de therapeuten in mijn kamer. Zij kwamen zich voorstellen, en gaven mij een rooster van wanneer wie kwam en toelaat. Zodat ik ook kon zien wanneer ik wakker moest zijn. Aangezien ik heel veel sliep. Ik weet toen ook weer, dat ik bij mezelf dacht wat moeten jullie allemaal met mij. Ik ben hier toch zo weer weg. Vaak heb ik ook tegen Ruud gezegd, mijn school gaat gewoon door en mijn werk ook. Bezig zijn met de opleiding tot verpleegkundige en dan hier liggen.. Dat was voor mij zo erg. Ik had trouwens een toets die ik moest inhalen, ik wilde daar zo graag voor leren. (Uiteindelijk als je weet hoe 'slecht' ik toen nog was, was leren echt geen optie) Dat wilde iedereen mij ook duidelijk maken maar zo eigenwijs als ik ben.. Daar moest ik later maar achter komen.
De aller eerste therapie bijvoorbeeld, dit was Sport. Er stond een hometrainer in een grote ruimte waar de cliënten samen met de therapeut oefende om weer conditie te krijgen. Ik weet nog toen ik op die fiets stapte, dat ik dacht. Nou fietsen moet mij wel lukken, dat is niet zo zwaar.
De therapeut stond naast mij en vroeg mij steeds hoe het ging. Het ging wel, ik werd wat duizelig en kreeg nog meer hoofdpijn dan ik al had. Na 1 minuut (Niet zeker, maar zeker niet meer als 1) stopte ik. Ik gaf aan het gaat niet meer. Toen bracht de therapeut mij naar een stukje verder op de gang. Daar zat namelijk de Ergotherapeut op mij te wachten. Hele vriendelijke vrouw, ze wilde wat testjes met mij doen. Ik kreeg een kaart met allemaal woorden. Dit leek groep 6 wel, zo'n kaart dat je al die woorden zo snel mogelijk moet voorlezen. Ik heb 3 woorden gezegd en ren naar de wasbak die aan de andere kant van de kamer staat. Alles komt eruit, hoogstwaarschijnlijk komt dit allemaal door het sporten. We zijn direct gestopt en ze bracht me naar mijn kamer.
Ik ben op bed gaan liggen en gaan slapen. Ik was kapot!
Deze foto is van 19-06-17 om 22.00uur s'avonds. Ik was erg bleek en moe zoals je kan zien.
Zo noem ik het maar.
Want in de komende dagen wordt ik voor mijn gevoel van hot naar her gesleept en word mij informatie verteld waarvan ik niet eens een besef heb.
Dit is een Blog van 20/21/22 -06-17
Op 20-06-17 was mama jarig, Ze is nog langs geweest op haar verjaardag in het ziekenhuis! We hadden dit zo graag gewoon willen vieren. Dit was geen leuke verjaardag voor mama, en ook niet voor mij. Ruud had gelukkig voor mama een cadeautje gekocht zodat we toch 'iets' konden geven als gevoel dat ze nog een beetje een verjaardagsgevoel had. Maar gelukkig kunnen we in 2018 weer 'overal' bij zijn.
Ik word s'morgens wakker, en heb direct een vrouw aan mijn bed. Zij komt mijn bloed prikken, prima. Inmiddels ben ik er ook achter dat de rechter arm niet goed te prikken is, want dat hebben ze nu al een aantal keren geprobeerd en dat is steeds niet gelukt. Maar ik snap natuurlijk dat ze het willen proberen, want iedere keer links wordt ook een grote blauwe plek. Maar ik denk, ik geef even aan: 'Mevrouw, de rechter kant wil niet goed. U mag het van mij prima links doen'. Waarop de vrouw heel erg snauwend reageerde, alsof ik me er niet mee moest bemoeien. Toch maar rechts proberen, oke als u dat wilt.. dacht ik. Maar na 2 pogingen in rechts begon het erg vervelend te worden en heb ik toch maar gezegd dat nu de linker kant mocht (moest eigenlijk). En ja, een keer links en het lukte. Je zou bijna willen zeggen 'Ziet u wel, ik zei het toch..' Maar dat doe je natuurlijk ook niet.
Ik ben hier nu al een kleine week, en ik heb mijn in deze dagen snel 'geleerd' om mezelf te wassen. Ik moest er niks van hebben dat de zuster mij vroeg, 'Zal ik je even helpen?'. Uh, nee want ik kan dat heel goed zelf, dacht ik.. Maar ook dat zei ik maar niet. Ik weet immers dat al deze woorden van de verpleegkundige goed bedoeld zijn. Maar ik heb zoveel in me dat zegt: 'Kom op zeg,Maayke en doe nu even normaal. Je kunt jezelf toch wel wassen'.
Uiteindelijk heb ik 2 keer hulp gehad. En hebben ze een krukje in de badkamer gezet zodat ik daar op kon zitten op mezelf te wassen, dat lukte prima. Dat krukje was neergezet zodat ik niet hoefde te staan natuurlijk maar ik had in deze week heel veel hoofdpijn, dus zitten gaf dan meer rust. De hoofdpijn had ik waarschijnlijk door de ruggenprik die ik had gehad.
Ik weet niet precies, of dit stukje over het douchen niet beter nog bij de vorige Blog had gepast. Maar als jullie dit lezen, is de vorige Blog en deze zeg maar anderhalve week waarin dit allemaal gebeurde. Maar ik denk na 4 dagen werden mijn haren wel erg touw en voelde ik mij niet fris. Ik zou zo graag willen douchen, dacht ik. Maar dan wel graag zelf, of door een bekend iemand. En aangezien Ruud mij natuurlijk ook wel wilde douchen, maar het misschien wat spannend vond. Kwam mama mij douchen. Mama was blijven slapen in Hoogezand bij Ruud, heel fijn zodat ze de volgende dag (vandaag dus) mij kon komen helpen.
Ik kon zitten op de kruk en mama heeft mijn haren gewassen. Niks is prettiger dan je eigen moeder. Zo vertrouwd. Ik merkte in deze dagen dat ik nog veel hoofdpijn had, en zoals ik net ook schreef kon dit komen door de ruggenprik die ik had gehad. Het was een nare hoofdpijn, die heel erg leek op de hoofdpijn van toen ik naar het ziekenhuis ben gegaan vanuit huis.
Hij was erg aanwezig en ging ook niet weg. In deze week kreeg ik hier ook veel paracetamol voor. Dit hielp vaak wel iets.
Ook Kwam mijn broertje op bezoek. Ontzettend fijn, hij nam een knuffel en een kaartje mee. We zijn met zijn 3e naar beneden in het restaurant gegaan. Ik ging toen nog in een rolstoel omdat ik amper 5 meter kon lopen. Ook beneden merkte ik snel dat de drukte me veel deed. Ik werd er in mijn hoofd onrustig van, en ik was dan ook snel weer op me kamer. Maar de kleine momentjes van even eruit zijn waardeerde ik heel erg. Jaimie (broertje) is bij Ruud blijven slapen en de volgende dag zijn ze samen nog even geweest. Mijn bezoekjes bestonden ook uit 'eventjes'. Dit omdat het na 10 minuten te druk werd of ik het gesprek niet meer goed kon volgen.
Ik had een blauw boekje gekregen, ik weet zo even niet meer van wie. Maar het idee was dat ik dan per dag kon opschrijven wat ik had gedaan. En dit was mijn eerste poging.
De aller eerste therapie bijvoorbeeld, dit was Sport. Er stond een hometrainer in een grote ruimte waar de cliënten samen met de therapeut oefende om weer conditie te krijgen. Ik weet nog toen ik op die fiets stapte, dat ik dacht. Nou fietsen moet mij wel lukken, dat is niet zo zwaar.
De therapeut stond naast mij en vroeg mij steeds hoe het ging. Het ging wel, ik werd wat duizelig en kreeg nog meer hoofdpijn dan ik al had. Na 1 minuut (Niet zeker, maar zeker niet meer als 1) stopte ik. Ik gaf aan het gaat niet meer. Toen bracht de therapeut mij naar een stukje verder op de gang. Daar zat namelijk de Ergotherapeut op mij te wachten. Hele vriendelijke vrouw, ze wilde wat testjes met mij doen. Ik kreeg een kaart met allemaal woorden. Dit leek groep 6 wel, zo'n kaart dat je al die woorden zo snel mogelijk moet voorlezen. Ik heb 3 woorden gezegd en ren naar de wasbak die aan de andere kant van de kamer staat. Alles komt eruit, hoogstwaarschijnlijk komt dit allemaal door het sporten. We zijn direct gestopt en ze bracht me naar mijn kamer.
Ik ben op bed gaan liggen en gaan slapen. Ik was kapot!
