Een beroerte op 23 jarige leeftijd..

Een beroerte op 23 jarige leeftijd..                                                                           

Ik zit hier al een tijdje over te denken, zal ik het van mij af gaan schrijven? Het lijkt me leuk voor wie het interessant vind om te schrijven over de heftige tijd in mijn leven. En anders vind ik het zelf natuurlijk erg prettig om te doen en terug te lezen.

Dit is gebeurd op 13/14/15-06-17

Vorig jaar in Juni, 2017 was ik ziek, ik bleef overgeven al een paar dagen voelde ik mij slecht. Ook een constante hoofdpijn, die hoofdpijn was heel heftig aanwezig. Op een gegeven moment werd ik steeds zwakker en viel ook steeds in slaap op de bank. Ruud (vriendje) bleef gelukkig rustig en dacht ook niet perse dat het iets heftigs was. Wij dachten namelijk aan een uitdroging, dit omdat ik al van mij zelf slecht drink en ook wel een droge mond had. (Nu is het ook zo dat je op zo'n moment heel erg aan het zoeken bent naar dingen die het zouden kunnen zijn). 

We belde in het weekend de huisartsenpost, zij raadde mij aan pijnstilling te nemen en goed te drinken. Maar aangezien geen een pijnstilling hielp en ik inmiddels al zo veel van die dingen had ingenomen dacht ik op een gegeven moment niet zo veel meer, ik was niet meer in het moment en maakte de dingen die op dat moment gebeurde heel wazig mee. Ik weet nog dat er een moment was dat ik op de logeerkamer lag, en Ruud weg moest. Hij heeft mij nog wat bouillon gegeven en moest toen echt weg voor werk. Hij had al gevraagd of iemand voor hem kon invallen maar dit kon niet meer, ook omdat het in zo'n korte tijd niet meer te regelen was, heel begrijpelijk. Toen hij eenmaal weg was heb ik de hele tijd geslapen, geen moment wakker geweest. Bij terugkomst vertrouwde hij het niet ik reageerde zo slecht en had blijkbaar niet bewogen in bed. Ruud belde de huisarts, die beste meneer had nog wat afspraken waar hij nu eerst naar toe moest maar daarna zou hij naar ons toe komen. Dit leek wel uren te duren. Ruud had mij inmiddels met veel moeite verplaatst naar onze eigen slaapkamer, waar hij ook het bed inmiddels had verschoont omdat ik nadat ik nog netjes in de emmer overgaf nu gewoon de emmer negeerde ofzo?! Ik liet het maar gewoon gaan..  

Toen de huisarts er eenmaal was, heeft hij alle controles bij mij uitgevoerd. (Dit heb ik gehoord van Ruud, omdat ik hier helemaal niks meer van weet) De huisarts wist niet zo goed wat te doen met mij, hij vond mij in de war, en slechte reactie. Ik praatte namelijk ook enorme onzin. Gaf rare antwoorden wat totaal niet met de vragen van de huisarts te maken had. Hij dacht aan teveel drukte, met bijvoorbeeld werk. een Burn out, dan schijn je dus ook zo enorm verward te zijn. GELUKKIG, vertrouwde deze man het niet..  Hij belde een ambulance, en ondertussen pakte Ruud mijn tas in met de gedachte ze zal vast vannacht daar blijven. De ambulance broeders waren met zijn 2e, en hebben mij geholpen van de trap. (we woonde toen nog in Hoogezand, in een flat) Ik weet van de binnenkant van de ambulance niet heel veel, behalve dat er enorm fel licht aanwezig was. Ondertussen was de man naast mij steeds controles aan het houden.

 Aangekomen in het ziekenhuis werd ik in een kamer gelegd waar ik heel af en toe bewust mijn ogen open had, als ze met mij bezig waren. En op een gegeven moment zag ik Ruud binnen komen, dat was een prettig gevoel ik ben hier gelukkig niet alleen. Achteraf gehoord heb ik een ruggenprik gehad, maar ik heb niks meegekregen zelfs onderweg naar een aantal scans die toen zijn gemaakt heb ik geen moment mee gekregen. Misschien maar goed, want anders was ik waarschijnlijk niet heel blij geworden. Na de scans kwam ik op de afdeling Neurologie, en voor Ruud ging het allemaal heel snel. Het was een rollercoaster voor hem, hij heeft het zo goed gedaan. Zo veel rust en dat is wel heel knap wat er allemaal gebeurd is. Uiteindelijk is Ruud verteld dat ik een stolsel heb gehad in mijn hoofd, het drong op dat moment natuurlijk niet meteen tot hem door..

Ik lag op de afdeling neurologie, ik werd goed in de gaten gehouden met vele controles en elk uur werd ik ook wakker gemaakt. Dit gebeurde niet door mij ´gewoon´ wakker te maken, want daar reageerde ik blijkbaar niet op. Ze gingen bijvoorbeeld met een pen onder mijn voeten, en op mijn nagels op reactie uit te lokken. Ruud vertelde me dat het heftig was om te zien, gelukkig heb ik er niks van gevoeld en gemerkt.

Toen ik die 2 dagen in die kamer lag, werd ik heel af en toe.. voor zover ik weet wakker en merkte maar kleine dingetjes om mij heen verder is het ´gelukkig´ allemaal een zwart gat.

Ik wilde voor nu even dit stukje schrijven, en hierna ook met een gevolg kom
en. Want nadat ik 2 dagen in deze kamer lag, ging ik naar een eenpersoons kamer toe en hoe het daar ging dat wordt vervolgd...