Gesprek met de arts
Vlak voordat ik het eerste weekend naar huis mocht wat best spannend was maar zeker erg leuk zoals jullie konden lezen. Had ik een gesprek met de arts op de afdeling. Dit gesprek was bedoeld om mij en Ruud uit te leggen wat ik precies heb gehad, wat de gevolgen hiervan zijn. Waar ik rekening mee moet houden etc etc.
26/27/28/29/30 -06-17
Bij het gesprek was Ruud aanwezig en Ruud zijn broer Bart en zijn vriendin Anne. Dit was wel prettig, omdat wij wel vragen op papier hadden geschreven voor onszelf zodat we alles goed konden vragen dit omdat je op zo´n moment zelf vaak niet meer weet wat je wilt vragen. En dat Bart en Anne erbij waren was prettig omdat zij geneeskunde hebben gestudeerd dus hebben ook wat meer verstand van bepaalde dingen. Ik weet weinig van het gesprek, wel kan ik me nog herinneren dat ik tijdens het gesprek steeds dingen kwijtraakte. Wat wilde ik vragen, en waar hebben ze het nou over?
Gelukkig kon de rest het gesprek goed voortzetten. Ik heb vooral geluisterd en ook geprobeerd dingen te onthouden maar dat was erg moeilijk. Toen in die tijd vergat ik ook veel en kon ik gesprekken zoals deze ook vaak niet goed volgen.
In het gesprek is ook besproken dat ik zou moeten revalideren. Mijn gedachtes waren natuurlijk direct van, oke revalideren? voor wat dan? Ik wist dat er dingen anders waren als voorheen maar ik kon alleen revalidatie bedenken voor een gebroken heup of als je in een rolstoel terecht kwam na bijvoorbeeld een ongeluk. Maar de arts had gezegd dat dit wel nodig was, en de vraag was of ik vanuit huis wilde gaan doen of opgenomen wilde worden in het Beatrixoord in Haren.
Direct zei ik tegen Ruud, dat ga ik dus mooi thuis doen he. Ik wilde zó graag naar huis toe en ik dacht revalideren kan ook vanuit huis doen. Ik zou dan 3 dagen in de week naar Haren moeten gaan voor dagen therapie. Ik dacht totaal niet verder. Want ik mocht niet meer autorijden, dit mag je 3 maanden niet doen als je een beroerte hebt gehad.
Ruud en ik hebben veel gesproken over het gesprek. Hij zei me ook dat hij natuurlijk nog moest werken en nog geen vakantie had. Het zou erop neer komen dat ik dan dagen achter elkaar alleen zou zijn en ik vervoer moest regelen. Uiteindelijk zijn we al gauw op de beslissing gekomen om me op te laten nemen in het Beatrix oord in Haren. Hier zag ik tegen op maar ik wist na vele gesprekken dat het toch wel echt nodig was.
In het ziekenhuis vertelde ze mij dat ik ontslagen kon worden uit het ziekenhuis, dan kon ik thuis wachten op een plekje in Haren. Maar als ik dat zou doen dan kon het nog maximaal 6 weken duren voor ik terecht kon. En dan zou ik vanuit thuis revalideren. Als ik in het ziekenhuis zou blijven liggen kon het maximaal nog 3 weken duren. Aangezien ik nog niet echt alleen thuis kon blijven en ruud veel moest werken nog, hebben we ervoor gekozen dat ik in het ziekenhuis zou blijven tot ik een plekje kreeg in het Beatrixoord.
Dat gekozen kon ik dus gewoon blijven waar ik was. Ik was inmiddels gewend in het ziekenhuis, had een aardige schoonmaakster zij kwam elke ochtend mijn kamer schoonmaken en we maakte altijd een gezellig praatje.Ook was ik bezig met tekenen en bezoek ontvangen. Ik had inmiddels ook bleomen gekregen van mijn werk en mijn klasgenoten! dat zag er gezellig uit in mijn kamer. En had ik iedere dag therapie. Er was een meisje op de afdeling, zij was een stagiaire bij de fysio. Zij vroeg mij of ik met haar wilde gaan tennissen beneden in een grote zaal. Dat leek mij leuk een meisje van mijn leeftijd en even lekker van die kamer af.
Ik had geen idee hoe goed het zou gaan, maar in de week had ik inmiddels al meerdere keren fysio gehad en had ik ook niet meer overgegeven.
Het was heel leuk en gezellig ook, fijn om even met iemand van je eigen leeftijd te kletsen en even niet bezig te zijn met wat er allemaal aan de hand is.
De kaarten in mijn kamer, het werden er steeds meer!
Ook had ik in deze week contact met mijn mentor van school, zij was benieuwd hoe het met mij ging en wat er nog ging gebeuren. Ruud was bij mij, voor mij was het moeilijk. Want tijdens dit telefoongesprek zij ze ook dat voor nu, en voorlopig mijn studie (verpleegkunde) op stop gezet zou worden. Ik kreeg in deze weken echt alleen maar slecht nieuws momenten zei ik. Kan er ook iets goed gaan? Hup, accepteren Maayke je kunt er niks aan doen. Vooral dacht ik, zo eigenwijs als ik ben. Laat ze maar denken, ik ben er zo weer bovenop.
Ik mocht, omdat het vorige weekend zo goed was gegaan nu elk weekend met verlof. Ik kreeg papieren mee wanneer en hoe vaak in medicatie moest nemen. Ik spoot zelf fraxiparine en dat ging goed, ik was daar blij mee. De weekenden naar huis waren vaak wel anders dan gedacht. Het 2e weekend ging ik met Ruud mee boodschappen doen. Eenmaal in de winkel merkte ik dat ik erg vermoeid raakte, maar waar het aan lag ik had geen idee?! De kar had ik vast en bleef rustig aan lopen, gelukkig waren we niet lang in de winkel en wisten we precies wat we nodig hadden. Ik werd zo onrustig en het kostte heel veel energie waardoor ik erna erg vermoeid was. Later had ik dit ook besproken met de ergotherapeut in het ziekenhuis en zij vertelde mij dat dit kwam door de drukte in de winkel. Oke dacht ik kun je daar zo vermoeid van raken? Ja, zei ze je hebt last van de prikkels om je heen. En daar wordt mee bedoeld de mensen, het geluid wat ze maken, het muziekje in de winkel. Ik kon niet tegen de prikkels en het was niet erg dat we dit hadden gedaan maar ik kon het beter voor nu even vermeiden. Zo leerde ik steeds wat wel en niet kon,maar niet wetende dat er nog veel meer aan zat te komen. Ik wachtte rustig in mijn fijne kamertje wat steeds voller raakte met kaarten waardoor het nog een beetje gezellig werd tot ik een plekje kreeg in het beatrix oord in Haren..
26/27/28/29/30 -06-17
26/27/28/29/30 -06-17
Bij het gesprek was Ruud aanwezig en Ruud zijn broer Bart en zijn vriendin Anne. Dit was wel prettig, omdat wij wel vragen op papier hadden geschreven voor onszelf zodat we alles goed konden vragen dit omdat je op zo´n moment zelf vaak niet meer weet wat je wilt vragen. En dat Bart en Anne erbij waren was prettig omdat zij geneeskunde hebben gestudeerd dus hebben ook wat meer verstand van bepaalde dingen. Ik weet weinig van het gesprek, wel kan ik me nog herinneren dat ik tijdens het gesprek steeds dingen kwijtraakte. Wat wilde ik vragen, en waar hebben ze het nou over?
Gelukkig kon de rest het gesprek goed voortzetten. Ik heb vooral geluisterd en ook geprobeerd dingen te onthouden maar dat was erg moeilijk. Toen in die tijd vergat ik ook veel en kon ik gesprekken zoals deze ook vaak niet goed volgen.
In het gesprek is ook besproken dat ik zou moeten revalideren. Mijn gedachtes waren natuurlijk direct van, oke revalideren? voor wat dan? Ik wist dat er dingen anders waren als voorheen maar ik kon alleen revalidatie bedenken voor een gebroken heup of als je in een rolstoel terecht kwam na bijvoorbeeld een ongeluk. Maar de arts had gezegd dat dit wel nodig was, en de vraag was of ik vanuit huis wilde gaan doen of opgenomen wilde worden in het Beatrixoord in Haren.
Direct zei ik tegen Ruud, dat ga ik dus mooi thuis doen he. Ik wilde zó graag naar huis toe en ik dacht revalideren kan ook vanuit huis doen. Ik zou dan 3 dagen in de week naar Haren moeten gaan voor dagen therapie. Ik dacht totaal niet verder. Want ik mocht niet meer autorijden, dit mag je 3 maanden niet doen als je een beroerte hebt gehad.
Ruud en ik hebben veel gesproken over het gesprek. Hij zei me ook dat hij natuurlijk nog moest werken en nog geen vakantie had. Het zou erop neer komen dat ik dan dagen achter elkaar alleen zou zijn en ik vervoer moest regelen. Uiteindelijk zijn we al gauw op de beslissing gekomen om me op te laten nemen in het Beatrix oord in Haren. Hier zag ik tegen op maar ik wist na vele gesprekken dat het toch wel echt nodig was.
In het ziekenhuis vertelde ze mij dat ik ontslagen kon worden uit het ziekenhuis, dan kon ik thuis wachten op een plekje in Haren. Maar als ik dat zou doen dan kon het nog maximaal 6 weken duren voor ik terecht kon. En dan zou ik vanuit thuis revalideren. Als ik in het ziekenhuis zou blijven liggen kon het maximaal nog 3 weken duren. Aangezien ik nog niet echt alleen thuis kon blijven en ruud veel moest werken nog, hebben we ervoor gekozen dat ik in het ziekenhuis zou blijven tot ik een plekje kreeg in het Beatrixoord.
Dat gekozen kon ik dus gewoon blijven waar ik was. Ik was inmiddels gewend in het ziekenhuis, had een aardige schoonmaakster zij kwam elke ochtend mijn kamer schoonmaken en we maakte altijd een gezellig praatje.Ook was ik bezig met tekenen en bezoek ontvangen. Ik had inmiddels ook bleomen gekregen van mijn werk en mijn klasgenoten! dat zag er gezellig uit in mijn kamer. En had ik iedere dag therapie. Er was een meisje op de afdeling, zij was een stagiaire bij de fysio. Zij vroeg mij of ik met haar wilde gaan tennissen beneden in een grote zaal. Dat leek mij leuk een meisje van mijn leeftijd en even lekker van die kamer af.
Ik had geen idee hoe goed het zou gaan, maar in de week had ik inmiddels al meerdere keren fysio gehad en had ik ook niet meer overgegeven.
Het was heel leuk en gezellig ook, fijn om even met iemand van je eigen leeftijd te kletsen en even niet bezig te zijn met wat er allemaal aan de hand is.
Ook had ik in deze week contact met mijn mentor van school, zij was benieuwd hoe het met mij ging en wat er nog ging gebeuren. Ruud was bij mij, voor mij was het moeilijk. Want tijdens dit telefoongesprek zij ze ook dat voor nu, en voorlopig mijn studie (verpleegkunde) op stop gezet zou worden. Ik kreeg in deze weken echt alleen maar slecht nieuws momenten zei ik. Kan er ook iets goed gaan? Hup, accepteren Maayke je kunt er niks aan doen. Vooral dacht ik, zo eigenwijs als ik ben. Laat ze maar denken, ik ben er zo weer bovenop.
Ik mocht, omdat het vorige weekend zo goed was gegaan nu elk weekend met verlof. Ik kreeg papieren mee wanneer en hoe vaak in medicatie moest nemen. Ik spoot zelf fraxiparine en dat ging goed, ik was daar blij mee. De weekenden naar huis waren vaak wel anders dan gedacht. Het 2e weekend ging ik met Ruud mee boodschappen doen. Eenmaal in de winkel merkte ik dat ik erg vermoeid raakte, maar waar het aan lag ik had geen idee?! De kar had ik vast en bleef rustig aan lopen, gelukkig waren we niet lang in de winkel en wisten we precies wat we nodig hadden. Ik werd zo onrustig en het kostte heel veel energie waardoor ik erna erg vermoeid was. Later had ik dit ook besproken met de ergotherapeut in het ziekenhuis en zij vertelde mij dat dit kwam door de drukte in de winkel. Oke dacht ik kun je daar zo vermoeid van raken? Ja, zei ze je hebt last van de prikkels om je heen. En daar wordt mee bedoeld de mensen, het geluid wat ze maken, het muziekje in de winkel. Ik kon niet tegen de prikkels en het was niet erg dat we dit hadden gedaan maar ik kon het beter voor nu even vermeiden. Zo leerde ik steeds wat wel en niet kon,maar niet wetende dat er nog veel meer aan zat te komen. Ik wachtte rustig in mijn fijne kamertje wat steeds voller raakte met kaarten waardoor het nog een beetje gezellig werd tot ik een plekje kreeg in het beatrix oord in Haren..
26/27/28/29/30 -06-17
