Mijn opnamedag in het Beatrixoord.
Mijn laatste nachtje in het ziekenhuis was gek. Ik bedacht mezelf dat ik er gewoon een maand heb gelegen. Dat is gek, dan ga je ineens naar een nieuwe plek. Een plek waar ik weet ik niet hoelang zal verblijven om aan mijn herstel te werken. Ik had er zin in! Zo toe om vooruit te gaan, het kon me allemaal niet snel genoeg gaan.
12-07/´17
Ik had al mijn spullen bij elkaar en had iedereen al gedag gezegd op mijn kamer. Nu was het wachten op de verpleegkundige zij gaf mij medicatie mee en op Ruud, want hij zou me wegbrengen. Het was maar eventjes rijden van Groningen naar Haren. Eenmaal aangekomen in Haren had ik me gemeld bij de receptie en mochten we eventjes plaatsnemen beneden in een wachtruimte. Na een tijdje werden we opgepikt door 2 verpleegkundige, en zij gaven ons een kleine rondleiding en we gingen met de lift naar de 4e verdieping. Ook hier vertelde ze mij hoe alles in zijn werk ging en wat ik kon verwachten. We liepen helemaal door naar het einde van de gang, en daar gingen we rechts. Het was een kamer alleen! Normaal zou ik blij zijn, want zoals ik eerder ook schreef was ik in het ziekenhuis erg blij met mijn kamertje alleen. Tot dat ik in het ziekenhuis verhuisde naar een 4 persoons kamer. Maar nu was ik daar best wel aan gewend, en werd ik in een kamer alleen gezet. Ik merkte aan mezelf dat mijn stemming snel omsloeg. Vond ik wel gek, want ik merkte het maar kon er niks aan doen. Zo was ik de laatste tijd gewoon (dacht ik).
Maar dit zag er zo kill uit in deze kamer, het was net of ik in een Cel terecht was gekomen. Al was dat zeker niet het geval, want s'middags had ik mijn spullen uitgepakt en werd het al een stuk gezelliger. Na een gesprekje met de verpleegkundige vroeg ze me wat ik wilde eten voor lunch, het was inmiddels zo laat en ik had doorgegeven wat ik wilde hebben en toen kwam de Logopediste mij me lunch brengen. Maar toen ze het eten had neergezet kwam ze aan het tafeltje zitten wat ik mijn kamer stond en vertelde mij dat ze graag wilde komen kijken hoe ik at. Ik deed er natuurlijk een beetje lacherig over alsof het heel raar was. Maar hoe ongemakkelijk is het dat je gaat eten en zij je echt aan kijkt om te zien of je nog alles zoals voorheen deed. Gelukkig was ik geslaagd.
Hierna kwam ook de ergotherapeut om te kijken hoe ik liep. Natuurlijk is dat ook logisch, wie weet loop ik raar of kan ik helemaal niet ver lopen. Aanpassingen waren niet nodig voor mij, ik heb het geluk gehad dat ik nog goed kan lopen. Heus niet ver (toen nog) omdat mijn conditie heel erg was verslechterd maar goed genoeg voor toen.
Na al deze gesprekken en testjes was ik al weer moe en heb ik eerst goed geslapen. Ruud was ondertussen onderweg naar zijn werk. Ik had begrepen van de verpleegkundige dat de mensen met elkaar eten s'avonds in een ruimte. Dat is wel gezellig zo heb je aanspraak met elkaar. Deze avond besloot ik even alleen te eten om alles even rustig tot me door te laten dringen en eventjes alleen te eten. Na het eten heb ik al een paar kaarten op het prikbord boven mijn bed opgehangen, hierdoor werd het al een beetje gezelliger. En ik zoals ik net ook schreef, ik wist wel gelukkig wat er anders was aan me. Met heel veel dingen had ik het zelf ook wel door dat ik anders deed, maar je doet er niks aan. Je bent ontzettend moe en net als ieder ander reageer je gewoon wat onaardiger maar nu wist ik dat het meer als normaal was. Er zijn ook mensen die dat niet van zichzelf zien, maar dan ben ik toch wel blij dat ik dat wel zag. Anders had ik wel een bord voor me kop.
Het was na het eten s'avonds, bezoek tijd. Alleen Ruud kon helaas niet weer komen omdat hij tot laat moest werken. Ik besloot mijn pyjama aan te doen en mijn tanden te poetsen en lekker in mijn bed te gaan liggen. Eenmaal in mijn bed scheen er een heerlijk avond zonnetje door mijn raam, ik deed voor 5 minuten mijn ogen dicht gewoon om even tot mezelf te komen en even alles tot me door te laten dringen. Het ging voor me gevoel natuurlijk allemaal niet snel genoeg, maar ik besefte me ook dondersgoed dat het inmiddels komende week, week 5 zou zijn van dit hele circus. Ik was moe, de veranderingen deden mij veel meer dan normaal ik kon de prikkels niet goed aan en werd daar ontzettend vermoeid van, maar blijkbaar was verandering ook vrij heftig. Dat merkte ik aan mezelf. Ik was zo verdrietig die nacht, omdat een klein deel van besef tot me doordrong.
Ik heb nog even met Ruud geappt, en uiteindelijk ben ik snel in slaap gevallen!
Korte vlog, het vervolg zal gaan over wat voor therapie ik kreeg en hoe dat allemaal in zijn werk ging.
12-07/´17
Ik had al mijn spullen bij elkaar en had iedereen al gedag gezegd op mijn kamer. Nu was het wachten op de verpleegkundige zij gaf mij medicatie mee en op Ruud, want hij zou me wegbrengen. Het was maar eventjes rijden van Groningen naar Haren. Eenmaal aangekomen in Haren had ik me gemeld bij de receptie en mochten we eventjes plaatsnemen beneden in een wachtruimte. Na een tijdje werden we opgepikt door 2 verpleegkundige, en zij gaven ons een kleine rondleiding en we gingen met de lift naar de 4e verdieping. Ook hier vertelde ze mij hoe alles in zijn werk ging en wat ik kon verwachten. We liepen helemaal door naar het einde van de gang, en daar gingen we rechts. Het was een kamer alleen! Normaal zou ik blij zijn, want zoals ik eerder ook schreef was ik in het ziekenhuis erg blij met mijn kamertje alleen. Tot dat ik in het ziekenhuis verhuisde naar een 4 persoons kamer. Maar nu was ik daar best wel aan gewend, en werd ik in een kamer alleen gezet. Ik merkte aan mezelf dat mijn stemming snel omsloeg. Vond ik wel gek, want ik merkte het maar kon er niks aan doen. Zo was ik de laatste tijd gewoon (dacht ik).
Maar dit zag er zo kill uit in deze kamer, het was net of ik in een Cel terecht was gekomen. Al was dat zeker niet het geval, want s'middags had ik mijn spullen uitgepakt en werd het al een stuk gezelliger. Na een gesprekje met de verpleegkundige vroeg ze me wat ik wilde eten voor lunch, het was inmiddels zo laat en ik had doorgegeven wat ik wilde hebben en toen kwam de Logopediste mij me lunch brengen. Maar toen ze het eten had neergezet kwam ze aan het tafeltje zitten wat ik mijn kamer stond en vertelde mij dat ze graag wilde komen kijken hoe ik at. Ik deed er natuurlijk een beetje lacherig over alsof het heel raar was. Maar hoe ongemakkelijk is het dat je gaat eten en zij je echt aan kijkt om te zien of je nog alles zoals voorheen deed. Gelukkig was ik geslaagd.
Hierna kwam ook de ergotherapeut om te kijken hoe ik liep. Natuurlijk is dat ook logisch, wie weet loop ik raar of kan ik helemaal niet ver lopen. Aanpassingen waren niet nodig voor mij, ik heb het geluk gehad dat ik nog goed kan lopen. Heus niet ver (toen nog) omdat mijn conditie heel erg was verslechterd maar goed genoeg voor toen.
Na al deze gesprekken en testjes was ik al weer moe en heb ik eerst goed geslapen. Ruud was ondertussen onderweg naar zijn werk. Ik had begrepen van de verpleegkundige dat de mensen met elkaar eten s'avonds in een ruimte. Dat is wel gezellig zo heb je aanspraak met elkaar. Deze avond besloot ik even alleen te eten om alles even rustig tot me door te laten dringen en eventjes alleen te eten. Na het eten heb ik al een paar kaarten op het prikbord boven mijn bed opgehangen, hierdoor werd het al een beetje gezelliger. En ik zoals ik net ook schreef, ik wist wel gelukkig wat er anders was aan me. Met heel veel dingen had ik het zelf ook wel door dat ik anders deed, maar je doet er niks aan. Je bent ontzettend moe en net als ieder ander reageer je gewoon wat onaardiger maar nu wist ik dat het meer als normaal was. Er zijn ook mensen die dat niet van zichzelf zien, maar dan ben ik toch wel blij dat ik dat wel zag. Anders had ik wel een bord voor me kop.
Het was na het eten s'avonds, bezoek tijd. Alleen Ruud kon helaas niet weer komen omdat hij tot laat moest werken. Ik besloot mijn pyjama aan te doen en mijn tanden te poetsen en lekker in mijn bed te gaan liggen. Eenmaal in mijn bed scheen er een heerlijk avond zonnetje door mijn raam, ik deed voor 5 minuten mijn ogen dicht gewoon om even tot mezelf te komen en even alles tot me door te laten dringen. Het ging voor me gevoel natuurlijk allemaal niet snel genoeg, maar ik besefte me ook dondersgoed dat het inmiddels komende week, week 5 zou zijn van dit hele circus. Ik was moe, de veranderingen deden mij veel meer dan normaal ik kon de prikkels niet goed aan en werd daar ontzettend vermoeid van, maar blijkbaar was verandering ook vrij heftig. Dat merkte ik aan mezelf. Ik was zo verdrietig die nacht, omdat een klein deel van besef tot me doordrong.
Ik heb nog even met Ruud geappt, en uiteindelijk ben ik snel in slaap gevallen!
Korte vlog, het vervolg zal gaan over wat voor therapie ik kreeg en hoe dat allemaal in zijn werk ging.
