Twee weken wachten op een plek in het revalidatiecentrum.
Eenmaal gekozen voor een plek in het revalidatie centrum in Haren, zoals ik in mijn vorige blog ook had beschreven. Kreeg ik veel therapie.
1 t/m 11 Juli 2017
Van de ergotherapeut kreeg ik bijvoorbeeld huiswerk blaadjes, die ik dan het weekend thuis of gewoon door de weeks kon maken. Ik vond dit leuk om bezig te zijn en zo mijn hersens te trainen. Het waren papier van bijvoorbeeld: 'School' wat hoort en allemaal bij het woord school. Dit was vaak nog lastig, ik kwam vaak niet op de woorden. Maar naar maten ik bleef oefenen ging het steeds beter.
Ook had Ruud mij inmiddels mijn laptop gebracht, en wat tijdschriften. De Ergotherapeut had mij geadviseerd om te lezen en te kijken hoe dat ging, of ik er genoeg concentratie voor zou hebben en of ik ook kon onthouden wat ik had gelezen. Ik las vooral tijdschriften zoals bijvoorbeeld de Flair. Toen ik hier net mee begon, begon ik met een klein verhaaltje om te bekijken hoe dat zou gaan. Ik las héél snel, ik had geen idee waarom ik zo snel las. Dit ook geoefend met de ergotherapeut en haar viel ook op dat ik behoorlijk gehaast las. Zij vertelde mij dat het waarschijnlijk kwam omdat mijzelf wilde bewijzen. En ik kon mij hierin wel vinden, ik wilde dat ik 'normaal' zou lezen zonder stomme foutjes. Dus hoe sneller ik las hoe meer het de fout in ging!
Door dit met de ergotherapeut te oefenen en zelf vele avonden mezelf in slaap te hebben gelezen ging het steeds iedere dag iets beter.
Wel sliep ik nog steeds heel veel, ik had vaak een half uurtje therapie en ik was kapot daarna. Het was ook vaak zo dat eerst de psycholoog langs kwam om te praten hoe ik me voelde en wat dit allemaal met mij deed (Nou, op dat moment was het zo vroeg nog in mijn revalidatie dat ik totaal geen besef had wat het allemaal voor effect zou hebben).
Ik deed mijn oefeningen, sliep veel, volgde goed iedere dag mijn therapie en was vooral bezig met mijn tijd doorkomen.
Ik kon namelijk niet wachten om aan mijn revalidatie te beginnen. Dat zou dan een positief begin zijn en als ik daar dan snel weg kon, kon ik ook snel naar huis. Aangezien we over iets meer als een maandje de sleutels van ons aller eerste koophuis zouden krijgen wilde ik daar natuurlijk niks aan missen. En vooral helpen met klussen, de inrichting. Ik had mij hier zo erg op verheugd dus ik was me daarop aan het verheugen.
Dus ik kon niet wachten op aan mijn revalidatie te beginnen en zo snel mogelijk weer de oude te worden.
Op een gegeven moment kwam ik terug van een heerlijk extra dagje op woensdag thuis. het was rond een uur 20.00uur s'avonds en wilde lekker naar 'mijn kamer' en gaan slapen.Ik was dit keer afgezet door mijn oma en moeder want zij waren bij ons op bezoek in Hoogezand. Beneden zei ik al, gaan jullie maar lekker rijden want ik ken de weg. Je voelt je dan al niet zo prettig omdat je na een gezellig weekendje thuis weer terug moet. Maar toen ik mijn kamer zocht zag ik deuren open staan, met daarin andere mensen. Het zijn een aantal 1 persoons kamers op een rij. Ik dacht omdat ik wel vaker verward was, vooral als ik moe werd! dat ik op een verkeerde verdieping was. Dus ik liep terug naar de lift om te kijken waar ik was. Ik zat toch echt goed. Ik liep terug naar die kamer en zag geen spullen meer van mij, alle kaarten van de muur en een andere man in 'mijn bed'. Snel ging ik opzoek naar een verpleegster en zij zei dat ik maar met haar mee moest lopen. Helemaal achterin de gang het allerlaatste kamertje, er lagen drie andere mensen in die kamer. En meteen bij binnenkomst rechts stonden al mijn spullen. Bloemen, tassen, spullen en heel veel kaarten die ik had gekregen allemaal in een tas gegooid.
Ik zei de mensen natuurlijk eerst gedag, maar ik was ook snel weer de kamer uit. Direct Ruud op gebeld en verteld wat er aan de hand was. Ik was zo verdrietig en kon niet begrijpen dat ze me niet even hadden verteld dat dit mogelijk was. Dan heb je er natuurlijk alle begrip voor. Ruud kwam direct naar het ziekenhuis toe, waarschijnlijk ook omdat hij wist hoeveel moeite ik al had om überhaupt weer terug te gaan. Wij hebben toen een gesprekje gehad met de verpleegkundige en zij gaf duidelijk aan. Als het goed is, is dit jou verteld helemaal in het begin dat dit kan gebeuren als er een 'slechter' iemand komt te liggen dan krijgt hij/zij de kamer. Dit is mij en mijn familie niet verteld. En uiteindelijk, rustig gaan slapen. Het een plekje geven en de volgende dagen mijn kaarten weer opgehangen en een beetje mijn plekje van gemaakt.
Uiteindelijk komt het er op neer dat het 't fijnst was geweest als je dat even te horen krijgt en daar een beetje op voorbereid bent. Maar ik lag met een hele aardige vrouw op de kamer. In deze laatste week heb ik veel gekletst met haar en was het zelfs wel gezellig die aanspraak.
Veel moeite hebben met verandering op dat moment had ik sowieso. Dus ik was nu al snel gewent aan de gezelligheid. En dan te bedenken dat ik het eerst zo fijn vond eerst alleen ..dacht ik. Maar nu was dit toch wel erg fijn.
Zij en haar man hadden veel interesse in mij en wij ook in hen. Mw lag met veel pijn klachten daar en ze deden onderzoek of mw een hernia had.
Ik hoorde na een paar dagen van mijn oma dat zij 6 teken in haar lichaam had zitten. We hadden die woensdag dat ik extra een nachtje met zijn alle gewandeld in het bos met de hond, Ruud, Mama en oma. Dat was heerlijk trouwens. Maar de vraag was of wij verder nergens last van hadden. Ruud en Mama hadden gelukkig helemaal niks. Ik had een teek in mijn knieholte zitten, hiervoor mocht ik nog even naar beneden in het ziekenhuis om hem eruit te laten halen. Best grappig, want zo lig je er omdat je een beroerte hebt gehad maar zo heb je een teek en het makkelijke was dat ik alleen maar naar beneden hoefde te lopen om hem eruit te laten halen. Voor de zekerheid kreeg ik ook een kuurtje van 1 week om zeker te zijn dat ik er niks aan over zou houden, dit ook omdat hij er al eventjes zat.
Na 1 week hebben wij aan de verpleging gevraagd of er al iets bekend was m.b.t. een plek in het Beatrixoord. Zij ging die middag direct voor ons bellen en het goede nieuws was dat ik over precies een week terecht kon. Zo blij en opgelucht. Je krijgt dan weer hoop, nog maar een weekje dacht ik dat is goed te doen. Dan heb ik hier 2 weken gewacht op een plek in Haren.
Totaal heb ik dus 4 weken in het ziekenhuis gelegen. 2 weken omdat het echt nodig was, en 2 weken omdat ik niet vanuit thuis ging wachten op een plekje in het Beatrixoord (omdat dit niet kon).
Na deze Blog zal ik ook gaan schrijven hoe mijn laatste paar dagen in het ziekenhuis waren en hoe het was om in het Beatrixoord te zijn.
1 t/m 11 Juli 2017
Van de ergotherapeut kreeg ik bijvoorbeeld huiswerk blaadjes, die ik dan het weekend thuis of gewoon door de weeks kon maken. Ik vond dit leuk om bezig te zijn en zo mijn hersens te trainen. Het waren papier van bijvoorbeeld: 'School' wat hoort en allemaal bij het woord school. Dit was vaak nog lastig, ik kwam vaak niet op de woorden. Maar naar maten ik bleef oefenen ging het steeds beter.
Ook had Ruud mij inmiddels mijn laptop gebracht, en wat tijdschriften. De Ergotherapeut had mij geadviseerd om te lezen en te kijken hoe dat ging, of ik er genoeg concentratie voor zou hebben en of ik ook kon onthouden wat ik had gelezen. Ik las vooral tijdschriften zoals bijvoorbeeld de Flair. Toen ik hier net mee begon, begon ik met een klein verhaaltje om te bekijken hoe dat zou gaan. Ik las héél snel, ik had geen idee waarom ik zo snel las. Dit ook geoefend met de ergotherapeut en haar viel ook op dat ik behoorlijk gehaast las. Zij vertelde mij dat het waarschijnlijk kwam omdat mijzelf wilde bewijzen. En ik kon mij hierin wel vinden, ik wilde dat ik 'normaal' zou lezen zonder stomme foutjes. Dus hoe sneller ik las hoe meer het de fout in ging!
Door dit met de ergotherapeut te oefenen en zelf vele avonden mezelf in slaap te hebben gelezen ging het steeds iedere dag iets beter.
Wel sliep ik nog steeds heel veel, ik had vaak een half uurtje therapie en ik was kapot daarna. Het was ook vaak zo dat eerst de psycholoog langs kwam om te praten hoe ik me voelde en wat dit allemaal met mij deed (Nou, op dat moment was het zo vroeg nog in mijn revalidatie dat ik totaal geen besef had wat het allemaal voor effect zou hebben).
Ik deed mijn oefeningen, sliep veel, volgde goed iedere dag mijn therapie en was vooral bezig met mijn tijd doorkomen.
Ik kon namelijk niet wachten om aan mijn revalidatie te beginnen. Dat zou dan een positief begin zijn en als ik daar dan snel weg kon, kon ik ook snel naar huis. Aangezien we over iets meer als een maandje de sleutels van ons aller eerste koophuis zouden krijgen wilde ik daar natuurlijk niks aan missen. En vooral helpen met klussen, de inrichting. Ik had mij hier zo erg op verheugd dus ik was me daarop aan het verheugen.
Dus ik kon niet wachten op aan mijn revalidatie te beginnen en zo snel mogelijk weer de oude te worden.
Op een gegeven moment kwam ik terug van een heerlijk extra dagje op woensdag thuis. het was rond een uur 20.00uur s'avonds en wilde lekker naar 'mijn kamer' en gaan slapen.Ik was dit keer afgezet door mijn oma en moeder want zij waren bij ons op bezoek in Hoogezand. Beneden zei ik al, gaan jullie maar lekker rijden want ik ken de weg. Je voelt je dan al niet zo prettig omdat je na een gezellig weekendje thuis weer terug moet. Maar toen ik mijn kamer zocht zag ik deuren open staan, met daarin andere mensen. Het zijn een aantal 1 persoons kamers op een rij. Ik dacht omdat ik wel vaker verward was, vooral als ik moe werd! dat ik op een verkeerde verdieping was. Dus ik liep terug naar de lift om te kijken waar ik was. Ik zat toch echt goed. Ik liep terug naar die kamer en zag geen spullen meer van mij, alle kaarten van de muur en een andere man in 'mijn bed'. Snel ging ik opzoek naar een verpleegster en zij zei dat ik maar met haar mee moest lopen. Helemaal achterin de gang het allerlaatste kamertje, er lagen drie andere mensen in die kamer. En meteen bij binnenkomst rechts stonden al mijn spullen. Bloemen, tassen, spullen en heel veel kaarten die ik had gekregen allemaal in een tas gegooid.
Ik zei de mensen natuurlijk eerst gedag, maar ik was ook snel weer de kamer uit. Direct Ruud op gebeld en verteld wat er aan de hand was. Ik was zo verdrietig en kon niet begrijpen dat ze me niet even hadden verteld dat dit mogelijk was. Dan heb je er natuurlijk alle begrip voor. Ruud kwam direct naar het ziekenhuis toe, waarschijnlijk ook omdat hij wist hoeveel moeite ik al had om überhaupt weer terug te gaan. Wij hebben toen een gesprekje gehad met de verpleegkundige en zij gaf duidelijk aan. Als het goed is, is dit jou verteld helemaal in het begin dat dit kan gebeuren als er een 'slechter' iemand komt te liggen dan krijgt hij/zij de kamer. Dit is mij en mijn familie niet verteld. En uiteindelijk, rustig gaan slapen. Het een plekje geven en de volgende dagen mijn kaarten weer opgehangen en een beetje mijn plekje van gemaakt.
Uiteindelijk komt het er op neer dat het 't fijnst was geweest als je dat even te horen krijgt en daar een beetje op voorbereid bent. Maar ik lag met een hele aardige vrouw op de kamer. In deze laatste week heb ik veel gekletst met haar en was het zelfs wel gezellig die aanspraak.
Veel moeite hebben met verandering op dat moment had ik sowieso. Dus ik was nu al snel gewent aan de gezelligheid. En dan te bedenken dat ik het eerst zo fijn vond eerst alleen ..dacht ik. Maar nu was dit toch wel erg fijn.
Zij en haar man hadden veel interesse in mij en wij ook in hen. Mw lag met veel pijn klachten daar en ze deden onderzoek of mw een hernia had.
Ik hoorde na een paar dagen van mijn oma dat zij 6 teken in haar lichaam had zitten. We hadden die woensdag dat ik extra een nachtje met zijn alle gewandeld in het bos met de hond, Ruud, Mama en oma. Dat was heerlijk trouwens. Maar de vraag was of wij verder nergens last van hadden. Ruud en Mama hadden gelukkig helemaal niks. Ik had een teek in mijn knieholte zitten, hiervoor mocht ik nog even naar beneden in het ziekenhuis om hem eruit te laten halen. Best grappig, want zo lig je er omdat je een beroerte hebt gehad maar zo heb je een teek en het makkelijke was dat ik alleen maar naar beneden hoefde te lopen om hem eruit te laten halen. Voor de zekerheid kreeg ik ook een kuurtje van 1 week om zeker te zijn dat ik er niks aan over zou houden, dit ook omdat hij er al eventjes zat.
Na 1 week hebben wij aan de verpleging gevraagd of er al iets bekend was m.b.t. een plek in het Beatrixoord. Zij ging die middag direct voor ons bellen en het goede nieuws was dat ik over precies een week terecht kon. Zo blij en opgelucht. Je krijgt dan weer hoop, nog maar een weekje dacht ik dat is goed te doen. Dan heb ik hier 2 weken gewacht op een plek in Haren.
Totaal heb ik dus 4 weken in het ziekenhuis gelegen. 2 weken omdat het echt nodig was, en 2 weken omdat ik niet vanuit thuis ging wachten op een plekje in het Beatrixoord (omdat dit niet kon).
Na deze Blog zal ik ook gaan schrijven hoe mijn laatste paar dagen in het ziekenhuis waren en hoe het was om in het Beatrixoord te zijn.
