Voorbereiding op het eerste weekendje naar huis.
De dag na die ´zware therapie´ waardoor ik heb overgegeven werd ik de volgende dag wakker met het gevoel van.. oke dit is inderdaad niet zoals ik me normaal voel.
22/23/24/25/26 -06-17
Ik begon steeds meer dingen te merken aan mezelf die niet klopte. Ik was constant opzoek naar woorden. Ik zag bijvoorbeeld wel wat er afgebeeld werd, maar wat het nou was ik kom niet op het woord. Maar wat een ongelooflijk naar gevoel. Ik werd van binnen ook zo vaak boos op mezelf. Ik was toch geen kleuter?
Ik kreeg later de week weer een keer Ergotherapie. De ergo kwam nu bij mij in de kamer, rustige omgeving en hoefde dan niet over de gang te gaan. We gingen een oefening doen waarin ik boerderijdieren moest benoemen. Oke, dat is echt easy dacht ik. Ik zag zo die dieren voor me staan in een boerderij. Maar toen ik begonnen was, en wel geteld 2 dieren had opgenoemd kwam ik ook niet meer verder.. Ik vroeg aan de mevr: 'Ben ik dement geworden?'. Hoe kan ik dit niet weten. Er zat zo ontzettend veel frustratie in me. Ik kon niet normaal appen, spreken en ook dit niet. Ik werd erg emotioneel op dat moment. Ik was zo ontzettend bang dat ik dingen echt niet meer wist. Ook om wat ik net vertel, als iemand mij iets aanwees kon ik gewoon niet op het woord komen. Dat leek mij echt zorgwekkend.
De ergotherapeut legde mij heel vriendelijk uit wat de oorzaak hiervan was, oke dit hoort er dus bij. Ik moest vooral geduld hebben..
Maar als ik iets me hele leven al niet heb is het geduld. Mijn ouders kunnen het weten, ik wil door en snel ook.
We hebben een tijdje met elkaar gepraat en daardoor werd ik wel rustiger. Maar tijdens het gesprek raakte ik al snel vermoeid. Op het laatst kon ik niet eens meer 'gewoon' met haar praten en het gesprek volgen. Na de therapie moest ik dan ook al gauw bij slapen.
Ik de loop van de dagen werd ik wat rustiger. Het praten ging een stuk beter, ik merkte vooral dat ik als ik vermoeid was dat ik niet op woorden kon komen. Ik was dan heel snel opzoek naar woorden. Maar over het algemeen ging het praten steeds beter. Het appen ook, want ik probeerde elke dag te oefenen en uiteindelijk was appen een goede therapie om weer te proberen.
Ook had ik van oma een tekenboek gekregen. Dat vond ik wel heel erg leuk omdat ik zo lekker bezig kon zijn. Ik had namelijk eerder ook zo'n boekje thuis, ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet heel veel mee deed. Maar áls ik het deed gaf het veel ontspanning. Ik ben ook snel wel begonnen met kleuren. Dit kostte mij veel inspanning in mijn hoofd. Het klinkt heel apart maar ik kon in het begin maar 2 bloemen inkleuren. Na deze activiteit was ik al op. Nou goed dacht ik, ik moest geduld hebben dus ik stop ook gewoon en ik ga morgen weer verder.
Ik had veel tijd tussen de therapie in. Deze tijd werd vooral gebruikt voor slapen,slapen en kleuren als ontspanning. Ruud kwam heel vaak langs in het ziekenhuis, dat vond ik ontzettend fijn. Natuurlijk ook familie en vrienden maar over het algemeen heb ik veel vrienden/collega's een beetje afgehouden om op bezoek te komen. En dit is zeker niet geweest omdat ik niet wilde dat ze langskwamen maar omdat het gewoon allemaal 'teveel' was voor me. Over het algemeen kon ik wel 2 mensen tegelijk op bezoek hebben, maar als we allemaal aan het praten waren was dat 1 grote bom van prikkels. Ik werd door die prikkels ontzettend vermoeid.
Naar mijn idee schrijf ik veel over vermoeidheid en drukte, maar in mijn beleving was het ook heel hectisch en druk en was ik snel oververmoeid. De eerste (weken) zagen er niet anders uit.
Deze dagen leerde ik de fraxiparine (bloedverdunners) De spuit die ik iedere dag toegediend krijg, zelf spuiten. Ik gaf al aan dat ik het ook wel wilde proberen en dat scheelde de verpleegkundige natuurlijk ook weer werk. Dit leerde ik ook omdat ik het weekend 24/25-06 voor het eerst een weekendje naar huis mocht. De injectie lukte mij wel goed zelf. Dit was ook niet moeilijk. Dus nu had ik eigenlijk alles een beetje zelf in de hand. Ze kwamen mij wel vaak nog vragen of ik hem al had gehad omdat ik in het begin nog veel vergat.
Zelf fraxiparine zetten omdat ik het weekend voor het eerst naar huis ging.
Naar huis.
Het was wel heel erg balen, omdat me opa dit weekend 70 jaar werd en we een feestje hadden georganiseerd. Waarvan ik ook wel een van de mensen was met het idee. Ik vond het zo jammer want mijn opa heeft een grote tuin en hij had iemand geregeld voor muziek, Het zou dus gezellig worden, en waar ik zo ontzettend van houd. Een drankje, mooi weer en muziek. Maar wie houdt daar niet van? Ik kon er niet heen want de muziek zal mij te hard zijn, en de hoeveelheid mensen om me heen zou veel te druk zijn. Dus ook daar heb ik me maar bij neergelegd.
Het eerste weekendje naar huis was heerlijk. Eindelijk mijn twee lieve poesjes thuis weer zien. Anna en Eva. Het was heerlijk om thuis te zijn. We hebben heel rustig aan gedaan vooral lekker samen zijn en genoten van ons eerste weekendje bij elkaar voor je gevoel sinds een hele lange tijd. Ik heb ontzettend goed en lang geslapen en Ruud was natuurlijk ook erg blij dat ik weer thuis was. Alles was even normaal zoals het hoort te zijn. Ik heb echt ontzettend van het eerste weekendje thuis genoten. Thuis douchen was iets meer vermoeiend als in het ziekenhuis. Want het krukje ontbrak, maar Ruud heeft mijn ondersteunt waardoor het minder zwaar was. Ik merkte vaak dat het douchen al een hele opgave was inclusief afdrogen en aankleden. Hiervan kon ik vaak al een uur van bijkomen. En de fraxiparine die ik zelf mocht toedienen, daarvoor moest een wekkertje zetten zodat ik het niet zou vergeten. Ik moest namelijk s'morgens prikken en s'avonds om 18.00uur. Vaste wekkers op mijn telefoon omdat ik toch nog vaak dingen vergat. En hier echt mijn hulpmiddelen voor gebruikte.
Ik kan me het gevoel nog in ieder geval goed herinneren om weer thuis te zijn. Zo vertrouwd en fijn.
Dat weekend hebben Ruud en ik ook besproken dat we niet op vakantie konden gaan. Ik was natuurlijk echt niet blij, maar ja hij natuurlijk ook niet.. We zouden 2 weken naar Kroatie lekker kamperen want dat vinden we allebei zo leuk. Dit hebben we besloten niet te doen, ik hoopte nog wel dat ik op tijd hersteld zou zijn. (Niet dus!) Gelukkig had Ruud een paar maanden later nog een vakantie naar Zweden met vrienden. En we zouden als ik hersteld zou zijn nog wel een mooie vakantie boeken. Dat is ook zo, aangezien er ook een verhuizing aan zat te komen in Augustus. We hadden namelijk samen ons eerste huis gekocht. Net een week voordat ik deze beroerte kreeg hadden we alles ondertekend. Gelukkig maar!!
Het was een tegenvaller om zondags voor 20.00uur s'avonds weer terug in het ziekenhuis te zijn.
Ik wilde niet meer terug maar gewoon thuis zijn hoe het hoort.
Ik was terug in het ziekenhuis lang verdrietig, omdat je het net zo fijn hebt gehad thuis.
Maar ondanks dat teerde ik hier wel lang op, een probeerde het geduld te bewaren zoals me therapeut had gezegd. Op dat moment niet wetende dat ik nog veel meer geduld moet hebben voor een lange tijd!!
22/23/24/25/26 -06-17
Ik begon steeds meer dingen te merken aan mezelf die niet klopte. Ik was constant opzoek naar woorden. Ik zag bijvoorbeeld wel wat er afgebeeld werd, maar wat het nou was ik kom niet op het woord. Maar wat een ongelooflijk naar gevoel. Ik werd van binnen ook zo vaak boos op mezelf. Ik was toch geen kleuter?
Ik kreeg later de week weer een keer Ergotherapie. De ergo kwam nu bij mij in de kamer, rustige omgeving en hoefde dan niet over de gang te gaan. We gingen een oefening doen waarin ik boerderijdieren moest benoemen. Oke, dat is echt easy dacht ik. Ik zag zo die dieren voor me staan in een boerderij. Maar toen ik begonnen was, en wel geteld 2 dieren had opgenoemd kwam ik ook niet meer verder.. Ik vroeg aan de mevr: 'Ben ik dement geworden?'. Hoe kan ik dit niet weten. Er zat zo ontzettend veel frustratie in me. Ik kon niet normaal appen, spreken en ook dit niet. Ik werd erg emotioneel op dat moment. Ik was zo ontzettend bang dat ik dingen echt niet meer wist. Ook om wat ik net vertel, als iemand mij iets aanwees kon ik gewoon niet op het woord komen. Dat leek mij echt zorgwekkend.
De ergotherapeut legde mij heel vriendelijk uit wat de oorzaak hiervan was, oke dit hoort er dus bij. Ik moest vooral geduld hebben..
Maar als ik iets me hele leven al niet heb is het geduld. Mijn ouders kunnen het weten, ik wil door en snel ook.
We hebben een tijdje met elkaar gepraat en daardoor werd ik wel rustiger. Maar tijdens het gesprek raakte ik al snel vermoeid. Op het laatst kon ik niet eens meer 'gewoon' met haar praten en het gesprek volgen. Na de therapie moest ik dan ook al gauw bij slapen.
Ik de loop van de dagen werd ik wat rustiger. Het praten ging een stuk beter, ik merkte vooral dat ik als ik vermoeid was dat ik niet op woorden kon komen. Ik was dan heel snel opzoek naar woorden. Maar over het algemeen ging het praten steeds beter. Het appen ook, want ik probeerde elke dag te oefenen en uiteindelijk was appen een goede therapie om weer te proberen.
Ook had ik van oma een tekenboek gekregen. Dat vond ik wel heel erg leuk omdat ik zo lekker bezig kon zijn. Ik had namelijk eerder ook zo'n boekje thuis, ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet heel veel mee deed. Maar áls ik het deed gaf het veel ontspanning. Ik ben ook snel wel begonnen met kleuren. Dit kostte mij veel inspanning in mijn hoofd. Het klinkt heel apart maar ik kon in het begin maar 2 bloemen inkleuren. Na deze activiteit was ik al op. Nou goed dacht ik, ik moest geduld hebben dus ik stop ook gewoon en ik ga morgen weer verder.
Ik had veel tijd tussen de therapie in. Deze tijd werd vooral gebruikt voor slapen,slapen en kleuren als ontspanning. Ruud kwam heel vaak langs in het ziekenhuis, dat vond ik ontzettend fijn. Natuurlijk ook familie en vrienden maar over het algemeen heb ik veel vrienden/collega's een beetje afgehouden om op bezoek te komen. En dit is zeker niet geweest omdat ik niet wilde dat ze langskwamen maar omdat het gewoon allemaal 'teveel' was voor me. Over het algemeen kon ik wel 2 mensen tegelijk op bezoek hebben, maar als we allemaal aan het praten waren was dat 1 grote bom van prikkels. Ik werd door die prikkels ontzettend vermoeid.
Naar mijn idee schrijf ik veel over vermoeidheid en drukte, maar in mijn beleving was het ook heel hectisch en druk en was ik snel oververmoeid. De eerste (weken) zagen er niet anders uit.
Deze dagen leerde ik de fraxiparine (bloedverdunners) De spuit die ik iedere dag toegediend krijg, zelf spuiten. Ik gaf al aan dat ik het ook wel wilde proberen en dat scheelde de verpleegkundige natuurlijk ook weer werk. Dit leerde ik ook omdat ik het weekend 24/25-06 voor het eerst een weekendje naar huis mocht. De injectie lukte mij wel goed zelf. Dit was ook niet moeilijk. Dus nu had ik eigenlijk alles een beetje zelf in de hand. Ze kwamen mij wel vaak nog vragen of ik hem al had gehad omdat ik in het begin nog veel vergat.
Zelf fraxiparine zetten omdat ik het weekend voor het eerst naar huis ging.
Naar huis.
Het was wel heel erg balen, omdat me opa dit weekend 70 jaar werd en we een feestje hadden georganiseerd. Waarvan ik ook wel een van de mensen was met het idee. Ik vond het zo jammer want mijn opa heeft een grote tuin en hij had iemand geregeld voor muziek, Het zou dus gezellig worden, en waar ik zo ontzettend van houd. Een drankje, mooi weer en muziek. Maar wie houdt daar niet van? Ik kon er niet heen want de muziek zal mij te hard zijn, en de hoeveelheid mensen om me heen zou veel te druk zijn. Dus ook daar heb ik me maar bij neergelegd.
Het eerste weekendje naar huis was heerlijk. Eindelijk mijn twee lieve poesjes thuis weer zien. Anna en Eva. Het was heerlijk om thuis te zijn. We hebben heel rustig aan gedaan vooral lekker samen zijn en genoten van ons eerste weekendje bij elkaar voor je gevoel sinds een hele lange tijd. Ik heb ontzettend goed en lang geslapen en Ruud was natuurlijk ook erg blij dat ik weer thuis was. Alles was even normaal zoals het hoort te zijn. Ik heb echt ontzettend van het eerste weekendje thuis genoten. Thuis douchen was iets meer vermoeiend als in het ziekenhuis. Want het krukje ontbrak, maar Ruud heeft mijn ondersteunt waardoor het minder zwaar was. Ik merkte vaak dat het douchen al een hele opgave was inclusief afdrogen en aankleden. Hiervan kon ik vaak al een uur van bijkomen. En de fraxiparine die ik zelf mocht toedienen, daarvoor moest een wekkertje zetten zodat ik het niet zou vergeten. Ik moest namelijk s'morgens prikken en s'avonds om 18.00uur. Vaste wekkers op mijn telefoon omdat ik toch nog vaak dingen vergat. En hier echt mijn hulpmiddelen voor gebruikte.
Ik kan me het gevoel nog in ieder geval goed herinneren om weer thuis te zijn. Zo vertrouwd en fijn.
Dat weekend hebben Ruud en ik ook besproken dat we niet op vakantie konden gaan. Ik was natuurlijk echt niet blij, maar ja hij natuurlijk ook niet.. We zouden 2 weken naar Kroatie lekker kamperen want dat vinden we allebei zo leuk. Dit hebben we besloten niet te doen, ik hoopte nog wel dat ik op tijd hersteld zou zijn. (Niet dus!) Gelukkig had Ruud een paar maanden later nog een vakantie naar Zweden met vrienden. En we zouden als ik hersteld zou zijn nog wel een mooie vakantie boeken. Dat is ook zo, aangezien er ook een verhuizing aan zat te komen in Augustus. We hadden namelijk samen ons eerste huis gekocht. Net een week voordat ik deze beroerte kreeg hadden we alles ondertekend. Gelukkig maar!!
Het was een tegenvaller om zondags voor 20.00uur s'avonds weer terug in het ziekenhuis te zijn.
Ik wilde niet meer terug maar gewoon thuis zijn hoe het hoort.
Ik was terug in het ziekenhuis lang verdrietig, omdat je het net zo fijn hebt gehad thuis.
Maar ondanks dat teerde ik hier wel lang op, een probeerde het geduld te bewaren zoals me therapeut had gezegd. Op dat moment niet wetende dat ik nog veel meer geduld moet hebben voor een lange tijd!!
