Mijn eerste dagen in het Beatrixoord.
Na mijn eerste nacht werd ik positief wakker met de gedachte dat we ervoor zouden gaan en iets van zouden maken. Tenslotte moest ik me hier toch zien te vermaken zolang ik hier zou verblijven.
Gisteren (12-07-17) vertelde de ergotherapeut mij dat zij graag bij me zou willen komen kijken s'morgens of ik mij goed kon wassen en aankleden. Ik vertelde haar dat ik dat al vrij snel weer deed in het ziekenhuis al, maar toch wilde ze het checken. En achteraf ook heel begrijpelijk want ik kan wel zeggen dat ik me red, maar er zijn genoeg mensen die dat zeggen en die zichzelf dus niet meer goed kunnen redden na zo iets. Ik besloot mij helemaal over te geven, waar ik dat natuurlijk kon want ik blijf natuurlijk wel Maayke, de eigenwijze.
13/14/15/16-07-17
De ergotherapeut kwam ik mijn kamer en legde mij precies uit wat de bedoeling was, dit was niet zo moeilijk maar gaf mij wel een prettig gevoel dat zij niet snel snel alles wilde doen maar ook de tijd had voor mij.
Eenmaal begonnen met wassen zei ze al vrij snel dat het wel duidelijk was. Ze vroeg aan mij of ik niet even lekker wilde douchen. Dat was een goed idee en daar begon mijn dag goed mee.
Na het wassen en aankleden kreeg ik ontbijt en mijn rooster. Op dit rooster stond wat ik allemaal voor therapie had in die week en hoe laat en ook waar. Het was een vrij groot gebouw dus er stond bijvoorbeeld:
Ergotherapie - C103
Logopedie - C200
Ergotherapie zat op de eerste verdieping en ergotherapie op de tweede.
Ik zag op mijn rooster dat ik deze dagen 13 & 14 Juli'17 enkel een paar gesprekken had staan kennismaking en volgende week zou dan echt beginnen met therapie. Van meerdere mensen had ik wel gehoord dat het vrij veel therapie was op een dag en dat je er erg vermoeid van zou raken. Ik was benieuwd 'Kom maar op' Het is namelijk wel prettig om snel te beginnen en veel bezig te zijn omdat je je anders ook gaat vervelen.
Het was gebruikelijk dat ik het eerste weekend hier zou blijven. Er zouden dan geen therapieën zijn maar omdat ik net 'nieuw' hier was, was dat heel gebruikelijk. En in de weekenden was er sowieso geen therapie gepland. Ook omdat er natuurlijk veel mensen naar huis gaan in het weekend. Uiteindelijk mocht ik het weekend toch naar huis omdat ik dit ook al vanuit het ziekenhuis gewend was.
Na het ontbijt zocht ik iets waar ik me mee kon vermaken, het zonnetje scheen heerlijk in me kamer en bedacht lekker te wandelen. De verpleegkundige wilde mij liever niet direct alleen naar buiten laten gaan. Dit omdat ik wel eens de weg kon verliezen en verdwaald kon raken. Ik weet nog zo goed dat ik toen bij mezelf dacht. 'Ben je serieus?' 'Denk je dat ik niet goed ben?'. Dat zijn echt dingen die door je hoofd gaan omdat je bij jezelf denkt 'Dat is toch vrij normaal om buiten te wandelen'. Maar het is hartstikke logisch dat ze hier controle op houden. Na dit schijnt het ook dat mensen sneller de weg kwijt raken of ook al kennen ze het goed toch vergeten waar ze zijn.
Maar ik mocht lekker gaan wandelen en dat deed me goed. We hadden afgesproken dat ik me zou melden als ik er weer was. En om 12 uur moest ik wel weer terug zijn omdat ik dan lunch zou krijgen. Er was veel groen om het gebouw heen en een klein boerderijtje ik heb wel 6 rondjes gelopen. Ik vond het heerlijk! De zon op mijn gezicht. Ik kon hierdoor alleen maar positief denken, ik heb toen ook een hele tijd buiten op het bankje gezeten en na zitten denken over echt van alles. Maar vooral dit allemaal, wat ik nu mee moet maken op mijn leeftijd. Nog totaal geen besef echt toen nog steeds niet van wat dit allemaal met mij/ons zou doen. Het is heel bizar, want ik zei heel vaak tegen mezelf 'Nu geef je je over, en ga je is herkennen wat je hebt gehad'. Maar dat is zo moeilijk want als het nog niet tot je doordringt dan kan dat ook niet. Op deze dag had ik natuurlijk het wassen, nu met het niet alleen mogen lopen, en 12-07-17 met mijn opname (controleren op mijn eten) dat waren echt wel dingen waardoor je gaat denken van: 'Waarom is dit nodig?' En natuurlijk begrijp ik het, ik bedoel ik werk zelf in de zorg en moet ik ook goed op mensen letten en je wilt dan ook dat alles goed gebeurd en zij ook. Maar het probleem van mij was gewoon, Ik wil zorgen en niet worden verzorgd.
Op 14-07-17 (Vrijdag in de na middag) Mocht ik naar huis. Hier keek ik altijd in het ziekenhuis zo erg naar uit. Maar hier nog meer, het was natuurlijk erg wennen om ineens weer alleen in een kamer te zitten dus dan ben je wel heel blij als je naar je vriendje en 2 lieve poesjes mag. Toen ik net wilde gaan kreeg ik te horen dat ik nog even mijn kaartjes, die ik net op mijn prikbord had geplakt eraf mocht gaan halen omdat er na het weekend iemand anders in mijn kamer terecht kwam. Heel fijn dat er in ieder geval mij nu van te voren wordt verteld dat ik na het weekend in een 4 persoons kamer zal liggen. Weer een verandering, wat ik toen moeilijk aan kon. Maar ik bedacht mij heel snel dat ik dan ook meer aanspraak zal hebben en dat je toch mensen om je heen hebt wat ook een prettig gevoel geeft. Dus alles verplaatst naar de nieuwe kamer, ik kon me nog niet voorstellen omdat mijn nieuwe kamer genoten allemaal therapie hadden.
Eenmaal lekker thuis waren Ruud en ik veel bezig met spulletjes voor in ons huis. Een vloer, gordijnen, luxaflex etc. Het was erg fijn en zondag avond kwam ik terug in het Beatrix oord in Haren. Normaal was ik natuurlijk wel teleurgesteld omdat ik weer terug moest, maar nu keek ik er erg naar uit omdat ik veel zin in de Therapie had. Mijn rooster zag er voor de eerste therapie week best druk uit en dat gaf een goed gevoel. Toen ik in de avond terug kwam op mijn kamer was het best onwennig maar ik had mij voorgesteld. Er was een meisje die ook jonger was dan de rest, rond de 26. Een vrouw en een man. Die avond ben ik lekker vroeg gaan slapen om de eerste dag van mijn therapieën fit te zijn.
Gisteren (12-07-17) vertelde de ergotherapeut mij dat zij graag bij me zou willen komen kijken s'morgens of ik mij goed kon wassen en aankleden. Ik vertelde haar dat ik dat al vrij snel weer deed in het ziekenhuis al, maar toch wilde ze het checken. En achteraf ook heel begrijpelijk want ik kan wel zeggen dat ik me red, maar er zijn genoeg mensen die dat zeggen en die zichzelf dus niet meer goed kunnen redden na zo iets. Ik besloot mij helemaal over te geven, waar ik dat natuurlijk kon want ik blijf natuurlijk wel Maayke, de eigenwijze.
13/14/15/16-07-17
De ergotherapeut kwam ik mijn kamer en legde mij precies uit wat de bedoeling was, dit was niet zo moeilijk maar gaf mij wel een prettig gevoel dat zij niet snel snel alles wilde doen maar ook de tijd had voor mij.
Eenmaal begonnen met wassen zei ze al vrij snel dat het wel duidelijk was. Ze vroeg aan mij of ik niet even lekker wilde douchen. Dat was een goed idee en daar begon mijn dag goed mee.
Na het wassen en aankleden kreeg ik ontbijt en mijn rooster. Op dit rooster stond wat ik allemaal voor therapie had in die week en hoe laat en ook waar. Het was een vrij groot gebouw dus er stond bijvoorbeeld:
Ergotherapie - C103
Logopedie - C200
Ergotherapie zat op de eerste verdieping en ergotherapie op de tweede.
Ik zag op mijn rooster dat ik deze dagen 13 & 14 Juli'17 enkel een paar gesprekken had staan kennismaking en volgende week zou dan echt beginnen met therapie. Van meerdere mensen had ik wel gehoord dat het vrij veel therapie was op een dag en dat je er erg vermoeid van zou raken. Ik was benieuwd 'Kom maar op' Het is namelijk wel prettig om snel te beginnen en veel bezig te zijn omdat je je anders ook gaat vervelen.
Het was gebruikelijk dat ik het eerste weekend hier zou blijven. Er zouden dan geen therapieën zijn maar omdat ik net 'nieuw' hier was, was dat heel gebruikelijk. En in de weekenden was er sowieso geen therapie gepland. Ook omdat er natuurlijk veel mensen naar huis gaan in het weekend. Uiteindelijk mocht ik het weekend toch naar huis omdat ik dit ook al vanuit het ziekenhuis gewend was.
Na het ontbijt zocht ik iets waar ik me mee kon vermaken, het zonnetje scheen heerlijk in me kamer en bedacht lekker te wandelen. De verpleegkundige wilde mij liever niet direct alleen naar buiten laten gaan. Dit omdat ik wel eens de weg kon verliezen en verdwaald kon raken. Ik weet nog zo goed dat ik toen bij mezelf dacht. 'Ben je serieus?' 'Denk je dat ik niet goed ben?'. Dat zijn echt dingen die door je hoofd gaan omdat je bij jezelf denkt 'Dat is toch vrij normaal om buiten te wandelen'. Maar het is hartstikke logisch dat ze hier controle op houden. Na dit schijnt het ook dat mensen sneller de weg kwijt raken of ook al kennen ze het goed toch vergeten waar ze zijn.
Maar ik mocht lekker gaan wandelen en dat deed me goed. We hadden afgesproken dat ik me zou melden als ik er weer was. En om 12 uur moest ik wel weer terug zijn omdat ik dan lunch zou krijgen. Er was veel groen om het gebouw heen en een klein boerderijtje ik heb wel 6 rondjes gelopen. Ik vond het heerlijk! De zon op mijn gezicht. Ik kon hierdoor alleen maar positief denken, ik heb toen ook een hele tijd buiten op het bankje gezeten en na zitten denken over echt van alles. Maar vooral dit allemaal, wat ik nu mee moet maken op mijn leeftijd. Nog totaal geen besef echt toen nog steeds niet van wat dit allemaal met mij/ons zou doen. Het is heel bizar, want ik zei heel vaak tegen mezelf 'Nu geef je je over, en ga je is herkennen wat je hebt gehad'. Maar dat is zo moeilijk want als het nog niet tot je doordringt dan kan dat ook niet. Op deze dag had ik natuurlijk het wassen, nu met het niet alleen mogen lopen, en 12-07-17 met mijn opname (controleren op mijn eten) dat waren echt wel dingen waardoor je gaat denken van: 'Waarom is dit nodig?' En natuurlijk begrijp ik het, ik bedoel ik werk zelf in de zorg en moet ik ook goed op mensen letten en je wilt dan ook dat alles goed gebeurd en zij ook. Maar het probleem van mij was gewoon, Ik wil zorgen en niet worden verzorgd.
Op 14-07-17 (Vrijdag in de na middag) Mocht ik naar huis. Hier keek ik altijd in het ziekenhuis zo erg naar uit. Maar hier nog meer, het was natuurlijk erg wennen om ineens weer alleen in een kamer te zitten dus dan ben je wel heel blij als je naar je vriendje en 2 lieve poesjes mag. Toen ik net wilde gaan kreeg ik te horen dat ik nog even mijn kaartjes, die ik net op mijn prikbord had geplakt eraf mocht gaan halen omdat er na het weekend iemand anders in mijn kamer terecht kwam. Heel fijn dat er in ieder geval mij nu van te voren wordt verteld dat ik na het weekend in een 4 persoons kamer zal liggen. Weer een verandering, wat ik toen moeilijk aan kon. Maar ik bedacht mij heel snel dat ik dan ook meer aanspraak zal hebben en dat je toch mensen om je heen hebt wat ook een prettig gevoel geeft. Dus alles verplaatst naar de nieuwe kamer, ik kon me nog niet voorstellen omdat mijn nieuwe kamer genoten allemaal therapie hadden.
Eenmaal lekker thuis waren Ruud en ik veel bezig met spulletjes voor in ons huis. Een vloer, gordijnen, luxaflex etc. Het was erg fijn en zondag avond kwam ik terug in het Beatrix oord in Haren. Normaal was ik natuurlijk wel teleurgesteld omdat ik weer terug moest, maar nu keek ik er erg naar uit omdat ik veel zin in de Therapie had. Mijn rooster zag er voor de eerste therapie week best druk uit en dat gaf een goed gevoel. Toen ik in de avond terug kwam op mijn kamer was het best onwennig maar ik had mij voorgesteld. Er was een meisje die ook jonger was dan de rest, rond de 26. Een vrouw en een man. Die avond ben ik lekker vroeg gaan slapen om de eerste dag van mijn therapieën fit te zijn.
