3 weken therapie & naar huis!!
Zo, Ik had mijn eerste week therapie erop zitten en was een heerlijk weekend weg geweest. Zoals jullie konden lezen had ik hier enorm van genoten. Het was het eerste weekendje weg sinds ik zo lang opgenomen ben geweest. Maar ik was weer terug, aan de ene kant natuurlijk met dubbele gevoelens want het was fijn om even weg te zijn maar is dan ook moeilijker om weer terug te gaan. Aan de andere kant gaf het ook weer energie om verder te gaan met mijn herstel.
Beatrix oord 12-07-17 tot 28-07-17
Mijn therapie dagen gingen snel, het was ondertussen mooi weer en af en toe kon ik lekker wandelen buiten er was namelijk bij het Beatrixoord een mooi parkje en je kon er ook heerlijk op het terras zitten. Het waren voor mij op dat moment lange dagen en het vrat energie. Ik sliep s'avonds op tijd en kon over het algemeen goed door slapen. Voor mijn idee stond ik ook op een bepaalde modus, een modus om maar zo snel mogelijk thuis te zijn. Want alle voorbereidingen voor het nieuwe huis gingen gewoon door. Gelukkig hadden we veel hulp aangeboden gekregen en dat was natuurlijk heel fijn, want onzeker was op dat moment nog of ik wel op tijd thuis zou zijn voor de grote dag. Door de weeks was ik druk met therapie ik kreeg s'avonds ook vooral Ruud en mijn mama & oma op bezoek. Zij zijn de grootste steun geweest in deze hele periode en bij hen voelde ik me ook het meest op me gemak. Ik kon zeg maar gewoon moe zijn als ik dat was, en bij Ruud heb ik zelfs meerdere keren een bezoek uur afgekapt omdat ik zó moe was.
Ik heb ook een groeps app met mama en oma die heet: De 3 generaties daar delen we wel veel dingen in. Ze waren toen een keertje op bezoek geweest ik weet niet de precieze datum meer maar na dat bezoek was ik ontzettend moe. Ik kwam toen in mijn kamer en keek in de spiegel naar mezelf. Nou, ik zag eruit zoals ik me voelde.En deelde deze foto met ze.
Ik kan me nog goed herinneren dat het voor Ruud best zwaar was allemaal, hij probeerde namelijk voor zijn werk of na nog langs te komen. Ruud geeft muziek les, dus is vooral s'avonds aan het werk. En aangezien ik overdag bezig was met therapie en je dan ook geen bezoek mocht ontvangen kwam mijn bezoek s'avonds na 17.00uur geloof ik ongeveer. 17.00 tot 20.00 uur. Ik had op mijn kamer boven me bed een televisie hangen, maar als ik 2x naar de tv heb gekeken is het al heel veel. Sinds ik ook had ontdekt dat het rust gaf, dat gordijn om me bed heen heb ik dat ook elke nacht gedaan. Het was heerlijk om geen mensen meer om je heen te hebben en even privacy even een moment voor jezelf voor je ging slapen. Ik las bijvoorbeeld nog even of tekende wat ik de boekjes die ik had gekregen.
Ook heb ik een aantal keren gekookt, veel gesprekken gevoerd, opdrachten gemaakt zoals een sollicitatie brief schrijven voor Logopedie omdat ze graag wilde zien of ik ook nog een goed verhaal kon schrijven en geen taalfouten had of bijvoorbeeld van hot naar her schreef. Bij Logopedie had ik vaak ook tijdens de therapie van die kaarten dat ik op moest noemen wat ik zag en ik deed daar de eerste keer erg lacherig over.. Zoals over heel veel. Totdat ik door had dat ik het echt niet allemaal kon opnoemen en nog steeds niet op alle woorden kwam. Dat waren voor mij duidelijke besef momenten, dat ik toch niet helemaal was zoals ik vroeger was.
Ik had een aantal gesprekken met de revalidatie arts over hoe ik mij voelde dat ik daar zat. Ik was heel positief over de plek iedereen was aardig voor elkaar. Als je hulp nodig had, was er altijd iemand voor je. Ik heb ook aangegeven dat ik het vrij lastig vond sowieso om mezelf 'over te geven'. Ik ben iemand die alles het liefst zelf doet en wil niet afhankelijk zijn. Dus dat kon ik ook wel aangeven en dat was prettig. En dat wij een huis hadden gekocht en ik ook wel erg met mijn hoofd daarbij zat. Dat kwam ook omdat ik best een soort paniek zag toen bij Ruud als het ging over ons huis en het inrichten/verhuizen/spullen inpakken. Ik snap dat ook wel, want dit is wel een stap in je leven die je samen maakt en ook waar je samen van wilt genieten. Ik had na ander halve week ongeveer ook duidelijk gemaakt dat ik merkte dat het thuis steeds beter ging, vanaf het begin kon ik mezelf wel aardig redden, dus ik merkte met de keren dat ik echt thuis was dat het steeds beter ging. Over het algemeen in het begin kookte iemand voor me maar naar mate ik steeds vaker thuis was begon ik ook weer met koken en probeerde in mijn achterhoofd ook de adviezen van mijn ergotherapeut erbij te gebruiken zodat het allemaal zo veilig mogelijk ging.
Zoals ik eerder schreef waren de bezoekjes aan de supermarkt te veel voor mij. Het waren teveel prikkels (drukte) Ik kon er niet tegen, dat was zo raar dan voel je je toch wel een ander mens. Maar in de eerste tijd ontweek ik de supermarkt gewoon, en daarna probeerde ik steeds op een rustig moment met Ruud mee te gaan.
Begin de derde week van therapie had ik een gesprek gehad met de arts en ook aangegeven dat de dingen thuis steeds beter gingen en ik mij het meest thuis op mij gemak zou voelen. We hebben besproken hoe ik mijn therapie zal voortzetten vanuit thuis. Op dat moment had Ruud zomer vakantie dus hij kon mij brengen (ik mocht natuurlijk geen autorijden), en zodra wij verhuisd waren naar Assen kon ik via de gemeente Assen een pasje aanvragen zodat ik met de taxi naar therapie gebracht kon worden. We deden dit omdat de prikkels nog zo heftig waren dat ik niet met de trein kon reizen. Ik zou 3x per week naar Haren moeten komen en dit zou dan in de loop der tijd minder worden. Ik zag dat helemaal zitten en Ruud ging hier ook mee akkoord. Ik moest nog even wachten want 2 dagen na ons gesprek zouden ze overleg hebben over mij, dit deden ze iedere week om te bespreken hoe het met mij gaat. En ook zou ze mijn therapeuten vragen hoe zij er verder over dachten om mij naar huis te sturen. Na 3 dagen kreeg ik GOED nieuws! Ik mocht naar huis, serieus ik heb gehuild van geluk. En nogmaals zeker niet omdat het daar niet goed was maar wel omdat ik bij mijn vriendje wilde zijn en samen deze leuke tijd meemaken. (Minimale opname in Beatrix oord in Haren is 3 weken)
De laatste dag brak aan en ik was ontzettend blij, ik voel nog zo goed het blije gevoel wat ik had. Ik voelde me bevrijd echt heel erg fijn. Een aantal therapeuten kwamen nog naar mij toe en zeiden me ook dat ik in die 3 weken nog niet zoveel had gestraald als nu. Alles stond na het ontbijt al helemaal ingepakt en ik had voor het eerst in al die weken ziekenhuis en Beatrixoord make up op gedaan.
Zo, dacht ik. (voor de zoveelste keer) nu kan ik naar huis en eindelijk weer een normaal leven leiden. Ja maar nu begint alles pas echt!
Wat een verschil met de andere foto hé! Make up doet wonderen. En ik voelde mij op deze foto ook heel gelukkig want op 28-07-17 mocht ik Beatrixoord verlaten!
Volgende Blog zal ik schrijven over de periode aug/sept/okt/nov/dec. Dit doe ik omdat ik graag met jullie wil delen hoe het nu met me gaat en waar ik nog tegen aan loop.
Beatrix oord 12-07-17 tot 28-07-17
Mijn therapie dagen gingen snel, het was ondertussen mooi weer en af en toe kon ik lekker wandelen buiten er was namelijk bij het Beatrixoord een mooi parkje en je kon er ook heerlijk op het terras zitten. Het waren voor mij op dat moment lange dagen en het vrat energie. Ik sliep s'avonds op tijd en kon over het algemeen goed door slapen. Voor mijn idee stond ik ook op een bepaalde modus, een modus om maar zo snel mogelijk thuis te zijn. Want alle voorbereidingen voor het nieuwe huis gingen gewoon door. Gelukkig hadden we veel hulp aangeboden gekregen en dat was natuurlijk heel fijn, want onzeker was op dat moment nog of ik wel op tijd thuis zou zijn voor de grote dag. Door de weeks was ik druk met therapie ik kreeg s'avonds ook vooral Ruud en mijn mama & oma op bezoek. Zij zijn de grootste steun geweest in deze hele periode en bij hen voelde ik me ook het meest op me gemak. Ik kon zeg maar gewoon moe zijn als ik dat was, en bij Ruud heb ik zelfs meerdere keren een bezoek uur afgekapt omdat ik zó moe was.
Ik heb ook een groeps app met mama en oma die heet: De 3 generaties daar delen we wel veel dingen in. Ze waren toen een keertje op bezoek geweest ik weet niet de precieze datum meer maar na dat bezoek was ik ontzettend moe. Ik kwam toen in mijn kamer en keek in de spiegel naar mezelf. Nou, ik zag eruit zoals ik me voelde.En deelde deze foto met ze.
Ik kan me nog goed herinneren dat het voor Ruud best zwaar was allemaal, hij probeerde namelijk voor zijn werk of na nog langs te komen. Ruud geeft muziek les, dus is vooral s'avonds aan het werk. En aangezien ik overdag bezig was met therapie en je dan ook geen bezoek mocht ontvangen kwam mijn bezoek s'avonds na 17.00uur geloof ik ongeveer. 17.00 tot 20.00 uur. Ik had op mijn kamer boven me bed een televisie hangen, maar als ik 2x naar de tv heb gekeken is het al heel veel. Sinds ik ook had ontdekt dat het rust gaf, dat gordijn om me bed heen heb ik dat ook elke nacht gedaan. Het was heerlijk om geen mensen meer om je heen te hebben en even privacy even een moment voor jezelf voor je ging slapen. Ik las bijvoorbeeld nog even of tekende wat ik de boekjes die ik had gekregen.
Ook heb ik een aantal keren gekookt, veel gesprekken gevoerd, opdrachten gemaakt zoals een sollicitatie brief schrijven voor Logopedie omdat ze graag wilde zien of ik ook nog een goed verhaal kon schrijven en geen taalfouten had of bijvoorbeeld van hot naar her schreef. Bij Logopedie had ik vaak ook tijdens de therapie van die kaarten dat ik op moest noemen wat ik zag en ik deed daar de eerste keer erg lacherig over.. Zoals over heel veel. Totdat ik door had dat ik het echt niet allemaal kon opnoemen en nog steeds niet op alle woorden kwam. Dat waren voor mij duidelijke besef momenten, dat ik toch niet helemaal was zoals ik vroeger was.
Ik had een aantal gesprekken met de revalidatie arts over hoe ik mij voelde dat ik daar zat. Ik was heel positief over de plek iedereen was aardig voor elkaar. Als je hulp nodig had, was er altijd iemand voor je. Ik heb ook aangegeven dat ik het vrij lastig vond sowieso om mezelf 'over te geven'. Ik ben iemand die alles het liefst zelf doet en wil niet afhankelijk zijn. Dus dat kon ik ook wel aangeven en dat was prettig. En dat wij een huis hadden gekocht en ik ook wel erg met mijn hoofd daarbij zat. Dat kwam ook omdat ik best een soort paniek zag toen bij Ruud als het ging over ons huis en het inrichten/verhuizen/spullen inpakken. Ik snap dat ook wel, want dit is wel een stap in je leven die je samen maakt en ook waar je samen van wilt genieten. Ik had na ander halve week ongeveer ook duidelijk gemaakt dat ik merkte dat het thuis steeds beter ging, vanaf het begin kon ik mezelf wel aardig redden, dus ik merkte met de keren dat ik echt thuis was dat het steeds beter ging. Over het algemeen in het begin kookte iemand voor me maar naar mate ik steeds vaker thuis was begon ik ook weer met koken en probeerde in mijn achterhoofd ook de adviezen van mijn ergotherapeut erbij te gebruiken zodat het allemaal zo veilig mogelijk ging.
Zoals ik eerder schreef waren de bezoekjes aan de supermarkt te veel voor mij. Het waren teveel prikkels (drukte) Ik kon er niet tegen, dat was zo raar dan voel je je toch wel een ander mens. Maar in de eerste tijd ontweek ik de supermarkt gewoon, en daarna probeerde ik steeds op een rustig moment met Ruud mee te gaan.
Begin de derde week van therapie had ik een gesprek gehad met de arts en ook aangegeven dat de dingen thuis steeds beter gingen en ik mij het meest thuis op mij gemak zou voelen. We hebben besproken hoe ik mijn therapie zal voortzetten vanuit thuis. Op dat moment had Ruud zomer vakantie dus hij kon mij brengen (ik mocht natuurlijk geen autorijden), en zodra wij verhuisd waren naar Assen kon ik via de gemeente Assen een pasje aanvragen zodat ik met de taxi naar therapie gebracht kon worden. We deden dit omdat de prikkels nog zo heftig waren dat ik niet met de trein kon reizen. Ik zou 3x per week naar Haren moeten komen en dit zou dan in de loop der tijd minder worden. Ik zag dat helemaal zitten en Ruud ging hier ook mee akkoord. Ik moest nog even wachten want 2 dagen na ons gesprek zouden ze overleg hebben over mij, dit deden ze iedere week om te bespreken hoe het met mij gaat. En ook zou ze mijn therapeuten vragen hoe zij er verder over dachten om mij naar huis te sturen. Na 3 dagen kreeg ik GOED nieuws! Ik mocht naar huis, serieus ik heb gehuild van geluk. En nogmaals zeker niet omdat het daar niet goed was maar wel omdat ik bij mijn vriendje wilde zijn en samen deze leuke tijd meemaken. (Minimale opname in Beatrix oord in Haren is 3 weken)
De laatste dag brak aan en ik was ontzettend blij, ik voel nog zo goed het blije gevoel wat ik had. Ik voelde me bevrijd echt heel erg fijn. Een aantal therapeuten kwamen nog naar mij toe en zeiden me ook dat ik in die 3 weken nog niet zoveel had gestraald als nu. Alles stond na het ontbijt al helemaal ingepakt en ik had voor het eerst in al die weken ziekenhuis en Beatrixoord make up op gedaan.
Zo, dacht ik. (voor de zoveelste keer) nu kan ik naar huis en eindelijk weer een normaal leven leiden. Ja maar nu begint alles pas echt!
Wat een verschil met de andere foto hé! Make up doet wonderen. En ik voelde mij op deze foto ook heel gelukkig want op 28-07-17 mocht ik Beatrixoord verlaten!
Volgende Blog zal ik schrijven over de periode aug/sept/okt/nov/dec. Dit doe ik omdat ik graag met jullie wil delen hoe het nu met me gaat en waar ik nog tegen aan loop.
