Therapie dagen en een weekend weg
17 t/m 23 -07-17
De vorige keer schreef ik over mijn allereerste therapie dag, mijn eerste nacht in een nieuwe kamer en ook voor het eerst eten met andere mensen in een gezamenlijke ruimte. Dit allemaal gaf veel indrukken en vermoeidheid in combinatie met veel prikkels. Vaak merkte ik het pas achteraf, ik deed dingen eigenlijk een beetje zonder na te denken en achteraf kon ik bedenken dat ik misschien een tandje minder moest doen.
In deze week heb ik een heel programma gehad vol met therapie. Ik begon s´morgens en had s´middags vaak even rust, en om 12 uur in de middag aten we ook weer met z´n alle. Dus dan had je eigenlijk altijd even een uurtje of soms 2 uur even niks. Dat had ik echt nodig!! Ik wilde zo veel mogelijk therapie en dat is nou eenmaal wie ik ben en hoe snel ik wil gaan met alles en dat voelde ook goed. Want je wilt op dat moment natuurlijk niet dat je halve dagen op je kamer zit.
De therapieën gingen goed en ik zette me voor mijn idee wel goed in. Maar niet voor de volle 100% ik kwam er steeds meer achter dat ik wel me knop om moest zetten. Je hoeft niet lacherig te doen, doe nu maar waarvoor je hier bent.. is iets wat ik vaak van binnen tegen mezelf zei. Ik heb in de eerste week wel een beetje meer besef gekregen. Ik was toch vermoeider als ik had gedacht, als ik een ochtend een vol programma had was ik blij dat ik s´middags even kon bijkomen en dan lag ik ook vaak te slapen. In deze eerste week heb ik zelf gehad dat ik na het middag eten op bed ging liggen en dat ik maar een kwartiertje rust kon pakken, maar vervolgens in slaap ben gevallen en de Ergotherapeut mij toen kwam opzoeken waar ik bleef. Toen zei ze me ook dat ik beter kon blijven liggen. En we de volgende dag wel verder zouden gaan.
Ik had de dag erna weer Ergotherapie, en moest naar een lokaal komen waar je kon koken. Zij wist dat ik naar huis ging in het weekend, en wilde mij iets laten koken om te bekijken of ik dit zelfstandig kon en ook veilig kon. Oke, in mijn hoofd gaat het van: 'Serieus? Hoe oud ben ik? Waarom doen ze of ik niet goed ben? Echt geloof me, ik heb in de afgelopen weken zo vaak testen gehad en controles wat natuurlijk heel normaal is, maar mijn eigen gevoel zei: Tuurlijk kun je dit. En wat willen ze toch constant van je. Je hebt het idee dat je je constant moet bewijzen en laten zien. In deze therapie ging ik vertellen wat ik wilde gaan koken en kon het beste wel iets kiezen wat niet heel lang duurde. Dus ik koos voor pasta. Alle ingrediënten doorgegeven, en een paar dagen later ging ik het koken. Tijdens het koken merkte ik aan mezelf dat ik best onzeker was, je gaat toch denken zal het nog net zo normaal gaan als voorheen? Ze zullen dit namelijk niet voor niks willen testen. Maar af en toe hielp ze me een klein beetje, door aan te geven 'zul je niet eerst deze doen?' en dan pakte ik wel goed op dus kon ik daarna goed doorgaan.
Ik snap ook wel (vooral achteraf) dat ze dit willen testen, aangezien ik ieder weekend naar huis mocht en Ruud ook soms dingen in het weekend heeft voor zijn werk. En ik dan dus wel alleen moest kunnen zijn.
Toen mijn eerste week voorbij was, begon ik mij steeds meer op mijn plek te voelen. De groep waarmee ik op de kamer lag was prettig, en ook de mensen van de afdeling waren aardig. Je had vaak wel behoefte om sommige dingen te delen met andere, maar soms vond ik het ook heeel prettig als s'avonds dat gordijn dicht ging en ik even op mezelf kon zijn. Ik ben iemand die heel goed alleen kan zijn en daar ook wel behoefte aan heeft soms. Maar zoals ik schreef begon ik mij steeds meer op me gemak te voelen, maar ook steeds meer de behoefte om naar huis te gaan. Omdat Ruud ook steeds bezig was met dingen kopen voor in huis en ik natuurlijk daar graag bij wilde zijn. Je bent dus constant bezig met: Kom op en zet je in. Des te sneller ben je hier waarschijnlijk weer weg. En: Ik wil naar huis want dit zou normaal gesproken een hele leuke tijd moeten zijn, een huis kopen met je vriendje. Geloof me, het was zwaar.
Heel snel was het al vrijdag! En dit weekend gingen we een weekendje weg met de schoonfamilie! Mijn schoonvader werd 60 jaar en dat gingen we vieren in een huisje. Ik werd onderweg naar het huisje ontzettend druk. Ruud weet het nog heel goed, hij vroeg me ook hoe komt het dat je zo druk bent ineens? Ik zei: Ik heb gewoon het idee dat ik nu eindelijk even 'vij' ben en weg van alles. Dat gaf een heerlijk bevrijdend gevoel. Na weken in een bed liggen en bezig zijn met je herstel voelde ik aan alles in mijn lichaam dat ik hier even behoefte aan had. En sinds ik mijn beroerte heb gehad, heb ik die pieken nog steeds. Ineens als ik enthousiast ben of ideeen heb ik mijn hoofd heb wordt ik druk. Dat duurt meestal maar 10 minuutjes dus Ruud kan er wel mee leven haha. Maar als die 10 minuten voorbij zijn ben ik meestal ook weer even vermoeid. Lastig uitleggen allemaal maar dit had ik toen, en nu ik deze Blog schrijf heb ik dat dus nog steeds. gelukkig is het niet iets vervelends (voor mij niet dan haha)
We hebben dat weekend badminton gespeeld, gewandeld, uit eten geweest, en een klein stukje ben ik mee geweest op een trike. Die trike hadden we met zijn alle gehuurd voor een dagje voor mijn schoonvader omdat hij dat heel gaaf vind. Een weekend vol met prikkels (drukte) en lange dagen. Dat weekend is me ook wel vaak geadviseerd om naar bed te gaan, hoe lief dat ook bedoeld is dat wilde ik niet. Ik kon de week erna weer zo veel op bed liggen en bijtanken. En als nog ben ik dat weekend natuurlijk niet pas om 1 uur s'nachts naar bed gegaan, maar wel later als normaal. Hoe moe ik ook was na dat weekend, het was het waard. Na zo'n lange tijd iets leuks doen en een keertje over je grens gaan is helemaal niet zo erg, als je daarna maar weer goed uitrust van alle drukte. (Ik ben goed geadviseerd door het Beatrixoord) Ik heb gewoon volop genoten en dat was even alles wat telde op dat moment. Ik had weer het gevoel dat ik ook mee deed, eventjes maar. Ik kon echt merken dat ik veel meer had genoten dat dan ik voorheen zou doen van zo'n weekendje.
Toen ik weer terug kwam in Haren, was ik vermoeid. Maar ook voldaan! Op tijd naar bed ging ik en de dag erna begon weer een nieuwe week met therapieën.
In mijn volgende Blog zal ik de 2 weken in Haren beschrijven en het moment dat ik naar huis mocht! Waar ik heel erg blij mee was!
De vorige keer schreef ik over mijn allereerste therapie dag, mijn eerste nacht in een nieuwe kamer en ook voor het eerst eten met andere mensen in een gezamenlijke ruimte. Dit allemaal gaf veel indrukken en vermoeidheid in combinatie met veel prikkels. Vaak merkte ik het pas achteraf, ik deed dingen eigenlijk een beetje zonder na te denken en achteraf kon ik bedenken dat ik misschien een tandje minder moest doen.
In deze week heb ik een heel programma gehad vol met therapie. Ik begon s´morgens en had s´middags vaak even rust, en om 12 uur in de middag aten we ook weer met z´n alle. Dus dan had je eigenlijk altijd even een uurtje of soms 2 uur even niks. Dat had ik echt nodig!! Ik wilde zo veel mogelijk therapie en dat is nou eenmaal wie ik ben en hoe snel ik wil gaan met alles en dat voelde ook goed. Want je wilt op dat moment natuurlijk niet dat je halve dagen op je kamer zit.
De therapieën gingen goed en ik zette me voor mijn idee wel goed in. Maar niet voor de volle 100% ik kwam er steeds meer achter dat ik wel me knop om moest zetten. Je hoeft niet lacherig te doen, doe nu maar waarvoor je hier bent.. is iets wat ik vaak van binnen tegen mezelf zei. Ik heb in de eerste week wel een beetje meer besef gekregen. Ik was toch vermoeider als ik had gedacht, als ik een ochtend een vol programma had was ik blij dat ik s´middags even kon bijkomen en dan lag ik ook vaak te slapen. In deze eerste week heb ik zelf gehad dat ik na het middag eten op bed ging liggen en dat ik maar een kwartiertje rust kon pakken, maar vervolgens in slaap ben gevallen en de Ergotherapeut mij toen kwam opzoeken waar ik bleef. Toen zei ze me ook dat ik beter kon blijven liggen. En we de volgende dag wel verder zouden gaan.
Ik had de dag erna weer Ergotherapie, en moest naar een lokaal komen waar je kon koken. Zij wist dat ik naar huis ging in het weekend, en wilde mij iets laten koken om te bekijken of ik dit zelfstandig kon en ook veilig kon. Oke, in mijn hoofd gaat het van: 'Serieus? Hoe oud ben ik? Waarom doen ze of ik niet goed ben? Echt geloof me, ik heb in de afgelopen weken zo vaak testen gehad en controles wat natuurlijk heel normaal is, maar mijn eigen gevoel zei: Tuurlijk kun je dit. En wat willen ze toch constant van je. Je hebt het idee dat je je constant moet bewijzen en laten zien. In deze therapie ging ik vertellen wat ik wilde gaan koken en kon het beste wel iets kiezen wat niet heel lang duurde. Dus ik koos voor pasta. Alle ingrediënten doorgegeven, en een paar dagen later ging ik het koken. Tijdens het koken merkte ik aan mezelf dat ik best onzeker was, je gaat toch denken zal het nog net zo normaal gaan als voorheen? Ze zullen dit namelijk niet voor niks willen testen. Maar af en toe hielp ze me een klein beetje, door aan te geven 'zul je niet eerst deze doen?' en dan pakte ik wel goed op dus kon ik daarna goed doorgaan.
Ik snap ook wel (vooral achteraf) dat ze dit willen testen, aangezien ik ieder weekend naar huis mocht en Ruud ook soms dingen in het weekend heeft voor zijn werk. En ik dan dus wel alleen moest kunnen zijn.
Toen mijn eerste week voorbij was, begon ik mij steeds meer op mijn plek te voelen. De groep waarmee ik op de kamer lag was prettig, en ook de mensen van de afdeling waren aardig. Je had vaak wel behoefte om sommige dingen te delen met andere, maar soms vond ik het ook heeel prettig als s'avonds dat gordijn dicht ging en ik even op mezelf kon zijn. Ik ben iemand die heel goed alleen kan zijn en daar ook wel behoefte aan heeft soms. Maar zoals ik schreef begon ik mij steeds meer op me gemak te voelen, maar ook steeds meer de behoefte om naar huis te gaan. Omdat Ruud ook steeds bezig was met dingen kopen voor in huis en ik natuurlijk daar graag bij wilde zijn. Je bent dus constant bezig met: Kom op en zet je in. Des te sneller ben je hier waarschijnlijk weer weg. En: Ik wil naar huis want dit zou normaal gesproken een hele leuke tijd moeten zijn, een huis kopen met je vriendje. Geloof me, het was zwaar.
Heel snel was het al vrijdag! En dit weekend gingen we een weekendje weg met de schoonfamilie! Mijn schoonvader werd 60 jaar en dat gingen we vieren in een huisje. Ik werd onderweg naar het huisje ontzettend druk. Ruud weet het nog heel goed, hij vroeg me ook hoe komt het dat je zo druk bent ineens? Ik zei: Ik heb gewoon het idee dat ik nu eindelijk even 'vij' ben en weg van alles. Dat gaf een heerlijk bevrijdend gevoel. Na weken in een bed liggen en bezig zijn met je herstel voelde ik aan alles in mijn lichaam dat ik hier even behoefte aan had. En sinds ik mijn beroerte heb gehad, heb ik die pieken nog steeds. Ineens als ik enthousiast ben of ideeen heb ik mijn hoofd heb wordt ik druk. Dat duurt meestal maar 10 minuutjes dus Ruud kan er wel mee leven haha. Maar als die 10 minuten voorbij zijn ben ik meestal ook weer even vermoeid. Lastig uitleggen allemaal maar dit had ik toen, en nu ik deze Blog schrijf heb ik dat dus nog steeds. gelukkig is het niet iets vervelends (voor mij niet dan haha)
We hebben dat weekend badminton gespeeld, gewandeld, uit eten geweest, en een klein stukje ben ik mee geweest op een trike. Die trike hadden we met zijn alle gehuurd voor een dagje voor mijn schoonvader omdat hij dat heel gaaf vind. Een weekend vol met prikkels (drukte) en lange dagen. Dat weekend is me ook wel vaak geadviseerd om naar bed te gaan, hoe lief dat ook bedoeld is dat wilde ik niet. Ik kon de week erna weer zo veel op bed liggen en bijtanken. En als nog ben ik dat weekend natuurlijk niet pas om 1 uur s'nachts naar bed gegaan, maar wel later als normaal. Hoe moe ik ook was na dat weekend, het was het waard. Na zo'n lange tijd iets leuks doen en een keertje over je grens gaan is helemaal niet zo erg, als je daarna maar weer goed uitrust van alle drukte. (Ik ben goed geadviseerd door het Beatrixoord) Ik heb gewoon volop genoten en dat was even alles wat telde op dat moment. Ik had weer het gevoel dat ik ook mee deed, eventjes maar. Ik kon echt merken dat ik veel meer had genoten dat dan ik voorheen zou doen van zo'n weekendje.
Toen ik weer terug kwam in Haren, was ik vermoeid. Maar ook voldaan! Op tijd naar bed ging ik en de dag erna begon weer een nieuwe week met therapieën.
In mijn volgende Blog zal ik de 2 weken in Haren beschrijven en het moment dat ik naar huis mocht! Waar ik heel erg blij mee was!
