De maanden Aug t/m December

De afgelopen keer schreef ik over mijn gelukkige dag dat ik weer naar huis mocht gaan! Ik was hier natuurlijk ontzettend blij mee en was direct druk met de voorbereidingen voor onze verhuizing want die stond ons halverwege augustus op ons te wachten. Het was een drukke en gehaaste periode waarin ik heel veel over mijn grens ging. Mijn eigen grens, die ontzettend veranderd was in deze afgelopen tijd. Waarin ik normaal nog even een tandje bij zette moest ik nu mezelf constant terugroepen.

---

Aug t/m Eind december 2017

In de periode van de verhuizing is dit echt alles eigenlijk heel erg vies tegen gevallen. Ik heb geholpen met verven en ben vaak nog éventjes langer doorgegaan, maar op een bepaald moment was ik helemaal op. Ik had heel veel hoofdpijn en was veel moe. Doordat deze periode ontzettend heftig was geweest gaf ik mijn prikkels ook af op de mensen om mij heen, normaal gesproken als je vermoeid bent kun je ook kattig reageren of heel direct zijn. Maar ik voelde dat dit toch een paar stappen heftiger was dan ik van mij zelf gewend was. En dit kreeg ik dan ook van de mensen om mij heen te horen. Zo veel dat ik er ontzettend onzeker en verdrietig van was, want door een beroerte kan iemand echt enorm veranderen dat kan dat is mogelijk. Ik snapte ook zeker dat de mensen om mij heen het aan gaven omdat zij mij kende hoe ik normaal gesproken was, maar het deed zo zeer. Ik wilde niet zo zijn, ik wilde niet anders zijn als voorheen en ik wilde ook zeker niet dat alles anders zou blijven. Nu ik dit schrijf is het inmiddels Mei, en ben ik gelukkig niet meer zoals toen. Wel de vermoeidheid is er nog, alleen zo extreem en overprikkeld gelukkig niet meer. De periode van de verhuizing was ook zo druk, en veel en ik ging maar door toen en dat was ook wel echt een teken van mijn lichaam en mijn hoofd dat ik toen helemaal kapot was.

Eenmaal over van Hoogezand naar Assen was er veel te doen in huis, over het algemeen hebben we het rustig aan gedaan allemaal en dag voor dag bekeken hoe we ons beide voelde. Dit ging prima we kregen eindelijk na een mega drukke periode van ziekenhuis/Revalidatie/Verhuizen een beetje rust in ons huis. Het voelde erg fijn om dan eindelijk in je eigen echte huisje te zijn en dit op jouw manier te kunnen inrichten etc. We kregen hulp in de weekenden en ik merkte dat dat nog steeds veel energie kostte. Alle hulp die we kregen was ontzettend welkom maar echt heel vermoeiend voor mij, want als we een weekend bezoek hadden gehad moest ik daar in die periode echt nog een hele dag van bijkomen.

Er zijn zelf momenten geweest dat ik s´middags op bed ging liggen en dan in huilen uitbarstte, en zelf totaal niet begreep waarom dit nu was.. Maar dit was duidelijk een teken van oververmoeidheid. Ik had in die periode natuurlijk ook nog last van de drukte/prikkels en moest daarom vaak rusten.

Ik ging ontzettend vaak over mijn grens heen, ik was totaal nog niet gewend aan die ´nieuwe´ grens en als mensen mij adviseerde om te rusten ging ik vaak gewoon door. Zoals ik al schreef ben ik wel van mezelf eigenwijs, maar ik kon totaal niet accepteren of echt begrijpen wat dit allemaal voor gevolgen zou hebben. 

Eenmaal op ons plekje in Assen gingen we samen opzoek naar een sportschool. Dit omdat ik absoluut nog niet aan het werk kon gaan (Ook al wilde ik dat toen al heel erg graag) maar in Haren hebben ze mijn geadviseerd dit in Januari te gaan doen, dan ben je een half jaar verder. Eigenlijk is dat nog heel snel omdat meerdere mensen na zo iets pas na een jaar of nog langer weer aan het werk gaan. Maar ik heb een hele sterke wil en gewoon totaal geen besef van hoe heftig dit allemaal is en de gevolgen hiervan zullen zijn. 

Ingeschreven in de sportschool zijn we eerst 1x per week gaan sporten, vooral samen want Ruud wilde ook gewoon sporten en samen omdat ik het toen der tijd het niet redde om te fietsen naar de sportschool dus we gingen met de auto heen samen. (Dit terwijl het 20min fietsen is naar de sportschool) En eenmaal aan het sporten merkte ik ook dat dit niet ging zoals voorheen.. En ik kan je vertellen dat het voelde alsof helemaal niet meer lukte. Ik stond op de loopband/crosstrainer/fiets niks lukte me langer als 10 minuten. Ik kreeg op dat moment ook nog Fysiotherapie in Haren en zij probeerde mij ook te ondersteunen bij het oppakken van het sporten. Blijkbaar ging ik veel ste snel en wilde ik veel ste lang en teveel in één keer. Ik ging de eerste paar keren bij het sporten ook tot bijna spugen aan toe. En dat na 10 minuten sporten.. ook de drukte van de sportschool ging niet lekker, het was te druk en te veel lawaai. Ik kocht hiervoor een koptelefoon zodat echt al het geluid afgesloten zou worden behalve dan de muziek die ik graag wilde horen. Dit leek dan even te helpen, maar het was duidelijk nog veel ste veel! En ik werd constant terug geroepen.. En ik werd steeds meer onzeker over mezelf, over wat mensen denken, of ik nog beter zou worden als dat ik toen was, en waarom het nu allemaal zo langzaam ging. 

Toen gingen we de ene week 1x sporten, de andere week was ik weer te vermoeid dus bleef ik thuis. Het verschilde allemaal heel erg per dag en ik was ook echt per dag aan het leven (ook al bedacht ik heel veel dingen zoals dingen die je wilt doen zoals Reizen enzo, omdat je toch ook ergens naar uit moet kijken)

Het sporten was dus geen succes, ik kon gelukkig wel ergens in september weer voor het eerst zelf boodschappen doen! Dat was een echte YES want hoe heerlijk als je je eigen boodschappen kunt doen, het zijn allemaal ´normale´ dingen voor iedereen die dan ineens heel anders zijn geworden voor je. Dus dat was een hele fijne verbetering en ik kon gelukkig aan dat soort bepaalde dingen ook merken dat er verbetering zat, en dus herstel. 

Ondertussen had ik een pasje gekregen om de taxi te kunnen bestellen. Om van huis naar Haren te kunnen gaan, dit omdat Ruud ook nu vakantie had en af en toe zelf nog wat dingen ging ondernemen. En omdat ik het niet prettig vond als Ruud mij 3x in de week naar therapie moest gaan brengen, en dan daar zitten wachten tot ik klaar was. Dit was de ene keer een echte taxi, maar soms had ik het 'geluk' dat ik met een busje opgehaald werd. Niks ter nadelen van het busje want kinderen worden in het busje naar school gebracht die niet zelfstandig zijn of in een rolstoel zitten. Maar ook ouderen. Het was écht verschrikkelijk en dan wil ik niet overkomen alsof het te min is. Maar ik plande dan mijn taxi/busje ongeveer een uur voor mijn therapie en dan moesten we vaak nog 2/3 mensen ophalen en dan werd ik afgezet. Op de terug weg was het vaak het ergst want dan deed ik er soms 1,5 uur over om thuis te komen van Haren naar Assen.. En dat terwijl dat stukje 20min is met de auto.Dus totaal om een dagje therapie te hebben was ik wel 4 uur onderweg. Het gevoel van in zo'n busje zitten was misschien gewoon het vervelendst je ziet er prima uit, aan de buitenkant mankeer ik niks en toch moet je met de taxi gebracht worden. Ik heb ook een paar keer in Haren staan wachten en dat de chauffeur echt aan het zoeken was, en dat ik zei 'Zoekt u mij toevallig?'. En dat hij er dan achter kwam dat ik met hem mee moest. Logisch, want aan mij zie je niks.. en dat was ook wel het vervelendst van dit allemaal. En nog steeds soms trouwens, ook wel fijn soms want je wilt ook niet dat iemand alles weet en ik ben iemand die ook niet snel dingen verteld wat ik dan mankeer. Maar mensen schatten je soms beter in dan dat je je voelt en dat is wel lastig soms. Ook omdat ik zelf niet echt aan iedereen laat zien hoe ik mij voel. 
Als de chauffeurs mij vroegen waarom ik in Haren moest zijn en ik dan vertelde wat mij is overkomen waren ze vaak erg verbaasd en geschrokken want er waren ook chauffeurs die dachten dat ik op bezoek was geweest (Was het maar waar).

Op een gegeven moment in nov en dec had ik Cognitieve revalidatie therapie en Fysiotherapie en Logopedie afgesloten en dat was heel fijn! Ook een beetje gek want het maakte me ook onzeker en bang of ik het zonder al die hulp wel zou redden. Maar ik merkte al gauw dat het goed was om het af te sluiten want ik kon mij prima redden. Af en toe heb ik nog afspraken gehad met de Fysiotherapeut omdat het dan toch minder ging met het sporten en ik toch te snel weer wilde gaan. Maar dat ging prima en ik had dan ook aan het einde van het jaar nog maar 1 dagje therapie in de week. Dat scheelde ook wel veel gereis natuurlijk en het scheelde ook veel vermoeidheid. Dus van 3x in de week therapie had ik aan het einde nog 1 dagje. En probeerde ik ook steeds meer te wandelen buiten, sporten en ook met vrienden en familie af te spreken. Ik was hier ook erg onzeker over, want wat ik dan zei was: 'Stel je voor dat collega's mij zien wat dan?' Dit omdat ik heel dichtbij mijn werk woon. Dan zei iedereen ook tegen me (inclusief bedrijfsarts) 'Dat is niet erg, Maayke het is heel fijn dat je dit soort dingen steeds meer aan kan en het hoort ook bij je herstel dus vooral doen!'. Ik vond dat lastig, ja heel veel was lastig.. het was een hele moeilijke periode met heel veel onzekerheid over mezelf en mijn lichaam en bij alles wat ik deed dacht ik na. Soms ook iets teveel.. want dan werd Ruud wel een beetje gek van mijn onzekerheid. Maar ik was zo bang voor reacties van andere en dat kwam ook omdat ik in het begin juli/aug/sept/okt heel veel heb gehoord dat ik veranderd was, en dat ik anders reageerde op dingen. Maar dat is gelukkig weg gegaan voor een grooot deel aan het einde van het jaar. 

Zoals ik schreef had ik steeds iets meer energie om dingen te ondernemen, wel was het dan vaak dat ik daarna een hele dag bijna in bed lag en ook echt sliep dus dat ik dat nodig had. En als ik mij op Maandag heel goed voelde, werd ik enthousiast en ging ik op Dinsdag gewoon door omdat ik dacht dat ik dan ineens meer kon. Maar vaak als ik dat deed kon ik op Woe, Do, Vr daarvan bijkomen. Ik had nog niet echt geleerd om dat te doseren, ik ging maar door en door en kreeg dan later de klap. Dat is ook een kwestie van vallen en opstaan, ik was bezig met een nieuwe levensstijl crieeren en dat had allemaal TIJD nodig.. Rust en tijd. Hoe dan ook, ik bleef positief en probeerde het beste te maken van alle dingen die ik wél kon doen en ook daarvan te genieten. Ik genoot meer van de kleine dingen, en geloof me dat doe je echt als je zo iets mee maakt. Natuurlijk was ik al erg dankbaar dat ik dit überhaupt heb overleefd, en ook er zo goed uit ben gekomen dat ik lichamelijk niks mankeer. En zoals ik schreef, kleine verbeteringen zoals naar de supermarkt kunnen gaan leer je dan echt waarderen! Het ging dus wel een stuk beter met me!

In december kwam er helaas nog een keertje echt minder goed nieuws en dat was dat ik op controle was in het ziekenhuis en de Internist mij vertelde dat ze iets in mijn bloed hadden gezien toen ik werd opgenomen op 13Juni. Hij wilde dit graag nog een keertje controleren door bloed te prikken. Dit gedaan kwam ik na een maand terug bij hem voor de uitslag. Hier was ik enorm zenuwachtig voor omdat ik al wist dat ik Factor 5 Leiden heb oke maar dat leek mij wel genoeg. En helaas was er inderdaad iets gevonden namelijk: Lupus Anticogulant. Dit houdt in dat je een verhoogd risico bent voor: Veneuze trombose. Dus dat leek mij wel vreemd, het is niet erfelijk en het is ook onduidelijk wat de oorzaak is hiervan. Maar het houdt ook in dat ik tijdens zwangerschap vergroot risico heb op miskramen en ik zal tijdens zwangerschap sowieso aan de anti stolling moeten, maar om de kans op miskramen te verkleinen krijg ik dan tegen die tijd daar ook medicatie voor. Mij werd ook verteld dat mocht ik zwanger zijn, dat ik wel direct de huisarts bel voor medicatie omdat het erg belangrijk is. Bevallen is bij mij zal ook zeker in het ziekenhuis gebeuren. Nou dat is natuurlijk prima en wel fijn want dan heb je de beste zorg om je heen.  En we zijn er nog niet, dit gaat ook vaker samen met artrose.  Maar goed toen was dit erg heftig, maar ik ben ook wel iemand die denkt. Hier zijn wij nu nog niet mee bezig en het is wel erg fijn dat je van te voren weet waar je aan toe bent. We hadden er ook achter kunnen komen tijdens de zwangerschap en dan ben ik liever goed voorbereid.

Inmiddels eind december met werk en Haren gesproken en ik mocht dan 9 januari beginnen met het opbouwen van werk. Hier keek ik zo naar uit! Wat heb ik hier vaak om gevraagd ook tijdens mijn herstel. Werk is toch ook een deel afleiding en het is iets wat ik heeel graag doe dus ik kon niet wachten om te beginnen. We hebben toen besloten dat ik zou beginnen met 1 x in de week 1 uurtje. En ik weet nog heel goed dat ik dacht, 1 uurtje? Haha lachertje! Jullie zullen horen in mijn volgende Blog hoe mij dat afging!

Oud en nieuw heb ik met mijn moeder, broertje, Ruud en ik zelf natuurlijk fijn gevierd samen! Ik was zo klaar met 2017 en zó toe aan 2018! En ik kon dat niet beter beginnen dat met deze fijne mensen om me heen.