Werken en mijn eerst Blog!
Hallo allemaal, Alweer een paar weekjes terug dat ik een Blog schreef en dat ging over de maanden aug tot eind december. In 1 Blog schrijven wat er in al die maanden is gebeurd is natuurlijk lastig omdat er zo ontzettend veel gebeurd is. In begin december heb ik met mijn werk en de arbeidsconsulent in Haren ook nog een gesprek gehad m.b.t. het werken wat ik in Januari wilde gaan oppakken.
De arbeidsconsulent vertelde waar ze op werk rekening mee zouden moeten gaan houden. Ook welke restverschijnselen ik heb en wat daarvan het me op me werk moeilijk zou kunnen maken. Ik kon goed aangeven wat ik zou willen en werk had veel begrip voor de hele situatie en gaven ook duidelijk aan dat ik alle ruimte en tijd kreeg om mijn werk weer op te pakken. De arbeidsconsulent vertelde dat het meestal voor mensen met hersenletsel normaal is om te beginnen met 2x in de week 1 uurtje. Maar uiteindelijk hebben we het gezamenlijk besloten om het eerst 1x in de week 1 uurtje te doen. Dit omdat mijn vermoeidheid 1 van de rest verschijnselen is en dat we beter klein konden beginnen dan in 1 keer een té grote stap. Dat vond ik een goed idee. Hoewel ik natuurlijk ook heel graag 2x in de week wilde gaan werken, omdat ik überhaupt heel blij werd dat ik dan in ieder geval 2x in de week bezig kon zijn. Maar eerst maar kijken naar hoe 1x 1 uurtje mij zou bevallen. Want ik zat zoals altijd nog in de dat-komt-helemaal-goed modus. Ik kocht een schriftje op advies van mijn therapeut in Haren die zei dat ik daar alles in kon zetten en zo ook mijn proces op papier zag staan.
Mijn aller eerste werk uurtje was op 9-1-18 en ik had er ontzettend veel zin in. Ik kan zo op papier niet uitleggen wat het met je doet als je voor je gevoel een half jaar 'niet nuttig' bent geweest, en nu eindelijk weer je werk mag oppakken, en dan wel werk wat ik erg leuk vind om te doen. Je voelt je als je thuis zit een lange tijd zo nutteloos want ik kon in het begin niet veel dingen in huis ondernemen en in de ouderenzorg ben je toch wel heel nuttig bezig voor een ander en dat geeft voldoening.
De nacht van 8-1-18 op 9-1-18 was erg onrustig, ik was bang dat me wekker niet af zou gaan en had zoveel zenuwen en zin in werk dat het weinig uurtjes waren. Iedereen had mij al gewaarschuwd dat ik niet teveel moest verwachten omdat ik het ook weer 'wennen' is om überhaupt op me werk te zijn. En ook het 'maar' 1 uurtje werken, daar deed ik natuurlijk erg simpel over alsof het niks was. Ik werkte trouwens van 8.00 tot 9.00 s'morgens omdat ik dan het fitst ben, en niet om 7 uur (zo laat begin ik normaal gesproken) want dan is de overdracht van nachtdienst naar de dagdienst, en dat was toen nog veel te druk voor mij en te veel prikkels ( zo veel mensen in een kleine ruimte ).
Hier komt een stukje uit mijn schriftje:
' Mijn aller eerste 'dagje' werken vandaag, na een half jaar. Het voelde goed en enorm vreemd om terug te zijn op de afdeling. Wat een indrukken! Nieuwe collega's, nieuwe bewoners..
Het voelde voor mij heel vreemd veel dingen waren nieuw en ik voelde mij net weer een stagiaire. Iemand die voor het eerst ergens begint want dan is ook alles nieuw. Dat was wel een heel gek gevoel!
Mijn collega en ik gingen eerst even rustig zitten en praten over alles waar zij rekening mee zou moeten houden, dat vond ik prettig omdat ik had meegekregen vanuit Haren dat ik nu echt goed moest aangeven wat er met me aan de hand is, helemaal gezien er niet zoveel aan me te zien is. Daarna gingen we samen naar een rustige vrouw toe en ik liep mee met haar omdat ik Mw nog niet kende. Mw was erg aardig en ook rustig, wel werd Mw al snel duidelijk dat ik mee liep en dus niet écht aan het werk was dus ze vroeg of ik stagiaire was. Stagiaire.. 'Nee mw ik ben rustig aan het opbouwen in werk omdat ik tijdelijk afwezig ben geweest'. Mw was erg geïnteresseerd en vroeg wat er met mij aan de hand was. Een kleine uitleg verder en verbazing bleef mw vertellen. Super leuk en een leuke vrouw, alleen ik merkte toen al een vermoeidheid opkomen.. Daar was hij, nu al een klein besef moment. Na mw zijn we samen (mijn collega en ik) nog naar een man gegaan en daar heb ik vooral alleen kousen aan gedaan en in de kamer wat geholpen. Na dit uurtje was ik he-le-maal gesloopt!'
Een aantal collega's zagen mij weer voor het eerst sinds een half jaar, en dat was wel erg leuk om ze terug te zien. En ze vonden mij er goed uit zien! Dat is altijd leuk om te horen, dat is ook meteen het lastige aan dit alles.. Je ziet niks en ik functioneer over het algemeen zoals iedereen in eerste instantie. Ik heb het op therapie ook al vaker hierover gehad, en besproken dat ik het zo lastig vind soms want het is een compliment. Maar meer dat het zo lastig uitleggen is aan een ander wat ik nu precies heb, omdat je niks aan me ziet.
Na mijn werk uurtje was mijn vermoeidheid aan de top, ik ging thuis douchen en meteen mijn bed in. Zonder wekker, ja in het begin heb ik daar niet echt over na gedacht wat ik impact op mij zou zijn. Maar in totaal heb ik 3,5 uur geslapen en de rest van de middag in bed gelegen en nog een aantal keren weggezakt omdat ik zó moe was. Later op therapie die week 10-1 heb ik met mijn ergotherapeut besproken hoe het gegaan is op werk en hoelang in daarna geslapen heb. Toen heeft zij ook gezegd dat ik het nu nodig zal hebben omdat het zo veel indrukken zijn en dat als het goed is af gaan zakken, en dan zal ik op een gegeven moment ook steeds minder slaap nodig hebben. Wel vond ze dat ik het anders moest aanpakken qua werkzaamheden. Ik kon beter beginnen met een ontbijtje maken bij bewoners zodat ik gewoon zelfstandig en rustig kon werken zonder veel drukte om mij heen. Zo kon ik iedere keer bespreken met mijn therapeut hoe het met mij ging op werk en gaf en trouwens nog steeds geeft ze advies aan mij hoe ik het waarschijnlijk voor mijn vermoeidheid beter kan doen.
Ik liet vanaf sept '17 een 15 jarig hondje uit als 'vrijwilligerswerk' voor een vrouw van 85 dat deed ik 3x in de week voor haar omdat ik dan toch ook lekker even kon wandelen s'morgens en haar hiermee kon helpen. Maar 3x per week leek me nu wat enthousiast, en ben toen gegaan naar 2x per week gegaan. Mw begreep het helemaal en vond ook dat ik om mezelf moest denken. Gelukkig wist zij van mijn situatie af omdat ik in de periode van niet werken met haar wel vaker thee had gedronken en dan ook ter sprake komt waarom ik zoveel vrije tijd had. Ik moet zeggen dat het in de periode dat ik nog helemaal niet werkte echt ontspannend was 3 ochtendjes het hondje 'Bobby' uitlaten. Ook omdat het sporten natuurlijk nog niet goed gaat zo kwam je toch ook aan je beweging.
Thuis met Ruud heb ik het al vaker gehad over van me af schrijven, en ik had in januari ook een psycholoog in Haren waarmee ik veel dingen besprak en zij gaf dan ook vaak aan dat als ik ergens mee zat ik het misschien goed van me af kon schrijven. Ik had nu een werk schriftje, en ook inmiddels een soort dagboekje gekocht waarin ik veel opschrijf nog steeds zodat ik ook veel verschil zal zien, want niet altijd heb ik door dat ik wel vooruit ga omdat het hele kleine stapjes zijn. En dat doet me goed! Maar met Ruud had ik het nu ook over een Blog gehad, dus ben ik op internet gaan kijken op welke site je zo iets kan aanmaken en hoe het allemaal in zijn werk gaat. En al snel had ik besloten om te gaan Bloggen! Ik dacht ik ga is kijken of ik het leuk vind en of mensen het ook leuk vinden om het überhaupt te lezen. Op 12-1 heb ik mijn eerste blog online gezet, en hier hebben zo ontzettend veel mensen op gereageerd. Ik zag ook later op mijn Blog dat mijn eerste Blog wel 530x gelezen is. Dat is wel heel speciaal en leuk. Zo kan ik mensen mijn verhaal vertellen en hopelijk een beetje een beter kijkje geven in wat dit allemaal met me doet en waar ik tegen aan loop. En ik heb ook gezegd dat ik heel graag mensen zou willen bereiken die misschien hetzelfde mee maken en dan bij mij kunnen lezen hoe ik alles heb ervaren en wat het met je doet. Dus dat gaf me allemaal goede moed om de volgende Blog snel te gaan schrijven!
Voor werk!
Na werk!
De arbeidsconsulent vertelde waar ze op werk rekening mee zouden moeten gaan houden. Ook welke restverschijnselen ik heb en wat daarvan het me op me werk moeilijk zou kunnen maken. Ik kon goed aangeven wat ik zou willen en werk had veel begrip voor de hele situatie en gaven ook duidelijk aan dat ik alle ruimte en tijd kreeg om mijn werk weer op te pakken. De arbeidsconsulent vertelde dat het meestal voor mensen met hersenletsel normaal is om te beginnen met 2x in de week 1 uurtje. Maar uiteindelijk hebben we het gezamenlijk besloten om het eerst 1x in de week 1 uurtje te doen. Dit omdat mijn vermoeidheid 1 van de rest verschijnselen is en dat we beter klein konden beginnen dan in 1 keer een té grote stap. Dat vond ik een goed idee. Hoewel ik natuurlijk ook heel graag 2x in de week wilde gaan werken, omdat ik überhaupt heel blij werd dat ik dan in ieder geval 2x in de week bezig kon zijn. Maar eerst maar kijken naar hoe 1x 1 uurtje mij zou bevallen. Want ik zat zoals altijd nog in de dat-komt-helemaal-goed modus. Ik kocht een schriftje op advies van mijn therapeut in Haren die zei dat ik daar alles in kon zetten en zo ook mijn proces op papier zag staan.
Mijn aller eerste werk uurtje was op 9-1-18 en ik had er ontzettend veel zin in. Ik kan zo op papier niet uitleggen wat het met je doet als je voor je gevoel een half jaar 'niet nuttig' bent geweest, en nu eindelijk weer je werk mag oppakken, en dan wel werk wat ik erg leuk vind om te doen. Je voelt je als je thuis zit een lange tijd zo nutteloos want ik kon in het begin niet veel dingen in huis ondernemen en in de ouderenzorg ben je toch wel heel nuttig bezig voor een ander en dat geeft voldoening.
De nacht van 8-1-18 op 9-1-18 was erg onrustig, ik was bang dat me wekker niet af zou gaan en had zoveel zenuwen en zin in werk dat het weinig uurtjes waren. Iedereen had mij al gewaarschuwd dat ik niet teveel moest verwachten omdat ik het ook weer 'wennen' is om überhaupt op me werk te zijn. En ook het 'maar' 1 uurtje werken, daar deed ik natuurlijk erg simpel over alsof het niks was. Ik werkte trouwens van 8.00 tot 9.00 s'morgens omdat ik dan het fitst ben, en niet om 7 uur (zo laat begin ik normaal gesproken) want dan is de overdracht van nachtdienst naar de dagdienst, en dat was toen nog veel te druk voor mij en te veel prikkels ( zo veel mensen in een kleine ruimte ).
Hier komt een stukje uit mijn schriftje:
' Mijn aller eerste 'dagje' werken vandaag, na een half jaar. Het voelde goed en enorm vreemd om terug te zijn op de afdeling. Wat een indrukken! Nieuwe collega's, nieuwe bewoners..
Het voelde voor mij heel vreemd veel dingen waren nieuw en ik voelde mij net weer een stagiaire. Iemand die voor het eerst ergens begint want dan is ook alles nieuw. Dat was wel een heel gek gevoel!
Mijn collega en ik gingen eerst even rustig zitten en praten over alles waar zij rekening mee zou moeten houden, dat vond ik prettig omdat ik had meegekregen vanuit Haren dat ik nu echt goed moest aangeven wat er met me aan de hand is, helemaal gezien er niet zoveel aan me te zien is. Daarna gingen we samen naar een rustige vrouw toe en ik liep mee met haar omdat ik Mw nog niet kende. Mw was erg aardig en ook rustig, wel werd Mw al snel duidelijk dat ik mee liep en dus niet écht aan het werk was dus ze vroeg of ik stagiaire was. Stagiaire.. 'Nee mw ik ben rustig aan het opbouwen in werk omdat ik tijdelijk afwezig ben geweest'. Mw was erg geïnteresseerd en vroeg wat er met mij aan de hand was. Een kleine uitleg verder en verbazing bleef mw vertellen. Super leuk en een leuke vrouw, alleen ik merkte toen al een vermoeidheid opkomen.. Daar was hij, nu al een klein besef moment. Na mw zijn we samen (mijn collega en ik) nog naar een man gegaan en daar heb ik vooral alleen kousen aan gedaan en in de kamer wat geholpen. Na dit uurtje was ik he-le-maal gesloopt!'
Een aantal collega's zagen mij weer voor het eerst sinds een half jaar, en dat was wel erg leuk om ze terug te zien. En ze vonden mij er goed uit zien! Dat is altijd leuk om te horen, dat is ook meteen het lastige aan dit alles.. Je ziet niks en ik functioneer over het algemeen zoals iedereen in eerste instantie. Ik heb het op therapie ook al vaker hierover gehad, en besproken dat ik het zo lastig vind soms want het is een compliment. Maar meer dat het zo lastig uitleggen is aan een ander wat ik nu precies heb, omdat je niks aan me ziet.
Na mijn werk uurtje was mijn vermoeidheid aan de top, ik ging thuis douchen en meteen mijn bed in. Zonder wekker, ja in het begin heb ik daar niet echt over na gedacht wat ik impact op mij zou zijn. Maar in totaal heb ik 3,5 uur geslapen en de rest van de middag in bed gelegen en nog een aantal keren weggezakt omdat ik zó moe was. Later op therapie die week 10-1 heb ik met mijn ergotherapeut besproken hoe het gegaan is op werk en hoelang in daarna geslapen heb. Toen heeft zij ook gezegd dat ik het nu nodig zal hebben omdat het zo veel indrukken zijn en dat als het goed is af gaan zakken, en dan zal ik op een gegeven moment ook steeds minder slaap nodig hebben. Wel vond ze dat ik het anders moest aanpakken qua werkzaamheden. Ik kon beter beginnen met een ontbijtje maken bij bewoners zodat ik gewoon zelfstandig en rustig kon werken zonder veel drukte om mij heen. Zo kon ik iedere keer bespreken met mijn therapeut hoe het met mij ging op werk en gaf en trouwens nog steeds geeft ze advies aan mij hoe ik het waarschijnlijk voor mijn vermoeidheid beter kan doen.
Ik liet vanaf sept '17 een 15 jarig hondje uit als 'vrijwilligerswerk' voor een vrouw van 85 dat deed ik 3x in de week voor haar omdat ik dan toch ook lekker even kon wandelen s'morgens en haar hiermee kon helpen. Maar 3x per week leek me nu wat enthousiast, en ben toen gegaan naar 2x per week gegaan. Mw begreep het helemaal en vond ook dat ik om mezelf moest denken. Gelukkig wist zij van mijn situatie af omdat ik in de periode van niet werken met haar wel vaker thee had gedronken en dan ook ter sprake komt waarom ik zoveel vrije tijd had. Ik moet zeggen dat het in de periode dat ik nog helemaal niet werkte echt ontspannend was 3 ochtendjes het hondje 'Bobby' uitlaten. Ook omdat het sporten natuurlijk nog niet goed gaat zo kwam je toch ook aan je beweging.
Thuis met Ruud heb ik het al vaker gehad over van me af schrijven, en ik had in januari ook een psycholoog in Haren waarmee ik veel dingen besprak en zij gaf dan ook vaak aan dat als ik ergens mee zat ik het misschien goed van me af kon schrijven. Ik had nu een werk schriftje, en ook inmiddels een soort dagboekje gekocht waarin ik veel opschrijf nog steeds zodat ik ook veel verschil zal zien, want niet altijd heb ik door dat ik wel vooruit ga omdat het hele kleine stapjes zijn. En dat doet me goed! Maar met Ruud had ik het nu ook over een Blog gehad, dus ben ik op internet gaan kijken op welke site je zo iets kan aanmaken en hoe het allemaal in zijn werk gaat. En al snel had ik besloten om te gaan Bloggen! Ik dacht ik ga is kijken of ik het leuk vind en of mensen het ook leuk vinden om het überhaupt te lezen. Op 12-1 heb ik mijn eerste blog online gezet, en hier hebben zo ontzettend veel mensen op gereageerd. Ik zag ook later op mijn Blog dat mijn eerste Blog wel 530x gelezen is. Dat is wel heel speciaal en leuk. Zo kan ik mensen mijn verhaal vertellen en hopelijk een beetje een beter kijkje geven in wat dit allemaal met me doet en waar ik tegen aan loop. En ik heb ook gezegd dat ik heel graag mensen zou willen bereiken die misschien hetzelfde mee maken en dan bij mij kunnen lezen hoe ik alles heb ervaren en wat het met je doet. Dus dat gaf me allemaal goede moed om de volgende Blog snel te gaan schrijven!
